Stille getuige

Eindelijk weekend! Een vrolijke jonge knul met een walkman bungelend aan zijn broekriem stapt ritmisch op de maat van zijn favoriete muziek door de straten van Amsterdam. Het werk is gedaan. Nog enkele uren verwijderd van het weerzien met zijn vriendin. Hij heeft haar echt gemist. Zojuist heeft hij haar nog een sms-je gestuurd: “Schat, ik kom er aan!”

Nonchalant kijkt hij op zijn horloge. Hij heeft nog voldoende tijd. Als hij de trein neemt van halfzes is hij vroeg genoeg voor de aansluitende busverbinding. Als alles meezit sluit hij zijn lief om zeven uur in de armen. Het zal een geweldig weekend worden, hij kan bijna niet wachten. Vanavond zal hij haar vragen om voor altijd de zijne te worden. Ze zal toch wel ja zeggen? Even controleert hij of het doosje met de ringen nog wel in zijn zak zit. Stel je voor! Sta je voor haar op het moment suprème al je zakken te legen! Hij moet er zelf om lachen, maakt een vreugdesprongetje en met een uitgestrekte gebalde vuist roept hij keihard “Yes”. Omstanders kijken elkaar gniffelend aan.

Met zijn hoofd in de wolken danst hij tussen het drukke stadsverkeer door. Niets kan zijn geluk verstoren, de wereld ligt aan zijn voeten. Drieëntwintig jaar en een geweldige toekomst voor zich. Wat kan het leven toch heerlijk zijn.
Dan ziet hij een grijs dametje bedremmeld langs de stoeprand voor het zebrapad staan terwijl auto’s haar in beide richtingen voorbij stuiven. Lang hoeft hij niet na te denken. Met grote stappen loopt hij op haar af. Hij begeleidt haar met de ene hand terwijl hij met de andere hand druk gebarend het aanstormende verkeer tot stoppen dwingt. Aan de overkant aangekomen neemt hij met een zwierige zwaai afscheid van het vrouwtje, haar in blijde verwondering achter latend.

Hij nadert nu Teleport. Een futuristische omgeving met zijn metro- en treinbanen die op hoge pilaren een weg zoeken tussen imposante kantoortorens. Daaronder een wirwar van busbanen, tramrails en autowegen. Via een van de vele doorkijkjes krijgt hij het station Sloterdijk al in het zicht. Daar vertrekt straks de trein naar zijn geliefde. Hij schroeft het volume van zijn walkman nog even op en in gedachten ziet hij zijn prinses als een lonkende Sirene op zijn netvlies gebrand. Een hand in zijn broekzak zoekt de ringen als tastbaar bewijs van het aanstaande geluk. Nog even oversteken en dan……

Plotseling gierende remmen vlak naast zich. Nog voor hij zich realiseert wat er gebeurt wordt hij gegrepen door een aanstormende bus en tegen de grond gesmakt. Als in een flits ziet hij het inktzwarte rubber van een levensgrote autoband recht op zich af komen. In een reflex omklemt zijn hand de ringen als een laatste maar vergeefse strohalm. Het stralende gezicht van zijn bruid wordt als in een trechter uit zijn gedachten weggezogen en verdwijnt in een diep zwart gat, een kille leegte achterlatend.

De bus komt tientallen meters verderop tot stilstand. Hevig ontdaan springt de buschauffeur naar buiten en rent, grijpend naar zijn hoofd, op de jongeman af die meters door de bus moet zijn meegesleurd. Seconden lijken uren totdat de hulpdiensten arriveren. De traumahelikopter vertrekt onverrichter zake terug naar zijn basis. Rechercheurs van de ongevallendienst doen een minutieus onderzoek naar de oorzaak van dit noodlottig ongeval. Officials van de busmaatschappij arriveren en nemen de verslagen buschauffeur onder hun hoede. Gebogen en met de handen voor het gelaat begint voor hem de vertwijfelende martelgang van de schuldvraag die hem nog jaren zal belasten.

Nu, een week later, loop ik er weer langs. Midden op de busbaan is nog steeds het in krijt getekende silhouet zichtbaar als een stille getuige, de armen tevergeefs uitgestrekt naar zijn wachtende bruid.