Snelweg verhalen

Asgrijze stroken vervelen mijn creatieve geest, ellenlange banen bomvol kleine steentjes die grote schade kunnen aanrichten op je net opgepoetste wanna-be Formule 1 auto.
Files zijn de dingen die mij als part-time creatieveling intrigeren, het is verwonderend om te zien hoe vooroordelen waar worden gemaakt in de rijdende kantoren en beautysalons van de Nederlandse snelwegen. Ik rij met mijn rallyauto over de wegen, meeblèrend met een fout nummer van een zekere bopper. Als ik besluit mijn ogen weer eens open te doen, (genieten van muziek doe ik altijd met mijn ogen dicht, maar dat even terzijde) zie ik op ongeveer honderd meter voor mijn neus een file opdoemen. “Echt die file kwam vanuit het niets” probeer ik al in mijn hoofd een excuus te bedenken voor de politie, terwijl mijn lichaam het rempedaaltje dwars door de auto trapt en de auto al vrolijk een eentonig deuntje fluit en gitzwarte strepen trekt over het asfalt. Het zwart steekt mooi af tegen het saaie grijs, maar toch zie ik liever fluorescerend groen of geel bedenk ik me, terwijl de achterlichten van die grote vrachtwagen snel naderen.

Het is nu dertig minuten na mijn spectaculaire uitremactie, ik heb daadwerkelijk de stilstaande vrachtwagen eruit geremd en ben nu 5 plaatsen voor de bierbuikende vieze boekjes doorbladerende trucker beland op de linker rijbaan. Naast me staat een iets wat ik niet anders kan beschrijven dan een discotheek, op vier wielen dan. De auto maakt bizarre bewegingen, die ik normaal gesproken maak samen met mijn vriendin in één bed. Maar deze auto houdt dit al een half uur vol en deze bestuurder “die heel toevallig een jongeman is van net 19 en een pet op zijn hoofd heeft vastgeroest” kan niet zo onbewogen zitten en aan soloseks doen zonder een gezichtspier te bewegen.

Vlak achter mij zie ik een auto staan die overduidelijk aan een vrouw toebehoort, kan ook niet anders. Ik bedoel, ik ken geen mannen die hun bovenlip ontharen met harslijntjes, maar het schouwspel is leuker om naar te kijken dan mijn bewegingloze housemuziekjunkie naast me. Elk haartje dat ze harst, betekent zware spiersamentrekkingen in haar gezicht. In 5 minuten tijd heeft haar gezicht meer uitdrukkingen laten zien dan mijn buurman gaat doen in de komende 70 jaar.

Schuin achter me staat het, de ultieme natte droom voor elke man….een rijdend kantoor. Alleen jammer van het pikkie achter het stuur annex schrijftafel annex vergadertafel. Al schreeuwend door zijn telefoon, ‘nou ja ik denk dat hij schreeuwt of hij gaapt wel erg vaak en kijkt hij bijzonder vaak boos als hij het doet’ slaat met zijn handen op zijn stuurwiel en belandt met zijn hoofd op zijn schrijftafel. De airbag slaat toe, de jongeman veranderd van tiran in klein jongetje binnen een paar tellen. Ik zie vochtige tranen over zijn wangen biggelen, ik wil uit mijn auto om hem te troosten. Maar de file rijdt weer, de housejunk spurt er bewegingloos vandoor, mijn achterbuurvrouw trekt de rest van haar snor in één soepele beweging van haar lip. En het pikkie blijft staan en blijft maar staan, woedende automobilisten toeteren deze superzakenman in de maak naar de hel. En ik zie het allemaal gebeuren maar wel in een steeds kleiner perspectief.
Weer snel weg van dit leed en op weg naar de snelweg, zonder fileleed.