Stilte

Het is stil in mij, om verschillende redenen. Er is een stilte die door machteloosheid wordt gevoed. Een stilte die een ingetogen woede is omwille van allerlei politieke besluiten die ertoe leiden dat mensen waar de klappen al jaren vallen nog eens worden nagetrapt. Gehandicapten, chronisch zieken, alleenstaande moeders met kinderen, werklozen, ouderen, ze krijgen allemaal te horen dat hun met moeite te handhaven bestaan een zaak is van eigen verantwoordelijkheid en vooral eigen financiering. Waar dat laatste ontbreekt, zal men slechts een beperkt beroep mogen doen op Vadertje Staat, die slechts genadebrood wenst te verstrekken en dan ook nog met een houding alsof het een galgenmaal betreft. Weliswaar is hulp bij zelfdoding nog steeds wettelijk verboden, maar de Staat zelf wordt hiervan uitgezonderd en van iedere vervolging gevrijwaard. Het harde, onrechtvaardige beleid moet ervoor zorgen dat de economische maalstroom die alles van waarde verpulvert haar dynamiek behoudt; dus komen er spitsstroken waarvan de aanleg vele miljoenen kost, wordt er verder gebouwd aan een verliesgevende Betuwelijn en worden het vliegverkeer en Schiphol onverkort gesubsidieerd met fiscale voordelen. De veiligheid op straat is al jaren aan de beterende hand, zo bewijzen de statistieken, maar omdat het gevoel van veiligheid door de opgeklopte nieuwsgaring elk jaar weer wordt geïntensiveerd worden er extra middelen uitgetrokken om dat gevoel weg te nemen: meer politie op straat en hardere aanpak van criminelen. In een mediacratie is alles geoorloofd wat tot een versterking van het image leidt, ongeacht de werkelijke stand van zaken.

Ik ben stil van mezelf, van de depressie die zo lastig te overwinnen valt ondanks de therapieën die ik volg. De Staat zij geprezen dat ik die therapieën kosteloos volgen kan, al snijdt het mes aan twee kanten, want zonder patiënten zijn de therapeuten en allerlei ander personeel werkloos. Zou er voor betaald moeten worden, dan zou toch al gauw de helft van de mensen hun ontslag moeten aanvaarden en tal van patiënten ziek thuisblijven, met alle kosten aan verloren arbeidsproductiviteit vandien. Ik ben stil van mezelf omdat de therapieën onvoldoende aanslaan ondanks het feit dat ik mijn stinkende best doe en zeer gemotiveerd ben om mezelf uit het dal omhoog te werken (dat hebben de therapeuten die mij behandelen meer dan eens beaamd). De depressie waarmee ik kamp lijkt wel een bodemloze put en hoezeer ik me ook inspan, ik blijf me afgemat, moe en neerslachtig voelen. Ik ben stil omdat ik twijfel of ik niet een lichamelijke ziekte heb in plaats van een psychische, een stofwisselingsstoornis of een ander ongerief dat me parten speelt. Binnenkort wordt er naar gekeken, want zelfs de behandelend psychiater vindt een lichaamsonderzoek geen overbodige luxe in mijn geval, juist omdat ik zo mijn best doe en het toch niet lukt om beter te worden.

Ik ben stil omdat mij juist in deze lastige tijd ook de liefde weer ten deel valt, ik weet dat er tenminste één persoon is die echt om me geeft en die er voor me wil zijn. Deze liefde doet me erg goed, zij behoedt me voor wanhoopsdaden, zij houdt me bij de les, zij zegt me dat ik de moeite van het leven waard ben, dat ik een beminnelijk mens ben. Ik ben er stil van omdat het mij zomaar ten deel valt op een moment dat ik het bijna had uitgesloten, en me voorbereidde op een eenzaam, enigszins gedesillusioneerd en verbitterd bestaan. Ineens is er weer perspectief en wil ik meer dan ooit genezen van mijn neerslachtigheid en de tomeloze vermoeidheid, ik wil dat het leven me weer vreugde en lust schenkt omdat ik eindelijk iemand ken waarbij ik voel dat ik veel delen wil, die ik toe kan laten in mijn leven zonder me te hoeven schamen en zonder me te verbergen. Dat is het wonder van de liefde: je volledig geaccepteerd te weten door een ander, en te voelen dat deze van jouw kant ook alle mogelijke erkenning, aandacht en warmte verdient.

Ik ben stil van alle emoties die in me opkomen deze tijd, ze zijn vaak tegenstrijdig, vreugde en verdriet, hoop en wanhoop, betrokkenheid en afstandelijkheid, tevredenheid en woede… alles is aanwezig, vaak snel na elkaar, maar het resultaat is een vorm van berusting en afwachten. Ik wil nu niet van alles veranderen, ik wil de tijd nemen om alles te leren voelen en ervaren zoals het is, niet meer en niet minder. Het is tijd om te laten zijn; reden ook dat ik nu even minder creatief ben, minder schrijf en teken – ik neem in me op, ik wil het leven opnieuw leren drinken, en later zal ik alles wat in me samen is gekomen weer uiten op een hopelijk zo creatief en liefdevol mogelijke manier.