Geroezemoes om mij heen. Ik hoor het niet. Zittend aan mijn tafeltje droom ik weg, iedere keer weer. In een vliegtuig zit ik en ga naar verre landen waar de leeuwen nog los rond lopen. Ik rijdt met mijn motor door de bergen tot ik sneeuw zie. Wat was ze boos gister. Ik heb haar, geloof ik, nog nooit zo boos gezien… “Nee, niet die,” riep ze,”Dat is een penseel van veertien euro!” Mijn moeder is best raar wat verven betreft. Verfkwasten noemt ze penselen, en als ze zit te tekenen, noemt ze dat ‘schetsen’. Als ik dat op school zeg, lachen ze mij uit, dus het moet wel heel raar zijn. Ik wilde haar laten zien hoe sterk ik was, bedoelde het echt niet slecht, maar wat was ze boos. Ik moest er van huilen, en dat doe ik bijna nooit, want ik ben al erg groot. Bijna negen. Heel soms moet ik huilen, en dan weet ik niet waarom. Mama zegt dan:” Alle kleine, niet leuke dingetjes die je meemaakt, sparen zich op in jouw hart, zelfs als je ze vergeten bent zitten ze daar. Als je hartje vol is stroomt het over, dat zijn jouw tranen. Die huilen je hart weer leeg.”

Gisteren huilde ik van schrik, en ze had geen medelijden. Ze is echt een beetje raar. Als andere kinderen iets stouts doen, zeggen ze ‘sorry’, en het is weer goed. Mijn moeder zegt dan:”Ik wil geen sorry horen, ik wil sorry zien!” Maarja, hoe laat je sorry zien?

Bram! Bram!! Hoeveel is negenenveertig plus acht? Je zit weer te dromen. Doe eens even mee! Kom op, jongen… “Zevenenvijftig, juf.” “Goedzo, en nu erbij blijven, he?

Gisteravond, toen ik voor straf naar bed moest, heb ik heel zachtjes iets moois gemaakt voor haar. Al mijn mooie dingen heb ik aan elkaar vastgemaakt als een toren. Het duurde héél lang. Ik heb er mijn mooiste stenen en takjes in gemaakt, en een stuk boomschors met mos was de grond. Volgens mij was het het mooiste wat ik ooit gemaakt had. Ik heb het op haar bed gelegd, en ben gaan wachten tot ze ging slapen. Dat duurde zo lang.

Om half elf s’avonds ging zijn moeder naar bed. De hele avond had ze gedacht aan hun ruzie. Een opeenstapeling van honderd kleine dingen had haar uit haar vel doen springen. Onterecht, naar haar idee, maar hij moest gewoon van haar spullen afblijven! Op het moment dat ze in haar bed wilde stappen, zag ze het: een opeenstapeling van al zijn schatten, bijeengebonden door elastiekjes en takjes. Het stond daar als een trofee van zijn schuld. Het was het mooiste wat zij ooit had gezien. Ze liep zachtjes naar zijn kamer, gaf hem een kus op zijn voorhoofd. “Heb je mijn sorry gezien?” vroeg hij. Met een brok in haar keel zei ze: “ja, en het is prachtig!”
“Vrienden?” “Vrienden!”

Categorieën: Liefde

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

11 reacties

pally · 28 november 2006 op 12:29

Ha Arta,
Leuk om een stukje van je te lezen waarbij je ‘op je hurken’ ben gaan zitten om een negen-jarig jongetje te zijn.
In bepaalde gedeelten vind ik dat heel goed gelukt, in andere wat minder.
Jammer vind ik het, dat je in de laatste alinea vanuit de moeder schrijft.
Het conflict heb ik niet helemaal gesnapt, maar dat kan best aan mij liggen.
Alles bij elkaar toch zeker de moeite van het lezen waard! Blijf experimenteren,
groet, Pally

Eddy Kielema · 28 november 2006 op 14:49

Niets is moeilijker om vanuit het perspectief van een kind te schrijven. Dit is een bewonderenswaardige poging!

Bitchy · 28 november 2006 op 17:23

Ik vind het heel ontroerend, ook omdat ik Bram ken.
Ik had ook zo’n *stomme* moeder die het niet wilde *horen* maar wilde *zien* 😉

KingArthur · 28 november 2006 op 17:33

In de haast waarin ik dit stuk heb gelezen, zitten er voor mijn gevoel wat vreemde gedachtensprongen in de tekst. De achterliggende boodschap vind ik wel mooi. Vanavond nog maar eens rustig lezen.

SIMBA · 28 november 2006 op 18:49

[color=00CC00]Leuke column!!! Ik ben ook zo’n moeder die meer wil dan een automatisch “sorry”. Kunstwerken heb ik nog niet gekregen, maar wel lieve knuffels :-)[/color]

DriekOplopers · 29 november 2006 op 00:22

Mooi gedaan weer!

Driek

pepe · 29 november 2006 op 08:28

Een mooi verhaal, ik kon de sorry bijna voelen.

Arta, jij schrijft als een tierelier, daardoor ook misschien hier en daar wat slordigheidjes?
Ik snap het wel, als je iets hebt geschreven wil je het direct insturen, toch is het af en toe verstandig om het een of twee dagen te laten liggen. Dan nog eens overlezen en verbeteren.
Ik weet ook hoe moeilijk dat kan zijn;-)

arta · 29 november 2006 op 08:58

Met dit stukje heb ik de gedachten van mijn zoon proberen neer te zetten zoals hij is. Een gesloten, dromerig kind, dat, wanneer hij begint te praten het op een hak-op-de-tak manier doet!

@ Pepe: Het is inderdaad een impuls-reactie geweest om hem
gelijk in te sturen: ik moest gaan werken!!
Toen ik hem teruglas, zag ik inderdaad wat foutjes en ook dat ik wel veel voor de fantasie had overgelaten… Ga dus zeker met je tips rekening houden volgende keer!

Estrella · 29 november 2006 op 15:07

Sorry zien..Een prachtige omschrijving die ik zelf ook vaak bezig.
Leuk geprobeerd je in je zoon te verplaatsen.

KawaSutra · 29 november 2006 op 21:06

Gelukkig heb je de worsteling van je zoon gezien. En het vervolgens prachtig beschreven.

arta · 29 november 2006 op 21:54

Dank jullie wel voor de positieve reacties en de opbouwende kritiek! Daar heb ik wat aan!
🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder