Slaappraten

‘Je praat in je slaap’, zei mijn echtgenote toen ze zich luid uitrekkend naast mij in bed wakker meldde.

‘Wat!!?’, riep ik. ‘wat doe ik? Praten in mijn slaap?’
‘Ja, je praat. Heb je niet gemerkt dat ik je vannacht wakker heb geschud?’
‘Nee, wat heb ik gezegd dan?’, haastte ik mij te vragen. Ik was behoorlijk geschrokken. Je hoort wel eens verhalen over mensen die ’s nachts hun hele kortetermijngeheugen leeg laten lopen. En ik had nog wel wat te dumpen stelde ik vast. Gedachtes over zaken die je normaal gesproken liever in je eigen lijf houdt. Uiteindelijk is het jouw persoonlijke harde schijf en je wilt wel graag de regie houden over datgene er al dan niet op de luidspreker wordt gezet.

‘Je leek wat verward. Je haalde alles door elkaar.’ Ze keek me aan met een blik alsof ik een volledige bekentenis had afgelegd.

‘Noem eens wat? Wat heb ik geroepen dan?’ Ik wilde het eigenlijk niet horen, maar wilde het wel weten. Zoiets.
Ik keek haar aan. Ze keek donker. Dat doet ze altijd wel als ze net wakker is, maar nu zag ik wat onbekende plooien die niets met “wakker worden” te maken hadden. ‘Het ging over mijn moeder’, zei ze.

Jezus, daar had je het gesodemieter al, bedacht ik mij. Ik was er recent op visite geweest en had mij lopen ergeren aan haar diepgewortelde vooroorlogse opvattingen. Ik kan verder goed met schoonmama maar ze is zo godvergeten eigenwijs. Dat vind ze trouwens ook van mij. Alleen ben ik het absoluut niet.

‘Ja, je moeder. Ze kan zó eigenwijs zijn dat ik er ’s nachts over begin te dromen.’ Ik probeerde op theatrale wijze het angeltje eruit te trekken. 
‘Je was niet aan het dromen schat, je was aan het praten. En het kwam luid en duidelijk over.’
Ik besloot tot de aanval. Dat moest de beste verdediging zijn.

‘Ach ja, we waren er toch van de week? En toen ging het toch over een aanbieding van brood bij de super? Dat ik zei dat het altijd weer een sigaar uit eigen doos is omdat je op een ander artikel weer wordt teruggepakt. Wat kijk je me nou aan?’ Ze glimlachte.

‘Ga verder’, zei ze.
‘Verder? Je was er toch bij? Ze werd toen toch boos omdat ik volgens haar altijd wat te zeuren zou hebben.’ 
‘Daarin heeft ze absoluut een punt’, vond ze. Ze bleef me aankijken. 
‘Wat zit je nou naar me te staren. Daar ging het toch over? Of heb ik haar in mijn slaap soms achter het behang gescholden.’

Het werd even stil in bed en de spanning liep op.

‘Ik zei al dat je wat verward klonk en dat je alles door elkaar haalde.’
‘Nou kom op dan, vertel.’ Ik hield het niet meer.
Ze begon nu hard te lachen. ‘Zal ik het dan maar vertellen?’, zei ze.
‘Zoek het uit’, riep ik boos en wilde uit bed stappen.

‘Ik zal het je vertellen. Ik hoorde iets van eh… “Mama, sorry, ik heb het niet zo bedoeld. Ik hou heel veel van u”.’ Ze begon opnieuw hard te lachen.

Ik lachte maar wat op de maat mee. Ik moest inderdaad enorm verward zijn geweest.