Langzaam zakken mijn voeten verder in het natte zand. De golven brengen gedachten maar nemen ze net zo snel weer mee. Ze zee is wild en de chaos in mijn hoofd lijkt hier op zijn plaats. Elke keer als er een golf op me af komt rollen, overspoelen de emoties mij opnieuw. De sterke stroming neemt ze weer mee en zuigen mijn voeten verder de grond in. Het is tijd om gedachten los te laten maar ze laten mij niet los en met moeite lukt het mij uit de verraderlijke greep van de zee te komen. Ik loop het strand op richting de duinen en bij elke stap verwijder ik me verder van de koele zeelucht. Het zand is heet onder mijn voeten en een warme deken van benauwde lucht overvalt mij. Bij elke stap voel ik mijn benen zwaarder worden en ik ploeter door mijn gedachten. De warmte en de druk nemen toe. Mijn hoofd is zo vol dat het lijkt of er geen plaats meer is en toch blijft de stroom van gedachten lopen. De druk is bijna ondraaglijk. De zon is niet zichtbaar achter het dek van wolken maar de warmte die zij uitstraalt is als vuur op mijn huid.

Net als ik denk dat ik niet meer verder kan lopen haalt een windvlaag mij uit mijn zware overpeinzingen. Zand schuurt tegen mijn benen en slaat in mijn gezicht.
Spelende kinderen worden uit zee geroepen en tassen in allerijl ingepakt. De drukte om mij heen kan mij niet raken en ik verander mijn pas niet. Elke stap die ik doe brengt mij dichter bij de duinen maar de afstand lijkt alleen maar groter te worden .
Zal ik ooit mijn doel bereiken?

Mensen rennen langs mij heen als ik de eerste stap zet op het warme asfalt van het parkeerterrein. Zelf sta ik stil en voel de straling die van het wegdek afkomt. Pas als ik dit voel, besef ik dat de lucht donker is en afgekoeld. Een eerste druppel valt en er ontstaat een klein sliertje stoom op de plaats waar de druppel de warme grond heeft geraakt. De geur van de zee wordt verdrongen door een geur van aarde.

Het parkeerterrein is leeg en waar eerst auto’s stonden ligt nu een dampende zwarte zee van asfalt. De warmte van deze dag is nog voelbaar onder mijn voeten maar de koude druppels koelen mijn lichaam af.
Mijn gezicht is nat en de regendruppels hebben zich vermengd met het zout van mijn tranen. Alle gedachten in mijn hoofd vinden een uitweg en de regen spoelt de emoties weg.

De lucht klaart op en een waterig zonnetje laat zich voorzichtig zien. Langzaam droogt het asfalt en voel ik de warmte terug keren in mijn lichaam.
Diep adem ik de frisse zeelucht in en met elke ademhaling voel ik de opklaring in mijn hoofd. Er is ruimte voor nieuwe dingen. Het strand is leeg en niemand kan mijn gedachten nu nog verstoren.

Ik geniet van de ondergang van de zon. De rode bal zakt in zee en als het laatste stukje sissend in de rustige zee verdwijnt laat ik al mijn gedachten los.

Categorieën: Diversen

Fem

"Today is a gift, that is why it is called the present"

10 reacties

lisa-marie · 10 september 2008 op 21:32

Ik geniet niet alleen van de ondergaande zon maar zeker van dit stuk.
Merkte zelfs dat ik het op een gegeven moment begon te lezen op het ritme van de golven.
Het grote witregelstuk aan het einde is denk ik niet zo bedoelt.
Trouwens als daar het geheel had opgehouden had ik het ook mooi gevonden.

pally · 10 september 2008 op 22:09

Mooi beschreven, Fem, je gemoedstoestand verweven met de zee.

groet van Pally

arta · 11 september 2008 op 07:35

Erg mooi, Fem!
🙂

SIMBA · 11 september 2008 op 08:20

Mooi Fem, prima titel ook!

pepe · 11 september 2008 op 08:21

mooi…

[size=xx-small]Eerste alinea: Ze zee? Tikfoutje vermoed ik.[/size]

Anne · 11 september 2008 op 09:20

Mij leunt het geheel te zwaar op de al veel en vaak beproefde, en in dit stuk dus letterlijk verweven beeldspraak van de woelige bewegingen van de zee en de innerlijke gemoedstoestand. Volgens mij was het mooier geweest als je alle verwijzingen naar “…..het ploeteren door gedachten…de chaos in mijn hoofd….de emoties overspoelen mij….zal ik mijn doel ooit bereiken….opklaring in mijn hoofd…”gewoon had weggelaten en je beperkt tot een nauwkeurige beschrijving van de omgeving. Ik snap het dan net zo goed, zo niet nog beter, en bovendien blijft het heel wat langer hangen. Minder is echt meer, zeker bij versleten beelden.

Mup · 11 september 2008 op 14:50

Mooi, waarbij ik de laatste witregel juist wel weer prettig vond. met een titel die meteen aanzet tot lezen, dacht in eerste instantie aan een titel van een songtekst,

Groet Mup.

weathergir · 12 september 2008 op 10:56

Helemaal mee eens! Mooi.

Dees · 13 september 2008 op 09:50

Four seasons in one day…. Ik vind de dampende zwarte zee van asfalt een pakkender beeld dan de zee zelf, om redenen die Anne boven mij ergens ook al beschreven heeft. Ook vind ik het te uitleggerig, als je wilt beelden, beeld dan.

Zo blijft het er net ergens tussenin hangen…

WritersBlocq · 14 september 2008 op 10:42

Het is wel een mooi stukje waarin dat je rond hebt gekregen. Ik sluit me wel aan bij Anne, die het perfect verwoord heeft.
Groetje, Pauline.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder