Sport en Supporters

Vaak zit ik vol verwondering te kijken hoe sportmannen en sportvrouwen hun persoonlijk overwinning verwerken en hoe de toeschouwers daarop reageren.
Waarom is het bijvoorbeeld bij schaatsen toch mogelijk dat de meeste toeschouwers oprecht blij zijn voor diegene die de wedstrijd wint.
Wordt bij het voetballen nog steeds ‘die Mannschaft’ uitgejouwd door de Nederlandse supporters. Bij het schaatsen is het heel anders.
Gunda Niemann bijvoorbeeld, wordt toch echt op handen gedragen door het meeste Nederlandse publiek en zo kan ik nog wel een paar mannelijke en vrouwelijke schaatsers opnoemen.
Komt dit door hun vriendelijk uitstraling?
Waar ik mezelf nog steeds het meest aan kan ergeren is de blik van een hoop voetballers, nadat zij een doelpunt gemaakt hebben.
Zelf was ik altijd al blij als ik een bal een keer goed raakte en zal derhalve nooit in aanmerking komen om 31 miljoen per jaar te krijgen (want verdienen kan ik het niet noemen) met het wegtrappen van het leer.
Maar let eens op wat een agressie er tegenwoordig ten toon wordt gespreid als er een doelpunt gemaakt wordt.
In plaats van gewoon blij te zijn dat de inzet het zogeheten ‘netje heeft doen opbollen’, wordt er tijdens de ‘vreugderun’ naar het publiek en in de camera gekeken of dat degene die gescoord heeft vervolgens de rest van het publiek maar eens op gaat vreten.
Is dat het uiten van blijdschap? En kijk eens hoe het publiek hier op reageert.
Is het gek dat er hooligans zijn, die na een gewonnen of verloren wedstrijd hun agressie kwijt moeten.
Ach, misschien ben ik wel gewoon een zeikerd en moet ik mezelf niet zo druk maken. Ik heb er in ieder geval nog nooit iemand anders over gehoord, dus misschien stoor ik mezelf als enige aan.
Maar als voetballers een voorbeeld functie hebben. God mag weten waarom. Kunnen ze dan niet gewoon net doen of dat ze blij zijn dat ze een doelpunt gemaakt hebben en dan op zo’n manier dat het publiek dat ook kan waarderen.
Geef mij maar een Zuid Amerikaans of Afrikaans vreugde dansje met z’n vijven op een rij of zo. Of een aanloopje en een achterwaartse salto met schroef om vervolgens weer netjes neer te komen en de felicitaties in ontvangst te nemen.
Ik ben blij dat ik geen scorend vermogen heb in ieder geval, want zowel het ‘vies’ kijken alsmede de salto met schroef is niet aan mij besteed.
Waarschijnlijk beland ik met mijn hoofd op de grond alsof ik mezelf had willen planten in het egaal in mooie blokjes geschoren gras.
Misschien is dat de reden waarom sommige voetballers 10 keer een kruisje slaan en het gras aanraken voordat ze gaan beginnen.
Zo van…………. Hopen dat ik niet met mijn knar op het gras belandt deze keer.