Dinsdag 5 januari 2016

Dear Dees,

Dank je wel voor het oprecht delen van jouw visie. (En ik maar denken dat hikers ’s avonds om zeven uur kapotmoe in hun hangmat in slaap vallen en pas terug op Schiphol het celibaat weer loslaten, maar dat terzijde.)
Was er de vorige keer sprake van een lichte ‘eerste-keer-nervositeit’, dit keer, na het gesputter van de jeugdige seniorenhaantjes én jouw geweldige antwoord, gieren de zenuwen door mijn lichaam. Heerlijk. Minstens tien ‘aantal keer gelezens’ van Hits of missen*) van zijn van mij. Ze waren nodig om moed te verzamelen.
Ik ga proberen om jouw vragen net zo oprecht te beantwoorden.

Wat is gekker, vijf jaar rouwen of er na vijf minuten al klaar mee zijn? Rouwen is niet gek. Nooit. Niet wanneer iemand drie dagen na de begrafenis bij een ander in bed duikt, ook niet wanneer iemand nooit meer een andere relatie aan kan gaan, en alles wat er tussen hangt. Het is een proces dat maskers laat vallen en elk mens uniek maakt.

Mijn makkelijk loslaten is ontstaan omdat ik relaties als ballonnen zie. Heel langzaam ontsnapt de lucht uit het samenzijn tot er een flubbertje overblijft, dat zo flexibel is dat het bij elke slag weer terugveert in de oorspronkelijke vorm. Dat kan wellicht heel comfortabel aanvoelen, maar voor mij werkt het niet. Mijn afscheid nemen begint al bij de eerste ontsnapte zucht. Ik kan er niets aan doen, maar leven met een slap aftreksel van wat ooit was, is niet voor mij weggelegd. Tegen de tijd dat er definitief afscheid genomen wordt ben ik, een beetje onwennig, al klaar met rouwen.

Ware liefde is voor mij overigens geen ultiem levensdoel. Ben zelfs sterk twijfelend aan het feit of ikzelf wel capabel ben om een ware liefde voor iemand te kunnen zijn. Een wispelturige, chaotische einzelgänger, met, sinds vorig jaar, het concentratievermogen van een fruitvliegje zou niet mijn meest geschikte kandidaat zijn, al twijfel ik ook aan het feit of deze mening ingegroeid is, of altijd al in de basis aanwezig was.

En stom, maar ik start vaak een potentiële ‘onsje-meer-ontmoeting’ met ‘Bind je niet. Bind je niet. Bind je niet aan mij’, wat helaas bij de gemiddelde man als een rode vlag op een stier werkt. Eén ex, die de strijd volhield en me vijftien kilo liet afvallen van pure verliefdheid, stond na maanden afwijzing laat op de avond voor mijn deur. Onder de lantaarnpaal voor mijn huis zoenden we voor de eerste keer. De volgende dag kwam er, tot mijn verbazing, een buurman naar mij toe met de mededeling dat mijn gedrag echt niet kon. Pas kort geleden kwam ik er achter dat het zalmbruine India-jurkje dat ik droeg, optisch verdween onder het lantaarnlicht en mijn naam al die tijd al synoniem staat aan ‘nude kisser’, wat eigenlijk best cool is. Beter dan de roddeltante.
De in hevig tempo opgepompte relatieballon ging in ieder geval kapot met een knal. De aanhouder verloor. Ik ook.

Eigenlijk kan ik mij geen samenwonende Arta voorstellen, zelfs niet in een parallel universum. Gemiste kansen: Genoeg!  Mijn leven lijkt sowieso uit twee verhaallijnen te bestaan die niet synchroon lopen. ‘Praktische omstandigheden’ zorgen daardoor voor de éne helft en pure stommiteit voor de andere helft van mijn missers. Tel daarbij op dat mijn exen de sterke neiging hebben om te overlijden –Tussen mijn twintigste en vijfendertigste zijn drie (!!!) exen overleden en is er eentje tot nu vermist- en de volwassen voltooiing van mijn onzin tot liefde is een feit.

Doodgaan vind ik stom. Doodgaan heeft meestal niets te maken met gedrag of relaties. Het is de Russische roulette van het leven en vaak is er geen sprake van vooraf afscheid nemen, dus knalt het gemis binnen als een brok ijs met schurende punten, waarbij je hoopt dat de kilte in je ziel snel oplost, zodat het smeltproces kan beginnen.

