Slappe slurf

Mijn hart gaat deze dagen uit naar Douanita en Tonya. Ach, wat zullen ze het zwaar hebben. Nee, daar moet je niet te licht over denken. Je thuisfront onvrijwillig moeten verlaten. Maar afwachten waar je geplaatst gaat worden. Opnieuw wennen. Weer settelen. Ik hoop maar dat ze steun hebben aan elkaar. Wat? Geen idee waar ik het over heb? Je beziggehouden met pietluttigheden als de dodenherdenking, Bevrijdingsdag en de economische crisis? En is dit nieuws je daardoor helemaal ontgaan? Eigenlijk vind ik het geen excuus, maar vooruit. Laat ik het dan toch maar uitleggen aan die paar mensen die dit nieuws niet hebben meegekregen.

Olifant Douanita en haar dochter Tonya hadden het iets te bont gemaakt in diergaarde Blijdorp in Rotterdam. Douanita kon het niet zo goed vinden met haar soortgenoten en deelde soms rake klappen uit. Een dominante tante, zeg maar. Dochter Tonya imiteerde dit gedrag. Logisch. Een moeder is voor haar dochter toch het rolmodel. Dus deed Tonya mee met haar moeder als het ging om het pesten van de andere olifanten.

Natuurlijk. Ik keur dit gedrag absoluut niet goed. Toch vind ik het zaak om je eerst in de achtergrond van zo’n olifantengezin te verdiepen. Moeder Douanita heeft echt geen gemakkelijk leven gehad. Zij werd in 1988 verwaarloosd gevonden in een container bij de douane -daar heeft ze dus ook haar naam aan te danken- waarna ze werd verzorgd in Blijdorp. Zo’n zinnetje in een persbericht zet me wel aan het denken. Want daar gaat een wereld achter schuil. Ze is dus meegenomen naar Nederland met een bepaald doel. Welk doel? Geen idee, kennelijk was iedereen haar vergeten, anders had het niet zo ver gekomen dat ze in verwaarloosde staat in een container was blijven creperen. Ontvoerd uit haar eigen land, in Nederland pas ontdekt toen het bijna te laat was. Kijk, dan mag je nog zo’n olifantshuid hebben, maar dit gaat je natuurlijk niet in de kouwe kleren zitten. Helemaal niet, als je gewoon in een dierentuin wordt neergezet zonder tekst en uitleg. En vergeten doe je het nooit. Daar werkt het geheugen van een olifant nou eenmaal te goed voor.

Maar goed, Douanita maakte er toch maar het beste van in Rotjeknor. Lekker tussen haar soortgenoten probeerde ze zich aan te passen. Ondanks klimaatveranderingen, de Hollandse keuken in plaats van de Indische, taalbarrières, wist ze zich hier toch maar mooi te handhaven. Ze ging zelfs romances aan en werd moeder van drie kinderen. Een van die twee mag gewoon in Blijdorp blijven. O? Misschien had ze wel meegewild met haar moeder en zus. Nu blijft ze moederziel alleen achter. En zondag is het nog wel Moederdag, hoe wreed kan het soms gaan.

Ook al deed Douanita nog zo goed haar best, ze had toch een trauma. Daardoor werd ze soms agressief. Zo labiel en afwachtend als ze eerst was, nu liet ze zich de kaas niet langer van het brood eten. Ze had geen assertiviteitstraining nodig om voor zichzelf op te leren komen, het leven had haar dat geleerd. En helaas, assertiviteit ontaardt -tenzij goed begeleid- vaak in agressiviteit. Daar is onze Jumbo ook slachtoffer van geworden. Ze besloot om zich nooit meer te laten kleineren. En dus werd ze een leider. Met haar dochter Tonya in haar kielzog.

Ze werd een olifant in de porseleinkast. Alles wat haar in de weg liep, voor de voeten kwam, kon een mep krijgen met haar ijzersterke slurf. Dat is haar nu duur komen te staan. En nee, ik maak niet van een mug een olifant, maar ik vind dit echt heel erg. Is dat hoe we omgaan met getraumatiseerde individuen die zich niet meer sociaal weten te gedragen als gevolg van een trauma? Opdonderen naar Tsjechië? Ga maar lekker naar Praag, daar zullen ze je wel leren hoe je je moet gedragen? Nou, dan heb ik ook nog wel een lijstje met namen. Maar niet met de namen van olifanten.

Ik zou nog wel meer over dit verhaal willen weten. Wat is er allemaal aan vooraf gegaan voordat werd besloten dat Douanita beter af zou zijn in Praag? Een ander met ons probleem opzadelen, zogezegd? Is er een olifantenfluisteraar aan te pas gekomen? Een intensieve therapie? Of – nog veel eenvoudiger- heeft men weleens gedacht aan spierverslappers? Want het grootste probleem van Blijdorp betrof toch wel de meppen die Douanita zo links en rechts uitdeelde met haar sterke slurf. Spierverslappers! Dat was toch de oplossing geweest? Dan had Douanita nog wel wat heen en weer gezwengeld met haar slurf, maar dan had er niet zo veel muziek meer ingezeten, had ze gewoon hier kunnen blijven wonen en dan had niemand meer last gehad van haar dominante karakter. Klaar.

Maar goed. Als het zo moet? Prima. Lijkt me eigenlijk wel een goed idee. Als we nou eens alle dominante, vervelende en agressieve mensen op transport naar Tsjechië zetten, dan zijn wij er mooi van af. Dat schept werkgelegenheid, Nederland wordt een stuk vriendelijker en we zijn meteen een aantal politieke kopstukken kwijt met een te groot ego die we sowieso kunnen missen als kiespijn.

Ik wens Douanita en haar dochter alle goeds toe in Praag. Als ik een laatste Rolo had, dan zou ik die aan Douanita geven.