Klets!! Schop!! Met een verdwaasde blik en een behoorlijke klap eindigde ik in de hoek van de kamer. Mijn God, hij is nog niet klaar. Weer voel ik een regen van klappen en schoppen op me terecht komen. Ik probeer mezelf te beschermen, maar het heeft geen zin. De schop in mijn buik, laat me voor overslaan en naar adem happen. In de verte hoor ik mijn kinderen buiten in de schuur rommelen. Als de voordeur open gaat, trekt hij me overeind en stuurt me naar boven. De kinderen komen druk en vrolijk binnen. In de badkamer hang ik voorover over de wasbak en gooi alles uit mijn maag wat ik die dag daarvoor heb gegeten. Mijn lichaam doet pijn, het voelt aan alsof alles gebroken en/of gekneusd is. Voorzichtig buig ik mijn hand en pols. Ik betast de rest van mijn lichaam en slaak een zucht op opluchting, niets gebroken. Ik bekijk in de spiegel mijn gezicht, ook daar is niets te zien.
Ik gooi wat water in mijn gezicht en na een minuut of wat loop ik de trap af. In de woonkamer zit mijn man met de kinderen, ze spelen Risk, een familiespelletje. Bijna barst ik in een hysterisch gelach uit, hoe toepasselijk, mijn huwelijk is al jaren pure oorlog. Mijn “liefhebbende” echtgenoot geeft me een waarschuwende blik als de jongste vraagt of ik gehuild heb. Ik kan het niet laten om bevestigend te antwoorden, maar herstel het snel door te zeggen dat ik moest huilen om een stomme tv serie, het huis op de Prairie. Lachend wordt er verder gespeeld.
Met een kop koffie in mijn trillende handen, vraag ik me af, hoe lang ik dit nog vol ga houden. Ik, the bitch voor de buitenwereld. Ik, degene die altijd zegt dat je voor jezelf moet opkomen. Ongewild lopen de tranen weer over mijn wangen, woedend veeg ik ze weg. Ironisch bedenk ik me dat ik altijd heb gedacht dat je alleen sterren zag in tekenfilms als je werd geslagen, maar ik weet wel beter. Als het maar hard en gericht gebeurd, zie je de mooiste hemellichamen.
Mijn gedachten gaan terug naar de eerste keer, de jongste zal net 2 jaar zijn geweest. De klappen kwamen als uit het niets, zijn ogen hard en gevoelloos, alsof er iemand anders in zijn lichaam was gekropen. Toen was ik er nog van overtuigd dat het maar een eenmalige gebeurtenis zou zijn. De tranen achteraf en de woorden van spijt leken zo oprecht.
Echt bang werd ik pas toen mijn kinderen naar buiten werden gestuurd om te spelen. De uitbarstingen werden een vast gerecht op de menukaart. Ironisch bedenk ik dat het woensdag ook gehaktdag is en op vrijdag vis, waarom dan niet zaterdag “sla-dag”?
Het is avond als ik op het randje van mijn bed zit, mijn lip is gezwollen en op mijn hoofd onder mijn haren voel ik opgedroogd bloed, in mijn hand een potje pillen, mijn lichaam is kapot geslagen mijn geest is gebroken, misschien wordt het tijd om zo’n hemellichaam eens van heel dichtbij te gaan bekijken…
11 reacties
Quinn · 22 mei 2007 op 17:08
Bitchy, ik hoop héél erg dat dit verhaal fictief is. En dat, mochten mensen het herkennen, er wat lichtjes gaan branden en er wat mensen voor zichzelf gaan kiezen naar aanleiding van jouw column. Want wat jij beschrijft is gruwelijk, dat is geen leven. Keihard onderwerp, scherp beschreven.
arta · 22 mei 2007 op 17:42
Er vanuit gaand dat dit fictie is, durf ik een paar puntjes van kritiek te noemen, nl:
– In de eerste alinea ben je van verleden naar tegenwoordige tijd gesprongen, terwijl het op hetzelfde moment plaatsvond.
– Ik struikelde even over ‘voor overslaan’. (dit moet voorover slaan zijn)
– Ook ‘een zucht op opluchting’ is zo’n slordigheidsfoutje.
Deze puntjes doen niets af aan het feit dat dit verder goed en pakkend geschreven is!
🙂
pally · 22 mei 2007 op 19:53
Goed geschreven verhaal, Bitchy, niet herkenbaar vanuit mezelf, maar toch confronterend. Ik hoop dat het niet over jezelf gaat, maar in dat geval zou ik niet begrijpen waarom je je eigen nickname gebruikt. Eigenlijk doet het er voor de column niet toe, die is gewoon erg goed ingevoeld!
groet van Pally
Eddy Kielema · 22 mei 2007 op 20:16
Heftig verhaal hoor!
Li · 22 mei 2007 op 21:22
Deze column komt aan als een mokerslag.
Doet me denken aan dat ene postbus51 bericht.
Heftig!
Li
Prlwytskovsky · 22 mei 2007 op 22:23
Bitchy: aai over je bol.
KawaSutra · 23 mei 2007 op 01:36
Inderdaad Bitchy, je relateert aan je eigen nickname en dat brengt het wel heel dichtbij.
Bij dit soort zaken moet ik altijd denken aan drankmisbruik want een andere verklaring (geen excuus) kan ik er niet voor verzinnen.
Drank maakt meer kapot dan je lief is. En als daar niet heel snel een oplossing voor komt moet je weg wezen.
Datgene waar je sprakeloos van wordt heb jij onder woorden gebracht, knap!
SIMBA · 23 mei 2007 op 08:32
Heftiggggggggggg!
Trukie · 23 mei 2007 op 10:04
[quote]Ironisch bedenk ik me dat ik altijd heb gedacht dat je alleen sterren zag in tekenfilms als je werd geslagen, maar ik weet wel beter. Als het maar hard en gericht gebeurd, zie je de mooiste hemellichamen. [/quote]
Bij de titel dacht ik niet meteen aan deze mogelijkheid. Ik vind het een geweldige titel bij dit verhaal. Te meer omdat de waarheid zich vaak in het donker afspeelt en naar de buitenwereld gecamoufleerd wordt.
Je hebt heel mooi beschreven wat vaak niet uitgesproken wordt.
Bitchy · 23 mei 2007 op 18:29
In eerste plaats dank jullie wel voor jullie reacties. Heb lang getwijfeld of ik deze column in zou sturen.
Het maakt in principe niet uit of het mezelf of een ander betreft.
Ik wilde met deze column aangeven dat dit soort dingen zich vaker dichter bij huis afspelen als gedacht wordt.
@Arta Niet alle dingen zijn zichtbaar. Door jouw reactie zou ik keurig kunnen zeggen “Nee, natuurlijk ben ik het niet, het is fictief” en tegelijkertijd alle deuren weer dicht kunnen doen.
@Kawa Ik kan nog wel meer redenen verzinnen dan alcohol waardoor mensen (niet per se mannen) zich op deze manier denken te kunnen gedragen. Denk maar eens aan hun jeugd, traumatische ervaringen in een oorlog etc.
pepe · 24 mei 2007 op 08:33
Heftig verhaal.