Stinkt!

Sommige dingen bestaan gewoon nog altijd en hun uiterlijk is onveranderd. Zomaar op een schap, staat het argeloos naast de maggi en de bouillonblokken. Al meer dan een halve eeuw precies hetzelfde. Mijn hand gaat er als vanzelf naartoe en laat het gele tapvormige doosje voorzichtig in de winkelkar zakken, alsof het zou kunnen breken.

‘Doe weg dat spul, bah, het ruikt echt smerig, die gore stinkkaas!  Mama, zeg nou, dat ze het van tafel haalt’. Mijn zus trekt een vies gezicht en knijpt demonstratief haar neus dicht. Ik zucht, pak het kartonnen doosje op en dek – expres in slow motion – de rommelig doorgeprikte gaatjes af met het deksel. Zonde, nou ruik ik even die zalig ranzige geur niet. Daarna vertrek ik in hetzelfde trage tempo naar de deur. Daar draai ik me nog even dramatisch om. ‘Jullie hebben echt helemaal geen smaak, hoor, het is juist heerlijk’. Na die tekst loop ik nog even snel terug naar de tafel, graai twee witte boterhammen met boter van de broodschaal en met een – hopelijk – beledigde pas verdwijn ik richting koude keuken.

Staand aan het keukentafeltje bestrooi ik daar kwaad mijn brood met een superdikke laag groengele Zwitserse kaas. Er valt nogal wat van het poeder naast. Dat dep ik op van het plastic kleedje met mijn natte wijsvinger en die lik ik lekker af. Nu niemand het ziet riskeer ik hier tenminste geen tik op mijn handen. Dit is toch echt mijn lievelingsbeleg, bedenk ik. Al kauwend kijk ik naar het boerinnetje op de verpakking: in klederdracht en met een open-witte-lachmond zonder tanden.  Ze strooit zonder te kijken naar wat ze doet – want ze kijkt mij aan – knalgroene Zwitserse kaas op een soort vierkantje in haar hand, waar trouwens al een hele laag op zit.

Aan de horizon zijn lila en roze kauwgombergen te zien, precies in de kleur van haar klederdracht. In het weiland achter haar twee houten koeien: een liggend, een staand en in de verte nog een knullig schuurtje. De wapperende kruisvlag op het dak laat zien hoe vreselijk gezond het goedje is.

Ik lees de hele rij aanbevelingen in het groen omlijnde kader, al ken ik die allang uit mijn hoofd: heerlijk op brood, tomaat, spaghetti, macaroni enz. Maar ook in groenten, soepen, salades, sausjes kunt u het naar smaak toevoegen. ’Ja, dat maak ik toevallig zelf uit’, zeg ik hardop. Ik voel me toch wel even licht misselijk worden als ik dat allemaal lees bij mijn ontbijt. Nee, gewoon op brood moet het en hoogstens nog in de macaroni en verder basta.

Vanuit de huiskamer klinken de bekende tafel-afruim-geluiden. ‘Het ruikt hier helemaal naar die vieze kaas van jou’, hoor ik meteen achter mij bij het neerzetten van de vuile borden op het aanrecht. Ik haal berustend mijn schouders op, kijk niet eens om en zet het kostbare doosje zoals altijd maar weer buiten op zijn gebruikelijke verbanningsplek, het schuine dak van het wasmachinehokje. Het paarse boerinnetje lijkt wat droeviger te kijken …

‘Mevrouw, mag ik er misschien éven bij om de maggi te pakken?

‘Ik stap 50 jaar opzij.