Voor mijn huis staat een leiboom en iedere lente houden de slakken daar een race naar de top in hun eigen tempo. Ook Margot is er dit jaar weer bij. Ik had hem misschien Herman kunnen noemen maar Margot vind ik een mooiere naam voor een adellijke slak met een huis als een kasteeltje. Standvastig buikschuift ze door en heeft ze het onderste deel van de stam achter zich na de eerste dagen. Ver voor op de concurrentie, die nog niet van het voetstuk is gevallen. Ieder jaar volg ik deze race nauwlettend, spannender dan Paris Dakar. Toen ik ’s morgens in mijn eigen rat race snel de auto instapte om naar mijn werk te gaan, kon ik niet wachten weer terug te keren en te zien wat de nieuwe standen waren of hoe de koers was verlopen die dag. Wie was nog niet van zijn stokje gevallen in de vocht-crisis als gevolg van aanhoudende droogte, was wat de gemoederen bezighield vorig jaar. Maar mogelijk breekt dit jaar wel alle records.

Nu ik uit milieu-overwegingen (want dat klinkt zo nobel) mijn auto de laan heb uitgestuurd, kijk ik wel met andere ogen naar deze boom. Zo hoef ik mij niet meer te storen aan de plakkerige afscheidingsstof van luizen dat het zicht door mijn autoruiten ontnam. Een bijproduct van een populatie die ook ieder jaar vrolijk in de boom komt aanwaaien. Niet alleen oude bokken houden van een groen blaadje. Ook zie ik meer bedrijvigheid dan voorheen nu ik hele dagen thuiszit. In konvooi marcheren mieren als een lange sliert over de stam naar boven. Bij elke vertakking wordt de spoeling dunner. Harde werkers druk doende met de aanleg van hun eigen ‘melk’stations. Wie zijn nu de luizen?

Het doet me denken aan de tijd dat mijn stokpaardje nog voor de deur stond hetgeen nog niet eens zo lang geleden is. Dag in, dag uit aansluiten in dezelfde rij bezig aan een hoger doel maar ondertussen de weg kwijt. Liever identificeer ik mij nu met Margot. Constante vooruitgang als je er maar niet te nauw op let want met de neus op de feiten lijkt de slakkenrace zich soms in slow motion te voltrekken.

Margot houdt nu even adempauze om bij te komen van haar zware tocht van vandaag. Ze draagt ook zoveel huishouden op haar schouders en er is nog een lange weg te gaan. Toch ben ik degene die nu met ogen op steeltjes naar haar kijk want zij is niet door haar huis gekluisterd. Misschien moet ik maar een voorbeeld aan haar nemen en zal ik even berusten, want het doel blijft ongewijzigd.

Categorieën: Gein & Ongein

2 reacties

LouisP · 29 april 2009 op 20:47

K.

Het respect voor Margot is goed.
Ik heb al beter van jouw gelezen.

L.

Mien · 1 mei 2009 op 09:45

Je drinkt toch wel een biertje bij dit slakkenschouwspel mag ik hopen?

http://www.youtube.com/watch?v=0OGpumVGGd8

Mien Brandblusbiertje

p.s.
Tip voor (of liever gezegd tegen) slakken in de tuin: Bakje / potje / schoteltje met bier ingraven in de tuin. Ze zijn er dol.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder