Een druppel loopt over mijn wang.
Of het regen is of een traan, ik weet het niet.
Mijn natte haren glanzen in het licht van een lantaarnpaal.
Koude handen vinden de zakken van mijn doorweekte spijkerbroek.
Uitdrukkingsloze ogen staren over de zwarte, verlaten straat. Ik draai me om en kijk naar het huis voor me, alsof ik het voor de eerste keer zie.
Toch is het niet de eerste keer. Het is het huis wat ik al 13 jaar lang ken als míjn huis.
Mijn ogen vinden de donkere tuin. Alle bloemen zijn verlept. Dood.
De kleine vijvers lijken zwarte poelen vol verderf. Er komt een herinnering boven.

Ik word om 8 uur ’s ochtends door mijn vader gewekt, en het bed uit gedragen. Ik slaap rustig verder op zijn warme schouder.
Een minuut later zet mijn vader me neer. Dauwbedekte grassprietjes kietelen
mijn blote voetjes. Mijn vader hurkt naast me, slaat zijn grote armen om me heen en fluistert; ‘Doe je oogjes eens open, lieverd. Kijk eens naar onze tuin!’. Ik knipper en
langzaam doe ik mijn ogen open. Ik veeg de slaap eruit en kijk voor me. Een hemelblauwe lucht. Groene planten, een vijver met een kikker op een lelieblad. Ik zie een prachtig klein boterbloempje. Mijn vader ziet me kijken en plukt hem voor me. ‘Voor jou..’ zegt hij, en ik antwoord met een slaperig stemmetje; ‘Dankjewel papa’.
Ik neem het bloemetje aan, en stop haar achter mijn oor.
Ik geef mijn vader een knuffel, en voel dan mijn oogjes weer dichtvallen.

In gedachten verzonken besef ik dat ik op precies dezelfde plek sta als 8 jaar geleden. De donkere vijver onthult mijn spiegelbeeld. Ik kijk weg.
Ik loop om de vijver, en stoot mijn voet tegen een kei. Ik voel de pijn in mijn voet niet. Alleen de innerlijke pijn. Langzaam doemt weer een herinnering op.

Ik zit met mijn buurmeisje op het trapje, dat bezaait is met miniatuurschoentjes, Barbie’s, en kleertjes. De hand van mijn Barbie wordt opgevuld door het handje van Ken. Het pasgetrouwde stelletje loopt verder. Het meisje voor me zwaait blij met
haar handjes, Ken nog tussen haar kleine vingertjes geklemd en roept; ‘Getrouwd, we zijn getrouwd!’ In haar enthousiasme valt de pop neer, en breekt een arm af.
Huilend proberen we Ken te ‘opereren’, maar hij valt niet meer te redden.

Ik bedenk me dat mijn vader en moeder hier gisteren zaten. Op ditzelfde stoepje. Mijn ouders zagen niet dat ik achter hen stond, in het gangetje.
Een naar voorgevoel bekroop me. Dit voelde niet goed. Ik had gelijk. Mijn moeder vertelde mijn vader dat ze niet meer wou. Niet meer kon. Dat het hier stopte.
Definitief.

Dan is mijn hoofd opeens helder. Herinneringen, gedachtes; weg. Ik denk niet meer.
Ik voel mijn handen bibberen. Mijn ogen branden. Ik luister en hoor een hartverscheurend gesnik. Het gehuil dringt door tot in mijn oren, hoofd, overal, totdat ik er niet meer tegen kan. Ik schreeuw, in een poging het gehuil te overstemmen.

Ik zie mijn spiegelbeeld in de vijver, en realiseer me dat het wanhopige gehuil uit mij komt.

Categorieën: Algemeen

12 reacties

melady · 10 december 2005 op 13:15

[quote]Ik zie mijn spiegelbeeld in de vijver, en realiseer me dat het wanhopige gehuil uit mij komt.[/quote]

Kippenvelcolumn, heel zacht en intens geschreven.

wendy77 · 10 december 2005 op 14:13

Heeeeeel mooie column, kan niet anders zeggen

Outsider · 10 december 2005 op 15:02

Ik wou zeggen ‘ongelooflijk’, maar ik moet ook weer niet overdrijven, ik vind het echter wel zeer verbazingwekkend dat iemand van 13 jaar zo goed kan schrijven.

Troy · 10 december 2005 op 19:26

Mooi, mooi, mooi, Lynne..

Ma3anne · 10 december 2005 op 19:36

Erg goed geschreven. En je bent echt pas 13? Dan heb je naar mijn idee een grote carrière als schrijfster voor de boeg! 🙂

Mup · 11 december 2005 op 05:08

[quote]Ik zie mijn spiegelbeeld in de vijver, en realiseer me dat het wanhopige gehuil uit mij komt.[/quote]

Mooi einde aan een mooi verteld, maar triest verhaal,

Groet Mup.

WritersBlocq · 11 december 2005 op 16:23


ben er stil van

vele puntjes kippenvel…
Je schrijft zeldzaam mooi en beeldend.

Tovenaar Govinda · 11 december 2005 op 17:54

Ik werd er stil van meisje, heel krachtig geschreven.
Dank je wel voor enige minuten leesplezier!
Karin

Li · 11 december 2005 op 20:01

Mooi en beeldend geschreven column.

Li

klungel · 12 december 2005 op 08:44

Kan alleen maar hopen dat het niet over jezelf gaat. Als dat wel zo is wens ik je sterkte.

Hoe dan ook, heel goed geschreven.

bert · 18 december 2005 op 22:36

[quote]De donkere vijver onthult mijn spiegelbeeld.[/quote]
Buitengewoon mooi beschreven. 🙂 🙂 🙂

KawaSutra · 3 maart 2006 op 15:56

Beetje laat maar misschien lees je dit nog eens. Je hebt hier op een prachtige manier een indrukwekkend verhaal verteld. Ik krijg er koude rillingen van en hoop voor je dat je het gedroomd hebt. 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder