Het komt allemaal door die prijzenoorlog, dat is volkomen verkeerd opgepikt door de klanten. Met blikken verf wordt nu niet meer gegooid, maar de ‘oorlog’ is duidelijk nog niet voorbij. Vanuit het niets hoor ik een kreet: “Mesjes!!!?!”…..begrijpt u dit? Ik ook niet. Nog één dan; “Afzuigkap!” buiten het feit dat dit eigenlijk een heel raar woord is, snapt u het waarschijnlijk nog niet. Mensen kunnen niet lezen tegenwoordig en ook niet meer praten, althans ze vergeten woorden te lezen en uit te spreken. Waarschijnlijk bedoelt iemand met “mesjes?!” de volgende complete zin. “Goedemiddag meneer, zou u mij misschien kunnen vertellen waar ik de mesjes kan vinden?” ik geef toe, je zou van deze omslachtige zin een paar woorden kunnen vergeten, maar toch niet 92,8%!
Na het horen van de brul om ‘mesjes’ gaat mijn verstand meteen naar standje dom. Helaas komt dan meteen iemand van de krant langs. Een halve pagina schrijft hij vol onder de kop: ‘Personeel in winkels dom en laks…’ Kriebels in mijn vingers, typend gooi ik mijn reactie eruit. Er ontbreekt namelijk een heel stuk, namelijk de andere kant van het verhaal.
Naast praten dus, geeft lezen ook vaak de nodige problemen. Aandoenlijk hoe die grote mensjes het toch proberen, zooo lief. “Korting”, dat kan het ‘kleine grut’ nog wel lezen. Een datum wanneer een actie verloopt, niet. Dat men gekochte artikelen mag retourneren hebben ze ergens gelezen, dat er een kassabon voor nodig is, lezen ze dan weer niet! Men kan wel lezen: 2,50 Euro retour, maar niet dat je het label met de kassabon moet opsturen. Het bedrag gaat dus niet meteen van het aankoopbedrag af!
De klant is niet blij met deze constatering aan de kassa. Met rood aangelopen hoofd loopt ‘der Führer’ naar een medewerker en eist korting. Korting, korting, korting….hij droomt erover, fantaseert erover en is waarschijnlijk met een hoop korting getrouwd. Hij gaat graag een discussie aan en maakt zoveel lawaai, dat heel China wakker wordt. Om de klant tevreden te houden, krijgt meneer een tegoedbon voor een ijsje. Gelukkig de bedrijfsleider wist de boel net op tijd te sussen.
Gelukkig zijn klanten niet meer onbeschoft en heb ik een hoog aanzien opgebouwd. “Hey kleine Chef!” dat waren de woorden die mijn gehoorgang in rolden. Waar haalt die nog nóg kleinere klant het lef vandaan! Om even te laten merken dat ik er niet van gediend was, begon ik het op een janken te zetten. Snikkend, jammerend en héél goed acterend ‘huilde’ ik uit dat ik een groeistoornis had. Geschokt en met het grootst bedenkbare schuldgevoel laat ik de klant achter, stotterend, jammerend, meehuilend van medelijden. Nu nog maar even volhouden, de huilscène. Collega’s staan al met Oscars klaar. Met een bak popcorn en een non-alcoholisch drankje – het is toch nog steeds werktijd – zie ik mijn collega’s helemaal in mijn film zitten. Ook zij leven mee.
Moet dat nou altijd! Dat geschreeuw. Dat amicale. De man is minstens 9 generaties ouder dan ik. Net als wijzer wordt je dus ook niet automatisch socialer naarmate je ouder wordt. De bedovergroot-stapelbed-opa’s hebben niet met mij geknikkerd, dat hoor je die krasse knarren altijd zeggen. Okee, dat is waar. Draai dat ook even om opa. Ik heb dus ook niet met JOU (!) geknikkerd. Respect werkt van twee kanten. Waarom weet ik dat wel? Zou het komen doordat ik dat nog maar kort geleden heb geleerd en zijn de opa’s het na al die jaren gewoon vergeten?
Klanten vergeten ook alles ineens, zodra ze een winkel binnenstappen, lijkt het wel. Normaalge-sproken kan een klant best aardig overleven in de wijde wereld, maar het lijkt wel dat alsof bij de eerste stapjes die zij in onze wijde winkel zetten ineens de knop omgaat. Ineens zijn we honderden jaren terug, de slavernij lijkt in hun wereld nog steeds te bestaan. Helaas voor hen weten wij dat die periode ver achter ons ligt. Zelfs de donkere werknemer hebben wij eerlijk verteld, dat dat tijdperk een gepasseerd station is. Als de klant met een niet begrijpende blik wordt aangekeken wanneer hij commandeert dat hij iets op zijn karretje wil hebben, dan is de winkel te klein en komt het klant-is-koning zinnetje er weer eens uit. Gelukkig zie ik koningen ook wel eens werken.
Plots wordt ‘de koning’ gebeld. Blijkbaar is het normaal om tijdens een conversatie met een winkel-bediende zonder blikken of blozen de telefoon op te nemen. Vervolgens is het nóg normaler om ruim vier minuten te discussiëren met zijn dove vrouw, want echt de moeite om zachtjes te praten neemt hij niet.
Klantvriendelijkheid is een begrip. Personeelvriendelijkheid blijkbaar (nog) niet.
8 reacties
klungel · 17 oktober 2005 op 13:17
En zo is het maar net.
wendy77 · 17 oktober 2005 op 13:35
Helemaal gelijk. Leuk geschreven
Eddy Kielema · 17 oktober 2005 op 14:18
[quote] Ik heb dus ook niet met JOU (!) geknikkerd. [/quote]
Bedoel je dat winkelpersoneel met ‘u’ aangesproken moet worden, want dat vind ik flauwekul en heeft niets met respect te maken. Maar ‘personeelsvriendelijkheid’ is natuurlijk alleen maar goed.
Bakema_NL · 17 oktober 2005 op 17:16
Tja, de meeste mensen interesseert het toch geen ruk dat jij gewoon je werk doet, zij zullen en moeten geholpen worden en wel zoals zij dat willen………..en owee als 1 van de 30 soorten rijst er niet is, dan zul je er van lusten…….thuis wel de mond vol en krokodillentranen voor de kindertjes van Afrika, maar de dag daarop is er god-ver-dom-me geen basmatirijst, jij klootzak. Klanten, de niet ophoudende bron van vermaak.
En ja Eddy, het is vrij normaal om iemand anders met u aan te spreken, zo is mij dat wel geleerd in ieder geval, zouden meer mensen moeten doen, dan wordt een leraar of een bejaarde misschien ook ooit weer u genoemd door de jeugd, want het is tenenkrommend wat je nu af en toe hoort. En ja hoor, geef zo’n jochie in een winkel ook maar eens het gevoel dat je wat respect voor hem hebt, misschien doet het wel wonderen voor de manier waarop hij jou zal helpen, hem als voetveeg aanzien en misschien zelfs behandelen zal daarin niet helpen, dat is zeker.
Het ergste type klant is die bij de eerste stap in de winkel al vraagt waar iets staat….misschien zou je eerst je kloot-ogen open kunnen doen en zelf kijken, de zelfbediening is er ooit gekomen zodat jij, pardon, u, nog minder hoeft te betalen, iets wat het natuurlijk altijd goed doet bij de Hollander, waarschijnlijk hebben we het zelfs uitgevonden om die reden, krenten als we zijn.
Wanneer zo’n führer als in dit verhaal echt te ver gaat is er echt nog wel een laatste middel hoor…..zo iemand loop je achterna naar buiten en fluister je sissend toe dat ie voortaan normaal moet doen omdat je anders zijn kop er af trekt…..wel doen zonder dat er iemand anders in de buurt is…..het heeft zeer zeker het gewenste effect, want naast krenterigheid is schijterigheid een andere significante eigenschap van de Hollander.
Outsider · 17 oktober 2005 op 17:39
[quote]want naast krenterigheid is schijterigheid een andere significante eigenschap van de Hollander.[/quote]
Een zeer grappige uitspraak, waar ik smakelijk om moest lachen, maar waar is het niet, denk ik. Als het om geld gaat zijn buitenlanders net zo of zelfs erger dan Nederlanders. Ik heb twee keer een portemonnee gevonden en beide keren gezorgd dat de eigenaar die terugkreeg. Wat zei mijn ex? (Een Aziatische): ‘Wat stom, die portemonnee had je zelf moeten houden.’
Eddy Kielema · 17 oktober 2005 op 17:54
[quote]het is vrij normaal om iemand anders met u aan te spreken[/quote]
C’est le ton qui fait la musique. Ik word liever op een vriendelijke manier door een klant met ‘je’ aangesproken, dan op een neerbuigende of onvriendelijke manier met ‘u’. De aanspreekvorm staat los van het respect voor iemand.
Bakema_NL · 17 oktober 2005 op 22:50
Ok, ik generaliseer natuurlijk een klein beetje. 😉
Maar ergens gaat het wel op hoor, wij zijn gewoon goedkoop met onze levensmiddelen en maar klagen met zijn allen.
En je hebt gelijk Eddy, de toon doet het hem uiteraard. Maar zelfs dan nog moet je je altijd maar bedenken dat iemand daar maar voor zijn werk staat, de “vriendelijkheid” wordt van diegene verwacht…..belachelijk eigenlijk, want het is dus gemaakte vriendelijk/beleefdheid, hoe netjes het ook mag overkomen en daar kan ik zelf enorm goed buiten, getver. Ik heb een collega die is daar meester in, ik krijg braakneigingen als ik hem zo hoor praten, van die gemaakte vriendelijkheid, de rillingen lopen over je rug.
Verder ben ik zelf gewoon vriendelijk tegen iedereen, behalve als je het ook niet tegen mij bent en je moet al helemaal niet uit de hoogte doen want dan ben ik snel klaar met je…u…, klant of geen klant. De kunst dan is natuurlijk iemand voor schut te zetten zonder dat diegene het in de gaten heeft, ter vermaak van alle omstanders. 😛
Trukie · 18 oktober 2005 op 11:55
Voor boodschappen doen moet je tegenwoordig heel wat in je mars hebben.