Een krachtige gure wind blaast door de Amsterdamse straten. Vlagen regendruppels striemen strak getrokken gezichten. Zwijgend lopen zij voort in onopvallende groepjes door de donkere nacht, ieder met zijn eigen gedachten. Uit diverse kroegen klinkt luide muziek maar onverstoorbaar vervolgen de schijnbaar doelloze passanten hun pad. Lonkende jonge meiden achter roodverlichte ramen zijn aan de voorbijtrekkende ogen niet besteed. Tijdens het passeren klinkt hoongelach vanachter een deuropening. Aangeschoten jongelui trekken van bar naar bar en vermengen zich luid schreeuwend met de ingetogen rij voetgangers. Met een lacherige verwonderde blik verdwijnen ze weer net zo snel achter de bont verlichte pui van een gelegenheid van drank en vertier.

Met het hoofd diep in de kraag gedoken en in een stevige pas geeft de voorste persoon de route aan die moet worden gegaan. De groep verlaat het bruisende uitgaansleven van de Warmoestraat en steekt even verder rechtsaf de Enge Kapelsteeg in. Het zwakke schijnsel van de sporadische straatlantaarns trekt lange schaduwen op het natte plaveisel. Vanuit een donkere hoek splijt een jongeling in dronken toestand met zijn rijwiel plotseling de groep in tweeën. Verwijtende vloeken weerkaatsen van gevel tot gevel maar de wandelaars slaan ook daar geen acht op.

De aaneengesloten rij mensen sjouwt voort over natte klinkers en kasseien die het maanlicht weerspiegelen. Er gaat een bepaalde gedrevenheid vanuit. Een onlosmakelijke verbondenheid met een duidelijke boodschap. Een boodschap die hier via deze route al zes eeuwen op dezelfde wijze uitgedragen wordt. En dat geeft deze bedevaart een extra lading waarin het stilzwijgen een passend antwoord is op de drukte en hectiek van het nachtelijk uitgaansleven.
Als ze zo tegen het einde van de tocht de GedachteNis van de Heilige Stede passeren, groeit het gemeenschappelijke besef dat het thema ‘Waar vriendschap heerst en liefde, daar is God’ in ieders hart leeft.

In de overtuiging ook dit jaar weer een duidelijk statement te hebben gemaakt keren de deelnemers huiswaarts, het estafettestokje doorgevend aan groepen die klaar staan om de gedachte deze nacht levend te houden door een [b][url=http://www.stille-omgang.nl/]stille omgang[/url][/b] in het stormachtig en roerig hart van Amsterdam.

Categorieën: Actualiteiten

KawaSutra

Columnist (nou ja) van 2005 t/m 2012 Een voorzichtige comeback in 2017 Het leven, daar gaat het om!

18 reacties

Ronaldjecas · 23 maart 2007 op 08:02

Echt heel mooi geschreven, leek net of ik er zelf in liep…

arta · 23 maart 2007 op 09:43

[quote]Het zwakke schijnsel van de sporadische straatlantaarns trekt lange schaduwen op het natte plaveisel. Vanuit een donkere hoek splijt een jongeling in dronken toestand met zijn rijwiel plotseling de groep in tweeën. Verwijtende vloeken weerkaatsen van gevel tot gevel maar de wandelaars slaan ook daar geen acht op.[/quote]
Zo mooi hoe jij tegenstellingen op kunt schrijven!
Een column om stil van te worden…
🙂

pally · 23 maart 2007 op 09:54

Heel mooi en rustig verhaal, Kawa. De onverstoorbaarheid als een soort grondtoon tegenover de oppervlakkige hectiek heb je hier goed uitgebeeld!

Groet van pally

Eddy Kielema · 23 maart 2007 op 10:00

Door het ouderwetse, Balkenende-achtige taalgebruik (‘jongeling’, ‘lonkende jonge meiden’) lijkt het of de rondgang zich in de Middeleeuwen afspeelt. Maar als ik de site van Stille Omgang bekijk, begrijp ik waarom je dat gedaan hebt. Het statige taalgebruik past prima bij de sfeer die je wilt oproepen.

Dees · 23 maart 2007 op 12:19

Het kitscherige gehalte is me net te hoog. Historisch schrijven hoeft niet hoogdravend te zijn. Ik vind dit net een drafje te hoog.

Ik snap de opzet, maar je vliegt wat mij betreft een paar pennenstreken je doel voorbij.

(Sorry ben niet altijd even mild, juist niet als ik iemand een goede schrijver vind 😉 )

Joy · 23 maart 2007 op 12:23

Mooi, vanaf de eerste zin zit je meteen goed in het verhaal. Pakkend…

KingArthur · 23 maart 2007 op 12:55

Een verkenning van de uitersten van de begrippen vriendschap en liefde. Ik kan dit wel waarderen. Had wat mij betreft zelfs dikker aangezet mogen worden.

KawaSutra · 23 maart 2007 op 13:01

Deze column heb ik geschreven ter publicatie in het lokale parochieblaadje. Enerzijds aangepast aan de ogen van de al wat oudere lezers, anderzijds heb ik inderdaad geprobeerd de sfeer van zes eeuwen Stille Omgang ook in het taalgebruik terug te laten komen. Dank Eddy om hier doorheen te prikken.
En Dees heeft ook wel een beetje gelijk want ik heb nogal op twee gedachten gehinkt. Aanvankelijk wilde ik de tocht beschrijven in de Middeleeuwse context om vervolgens over te stappen naar het heden. Ik heb daar vanaf gezien om de column niet te lang te maken i.v.m. het onderwerp.

SIMBA · 23 maart 2007 op 13:31

Ik vind het een mooie, beeldende column!

pepe · 23 maart 2007 op 13:59

Ik vind hem gewoon bijzonder!
Net als liefde en vriendschap bijzonder zijn.
Kawa je schrijft weer lekker.

Troy · 23 maart 2007 op 18:40

Normaal gesproken reageer ik niet tot zelden meer op columns, maar deze column sprak me aan omdat het exact het gedeelte van A’dam belicht waar ik woon. Dit stukje Amsterdam is bijzonder vanwege zijn historie, het is mooi en lelijk tegelijkertijd in mijn ogen. Bepaalde straten probeer ik zoveel mogelijk te vermijden maar om ze te bezien vanuit jouw ogen geeft het toch weer een bijzondere en nieuwe dimensie.

WritersBlocq · 23 maart 2007 op 20:40

Ik vind het een mooie sfeerplaat, en dank voor de link.
[quote]Verwijtende vloeken weerkaatsen van gevel tot gevel maar de wandelaars slaan ook daar geen acht op.
[/quote] Prachtig! Een kommma voor ‘maar’ had de vloek nog een extra ‘echo’ gegeven.

Ik houd wel van dat oubollige, ben het zelf inmiddels ook 😮

Liefs, Pauline.

Li · 23 maart 2007 op 20:42

De link naar de site is een toegevoegde waarde en deed mij besluiten om de column nogmaals te lezen.
Ik vind dat je het sfeertje goed hebt beschreven.

Li

Prlwytskovsky · 23 maart 2007 op 20:55

[quote]De aaneengesloten rij mensen sjouwt voort over natte klinkers en kasseien die het maanlicht weerspiegelen.[/quote]

Een mooie zin vind ik dit. Dit soort verhalen daar houd ik van.

schoevers · 24 maart 2007 op 07:15

Informatief (weer wat geleerd) en mooi geschreven.

KawaSutra · 24 maart 2007 op 14:54

Prettig verrast dat deze column zo positief en onbevooroordeeld ontvangen is dank ik jullie voor de reacties.

Mup · 25 maart 2007 op 01:03

Graag gedaan, o nee, had nog niet gereageerd. nee, flauw van me, maar alles is al gezegd. Mooi statement, waarbij de link niet onbelangrijk was.

Groet Mup.

bert · 30 maart 2007 op 00:19

Ik ben wat laat maar deze beschrijving vind ik zo mooi dat hem toch niet had willen missen.
Ik begrijp nu beter waarom je hier tijd voor hebt willen vrijmaken. Het leven draait om vriendschap en het maken van keuzes.
Op naar je volgende column. 🙂 🙂 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder