Sjaap!

Net heb ik mij tevreden boven in een splinternieuwe intercity geïnstalleerd, de coupé is helemaal leeg voor zo ver ik kan zien. Vlak voor vertrektijd hoor ik beneden op het perron een man praten. Kennelijk tegen zijn kinderen.
‘Ja, kom maar gauw, jongens, de trein gaat zo weg, ja, de krokodil ook goed vast houden, nee, mama gaat niet mee, die gaat zo meteen naar ons zwaaien’.
Er klinkt wat gestommel en geschuif.
‘Oh, willen jullie helemaal boven gaan zitten? Voor die ene halte? Nou, ja, vooruit dan maar’.
‘Kom op Dirk, als jij de krokodil vast houdt, dan draag ik Maud.
Soms begint een toneelstuk al voor het gordijn open gaat.

Een kluwen van vader, twee kinderen en een plastic krokodil op wieltjes wringt zich door het gangpad mijn kant op en bezetten de plaats tegenover mij met een tafeltje in het midden.
De trein begint meteen licht te bewegen.
‘Kom jongens, snel zwaaien naar mama.’
Op het perron staat een dik, gedrongen vrouwmeisje met een glimlach tot haar achterhoofd, in een knalroze, wollige, wat te krappe jas. Een vouwfiets aan haar hand.
Ze zwaaien naar elkaar tot ze niet meer te zien is en nog een beetje langer.

‘Oh, allebei op schoot? Nou goed. Nee, de krokodil niet’. Handen, voeten en lijfjes worden door elkaar gehusseld en moeizaam op de knieën gehesen. Ongeveer op elke knie een.
De al vrij diepe inham tussen het zwarte krulhaar van de jonge vader glimt van het zweet. Hij zucht.
Vervolgens kust hij steeds beurtelings de kruintjes van het meisje en van het ietsje oudere, bebrilde jongetje.
Ze kijken allemaal naar buiten.
‘Sjaap!’ roept het meisje opeens keihard en wijst met haar garnalenvingertje. De regelknop heeft ze duidelijk nog niet ontdekt.
’Ja, goed zo, Maud, dat is een schaap, niet zo hard praten!’
‘Schaap, molen, zwaan’, overtroeft het briljongetje zijn zusje heel zacht. Zijn tandjes staan wat vooruit en zijn kuifje recht omhoog.’Ja, klopt, de molen. Nou goed blijven kijken, jongens, want straks zien we het huis van opa en oma’.
‘Daar is het al, kijk! Ach, we zijn er alweer voorbij, het is ook veel te ver weg’.
‘Zien jullie de Formido? En daar, de nieuwe Aldi?’
Het brilletje knikt ernstig, hij begrijpt waar het om gaat in het leven.
‘Aadie! Mido!, brult het meisje. Haar hoofd met dunne blonde krulletjes trilt.
‘Leuk, hè, in de trein?’ De kruintjes worden opnieuw gekust en gekust.
‘Sjaap!’
‘Ssst, Maud, niet zo hard’ sist het brilletje en kijkt schichtig naar mij.
De trein remt af.
‘Zo, we gaan er alweer uit, jongens, wel jammer, hè?’.
De vader staat op, neemt de kruintjes onder zijn armen en ramt daarna mijn knie met de krokodil, die hij ook nog meesleept, terwijl hij mij vriendelijk gedag knikt.

‘Sjaap’, zeg ik.