Sjans

Na een middagje slenteren met mijn kinderen over de plaatselijke kermis besluiten wij te eindigen met een patatje in de snackbar.
Blijkbaar is dit zo’n geweldig iets want er wordt beter gegeten dan thuis.
Terwijl wij met z’n viertjes aanschuiven aan een net vrijgekomen tafeltje zie ik vanuit mijn ooghoek dat een jongen mij in de gaten houdt. Na nog een biertje gedronken te hebben, heeft hij al zijn moed bij elkaar verzameld en loopt op ons tafeltje af. Hij wil meteen een goede indruk maken en begint met een “geweldige” openingszin: “He, ik ken jou!!!”. Spontaan krijg ik de slappe lach en kan nog net uitbrengen: “Echt waar??”
Dat moedigt hem blijkbaar aan want hij pakt een stoel en komt erbij zitten. Alleen wel iets te dichtbij in de ogen van mijn zoon.
Druk begint de jongen te praten over zichzelf, wat hij doet voor werk en vooral hoe leuk hij mij vindt.
Mijn dochters kunnen dit enorm waarderen en beginnen zich in het gesprek te mengen.
Te enthousiast vertellen ze teveel over mij en ik krijg het enge gevoel dat dit gesprek nu echt afgenokt moet worden.
Buiten het feit dat ik op dit moment niet op een nieuwe relatie zit te wachten, vind ik deze jongen eerlijk gezegd helemaal niks en vooral veel te jong. Alle info die hij nu krijgt is onnodig.
De enige die door heeft dat ik het benauwd krijg is mijn stoere zoon die dan ook kordaat op deze jongen afstapt. Hij blijft bij zijn stoel stilstaan en zegt heel vastbesloten: “Hé, laat mijn moeder eens met rust!”
Even is het ijzig stil en de jongen kijkt verbaasd naar mijn zoon.
Snel pak ik de meisjes bij hun hand en zeg dat we weer gaan en geef mijn zoon een knipoog waarvan hij begint te glimmen.

En die jongen……gelukkig nooit meer wat van gehoord!