Shit (2)

Hoe gaat dat liedje ook weer? O ja: Always look on the bright side of life…

Het was dus heel mooi geweest dat tijdens de nacht van maandag op dinsdag dat ik maar twee keer diaree had. Het was ook heel mooi dat één van deze in de wc-pot landde. Om die andere weg te laten ruimen moest ik op de knop drukken, om de verpleeg(st)er te roepen. Het was dus ook supermooi dat hij binnen een half uur kwam. Het was me opgevallen tijdens de voorgaande paar dagen dat jouw situatie niets te maken heeft met de reageertijd van de verpleeg(st)ers. Nee, wil je een kop thee komt iemand onmiddellijk, maar lig je een half uur in je eigen stront ben je zo misselijk dat je je dood wil, heb je zoveel pijn dat zelfs morfine alleen een uur werkt, lig je te smeken om verlossing, gebeurt er helemaal niets totdat ze klaar zijn.

Op de derde dag, toen ik naar huis mocht, had ik echt het gevoel dat ik meer uit een geangenis liep, zo ijverig was ik om weg te komen van die Hel.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb alleen lof voor de mensen die dag en nacht met ons patiënten moeten werken. Patiënt – gek woord in mijn moedertaal. Persoonlijk ben allesbehalve geduldig in zo’n situatie, maar ik geloof wel dat ik een harde les heb moeten leren wat dat betreft.

Maar behalve geduld heb ik een andere les geleerd. Of liever gezegd: iets wat ik wist werd keihard bevestigd – dat onze grote lieve National health Service (NHS) gewoonweg arm is.

De NHS (sommigen zeggen dat het betekent tegenwoordig Never Help a Soul, maar dat vind ik flauw) werd tijdens de socialistische regering van Clement Attlee in 1951 gecreëerd. De gezondheidsminister toen was Nye Bevan, en hij beloofde ons allemaal dat het systeem: “Gratis zal zijn op het moment dat u hem in gebruik neemt.” Dat betekende natuurlijk dat wij betaalde gewoon door een speciale belasting, dat heet National Insurance. 100% van de werkende bevolking betaalde voor die paar procent die af en toe ziek werd. Wij worden per slot van rekening toch allemaal ziek?

Ik heb enorme twijfels dat het systeem dat hij achterliet hem erg blij zou maken.

Zoals bijna alles in de wereld, gaat het natuurlijk om geld. Onvoldoende geld betekent onvoldoende alles: bedden, verpleeg(st)ers, artsen, en ga zo door. Onvoldoende mensen betekent ongelukkige patiënten en soms patiënten die gevaar lopen of soms zelfs doodgaan. Niet door het lofwaardige werk van alle bovengenoemde, maar puur uit gebrek aan geld.

Wil ik een paar pond meer per week betalen voor een betere NHS? Damned right I will! En ik zou denken dat iedereen die in de toekomst een bezoek moet maken aan een ziekenhuis precies hetzelfde zou denken, ongeacht of de ervaring nou goed of slecht is. Want als je ziet wat mirakels deze mensen bewerkstelligen onder de meest extreme omstandigheden, zou je naar de bank rennen om die extra paar pond op te halen en persoonlijk overhandigen aan je dichtsbijzijnde ziekenhuis.