Simca 1000

In mijn jeugd was ik al vroeg in het bezit van een auto. Nou ja, auto was wel een heel groot woord. Ik moet bekennen dat de meeste karkassen meer weg hadden van het wrak van de week, dan van een heuse auto, maar met tien gulden zakgeld kon er ook niet meer vanaf.
Van alle wagens die ik gehad heb, heeft de Simca 1000 een speciaal plaatsje in mijn hart. Hij was nog in een redelijke staat en alleen het stuur zakte wat onderuit als je het portier opende. Ik heb er Carla, mijn huidige vrouw, bijvoorbeeld voor het eerst in thuis gebracht. In die tijd ging het allemaal wat gemakkelijker en dan bedoel ik niet dat thuisbrengen, maar het rijden in een in matige conditie verkerende auto, maar ook toen betekende het “einde oefening” als de politie mij te pakken kreeg. Ik moest dan alras op zoek naar een ander voertuig.
Ik weet nog goed hoe politieagenten in hun geribbelde Renaultbus langs de kant van de weg stonden te kijken en onmiddellijk de achtervolging inzetten toen ik passeerde. Nu had mijn Simca zo’n speling in het stuur, dat je eerst een kwartslag moest draaien alvorens de wielen van stand veranderden en dat was bij zestig kilometer per uur niet zo’n probleem, maar bij een snelheid van over de honderd was het echt een heksentoer om op de weg te blijven. Ook het passeren van een bus met zijwind, was een truc van de bovenste plank. Ik ben aan het einde van het traject een stoep opgereden en uiteindelijk verdwenen in een steeg.
Die Renaultbus was zo traag als dikke stont in oktober, dus in geen velden of wegen te bekennen.
Ik heb er nooit meer wat van gehoord, maar bij het oprijden van die verdomde stoep was de grote bladveer gebroken die onder de auto over de breedte aan de beide voorwielen was bevestigd.
Het werd bijna mijn dood toen ik op de sloop een “nieuwe” ging halen, want voor die gelegenheid hadden we een sloop Simca op zijn kant gelegd en de bladveer losgeschroefd. Toen ik er een beetje naast ging staan en met mijn waterpomptang een klap op het roestige ding gaf, schoot de bladveer uit zijn bevestiging en zwiepte met een enorme klap in het zand. Als ik daar voor gestaan had, had ik benen van een metertje of twee gehad. Nee, met engelbewaarders is God voor mij niet lullig geweest.
Voor het eerst met Carla uit naar een mooie dancing in Schoorl. Achteruit het parkeerterrein op en pardoes het hek omver gereden. Later heeft Carla wel gezegd dat ze het zo gek vond dat ik niet eens even naar de schade was gaan kijken. Met mijn verjaardag van mijn jongste broer twee nieuwe achterlichten gekregen, maar ik verdenk hem er tot op de dag van vandaag van, dat hij die van een geparkeerde auto afgesloopt heeft.
Ik kan me ook niets herinneren van bepaalde alcoholpercentages waar we ons druk om maakten.
BOB? Who the hell was BOB.
Dan waren er de Cokosmatten. Die gaven altijd van die groete moeten in je knieën bij het vrijen.
Na afloop in mijn blote kont grote gele achten staan pissen in de sneeuw. Wat een prostaatje. En we waren nog zo onsterfelijk.
Ook vergeet ik nooit de nachtelijke rit langs het strand van Bergen naar Egmond, toen ontelbare planktonbeestjes oplichtten (Bepaald natuurlijk fluorescerend verschijnsel) als we door de branding reden. Een ervaring die niet veel mensen hebben, omdat dit oplichten maar zeer zelden voorkomt en welke recht geaarde nederlander waagt zich met zijn auto op het strand? We keken onze ogen uit en het leek alsof we in een ruimtewagen op weg naar het heelal waren. De straal die achterop de auto stond was adembenemend.
Geen enkele auto zal zo’n plaats in mijn hart krijgen als die menie-oranje Simca 1000.