Op dit moment ligt een vriendin van mij, in bijzijn van haar vriend, dochter van tien en directe familie te sterven. Echt. Tijdens de derde alinea kwam het volgende appje binnen van een andere vriendin: Euthanasiezorg is ingezet, dus ja. Heftig. Ik ga ff sporten. Doen we vandeweek ff een bakkie?’ En ik nam mij toen voor om er niet over te schrijven, ook niet over mijn verwondering qua nonchalante toon, maar het zit me te hoog en ik ga het niet wegredigeren.

Vind jij de dood oneerlijk? Of eerder een noodzakelijk kwaad? Ben jij vóór levensverlengende en premature technologieën? Waar ligt bij jou de grens? Ben je überhaupt bang voor de dood?

Lieve Dees, -De eerdere alliteratie was een eenmalig uitstapje- ik ben benieuwd hoe jij over deze vragen denkt.

Liefs!
Tot gauw!
Arta

PS: Ik heb de afgelopen dagen een paar clipjes van Claudia de B. bekeken en vind haar stom. Zou ze een teveel aan testosteron hebben?

PPS: Vergeet niet het topic van onze jongens *) te lezen! The mencave, die absoluut een doorstart waard is.

*) Doorklikbare linkjes

Categorieën: Letters

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

9 reacties

troubadour · 11 januari 2016 op 08:56

Leuk gelardeerd Arta, met aansprekende humor. Jouw liefdesleven wijkt niet zoveel af van het gemiddelde en dan is het leuk om die uitstapjes te lezen. Dames zeggen heel vaak Pfff tegen mij, of Pffft, een teken dat ze hun ballon versneld leeg laten lopen..
Ik hoop oprecht dat je geen mannen aantrekt die hun laatste poging bij jou wagen, een concessie doen in doodsnood. Het zou een al te wrange verklaring zijn voor het hoge sterftecijfer..
Gelukkig stel je de wat luchtiger vragen aan Dees. Die maakt daar vast iets van. Kortom, lekker drama dit!

Meralixe · 11 januari 2016 op 11:00

Om alles een beetje te kunnen volgen moest ik onder meer ‘hikers’ eventjes googlen. Door dan de link te leggen naar het vorige schrijven van Dees klopte het weer. Kortom, het is een schrijven dat van de lezer toch enige inspanning vergt om het allemaal een beetje te snappen.
Eén en ander heeft ook veel te maken met de grote verschillen tussen Nederlanders en Vlamingen. Nederlanders discuteren en converseren gewoonweg totaal anders.
Maar, het moet gezegd, het is een fantastisch bijzonder diep gravend schrijven geworden waardoor ik nu al reikhalzen uitkijk naar wat Dees daar allemaal zal mee doen.

pally · 11 januari 2016 op 12:37

Mooi, Arta, hoe je behendig en eerlijk laveert tussen humor en ernst. Hoe je jezelf niet spaart en vragen stelt. En ook hoe je vanzelfsprekend van liefde naar dood bent gegaan. Heel interessante filosofische vragen roep je op. Knap!

Mosje · 11 januari 2016 op 14:34

Mooi vervolg, en nu zelfs over iets dat bestaat: de dood
Een mooi iniatief, deze briefwisseling

Mien · 11 januari 2016 op 17:08

Van levensvragen maar doodsvragen. De dood is net zo eerlijk als de liefde. Ongrijpbaar soms ook. Aan beiden is geen ontkomen mogelijk. Althans, niet in dit leven. Een vloeiende voortzetting van de briefwisseling. :yes:

Dees · 11 januari 2016 op 20:18

Mooie brief! Een hoop voer voor gedachten. Met marinade.

(Wanneer is de manicure aan de beurt?)

Esther Suzanna · 12 januari 2016 op 00:32

Mooi!

WritersBlocq · 1 februari 2016 op 23:30

Hee Arta,
ik heb de eerste gelezen geloof ik, ook van jou. Toch? Afijn, dat doet er niet veel toe. Ik vind het mooi op zichzelf staan. Eigenlijk is het net, alsof je hardop in jezelf praat. Op de fiets ofzo. Mooi om te lezen, heel prettig geschreven, toegankelijk met een diepgang die mij rest.

Complimenten! Liefs,WeetBeetje.

pepe · 17 februari 2016 op 01:46

En dan lees ik dit nu pas. Hoe geweldig mooi is dit weer uit de pen gevloeid. Eerlijk en Artarig.

Xxx

Geef een reactie

Avatar plaatshouder