Snelle dood

Ik weet niet of het nieuws ook buiten de Limburgse grenzen komt maar hier in Limboland lezen wij steeds meer berichten over hoogbejaarden die zich te buiten gaan aan sporten als para-sailen, hanggliding, zweefvliegen en meer van die ongein. Moet kunnen zou je zeggen. Ware het niet dat deze daredevils dit voor het eerst in hun hele leven doen op de respectable leeftijd vanaf 70. Ook al gelezen over iemand van over de 80 die begint aan life-boosting. Moet kunnen, vind ik nog steeds. Maar… nou blijft het daar dus niet bij. Een zweefvlieger maakte een duikvlucht, loodrecht naar beneden om deze te beëindigen in de toppen van enkele bomen. De krantenfoto nam mijn eerste vermoeden weg. Het was geen uit de koers geraakte Japanse kamikazepiloot die alsnog probeerde het inferieure blanke ras een zware slag toe te brengen door zich heldhalftig op Pearl Harbor te storten maar slechts een goedgemutste Hollandse jongen van boven de 70 die na zijn eerste of tweede solovlucht toch even de kluts kwijtraakte. Manmoedig melde hij onze verslaggever dat hij over een paar dagen een nieuwe vlucht(poging) zou gaan maken.

Zo zijn er meer verhalen te vertellen welke doen vermoeden dat onze hoogbejaarden een nieuwe trent gaan inzetten. Het langzaam wegkwijnen achter de geraniums is niet meer van deze tijd en men verkiest een snelle een adembenemende! dood boven de burocratische voortgang van de hedendaagse euthanasie procedure.

Wellicht opent dit nieuwe deuren voor Endemol en consorten. We hadden al spelletjes als De Mol en vergelijkbare survival-docusoaps waarbij fitte gasten over keien struikelend elkaar proberen te overtroeven maar de blessures zijn toch van dien aard dat ze zwaar in de schaduw staan van het leed op het gemiddelde jeugdjournaal. Medische-slager-festivals van de TROS verhuizen inmiddels naar de EO dus dat hebben we ook wel een beetje gehad. Dus lijkt mij een nieuwe formule in TV-land wel op zijn plaats.

Om het een en ander niet al te plat te maken, zou er een spelelement ingepast kunnen worden waarbij de nabestaanden een leuke nalatenschap winnen. Gezellig! Met z’n allen weer voor de buis. Kijken naar een decor van klapvee met voorin tafeltjes waar de toekomstige nabestaanden met betraande wangen van ontroering kijken naar vaders en/of moeders die elk moment te pletter vallend of met 360 km/u crashend op een Hayabusa hun lievelingen voorzien van een rijk gevulde bankrekening en droomhuis met zwembad. Linda de Mol mag het van mij presenteren.

Ik begrijp best dat er enige weerstand zal komen op dit idee. Niet iedere bejaarde zal meteen warmlopen bij de gedachte het aardse te verruilen voor een paar centen. Maar ze moeten gewoon iets verder kijken dan hun rimpelige neusje lang is. Denk er eens over na. De wachtlijsten in de zorg kunnen hiermee snel worden weggewerkt. Denk eens aan het effect op de verzekeringspremies. Nederland wordt minder vol. Allochtone ouderen hoeven op respectabele leeftijd geen taalcursussen meer te volgen en hun nakomelingen worden daardoor ook weer een stukje ontlast. Bij de bloemencorso hoef je niet meer in de rij te staan… verzin maar wat.

Mijn overleden grootmoeder vroeg mij 20 jaar geleden al of ik haar niet uit het raam van haar kamertje (bejaardenverzorgingstehuis Elvira, drie hoog) wilde gooien. Dit had mijn succes kunnen zijn geweest. Maar ik was nog te jong en bovendien kreeg ik toch nog ieder jaar haar potje met kaartcenten. Op die leeftijd ben je daar zeer content mee. Nu weet ik beter. Maar zoals met alle goede ideeën loop ik meestal achter de feiten aan. Wellicht ligt het concept al bij Joop of Sjonnie in de kluis en zal hoongelach mijn deel zijn. Zij wachten slechts tot Nederland er klaar voor is. En dat zijn we!