Struikelblok

En daar zit je dan met je grote mond. Het moest er toch een keer van komen. Ik ,het meisje met de pen en de woorden, moest een keer proberen hoe het is om een column te schrijven, en van het resultaat zijn jullie dan nu getuige. Ok dan het moeilijkste moet nog beginnen, waar moet een column over gaan? Ja over mijn eigen interesses, maar moet ik dan gaan schrijven over mijn liefde, de jongen op wie ik al anderhalf jaar verliefd ben en die mij, afwisselend ja/nee, hoop geeft? Nee ik zal jullie daar niet mee lastig vallen, mijn vrienden worden er al gek van. Liefde kan iemand zo onzeker maken. Ik ben een “jongedame” die over het algemeen vrij zeker in haar schoenen staat. Maar zodra mijn Mister P. in mijn vizier komt beginnen mijn knieën te knikken en begin ik te blozen.. Ok nee rewind, zo standaard is het niet, als ik hem zie gaat het allemaal goed , al gieren de zenuwen dan door mijn lichaam en krijg ik nauwelijks een woord over mijn lippen. Bij hem ben ik opeens stil en verlegen. Maar toch voel ik me veilig en rustig bij hem, maar ik had al beloofd dat tot de tijd dat ik hem heb, ik niet meer over hem zou praten.

Maar dan loop ik op tegen het struikelblok, waarover dan wel? Mijn liefde voor mijn geloof? Ja, ik ben een nuchtere Nederlandse die in God gelooft. Voor veel mensen is dát in deze tijden al moeilijk te geloven maar ik heb mijn geloof gevonden. Veel mensen vragen zich af of je in deze tijden nog wel in God kúnt geloven, het brengt immers veel pijn&verdriet met zich mee, maar wat ik dan ook tegen deze mensen zeg, of er nou geloof is of niet, mensen blijven in oorlogen en ruzies, mijn geloof is sterker dan dit, het trekt mij hier door heen. Mijn geloof is voor mij persoonlijk, het gaat om mij en God en verder heeft niemand daar iets mee te maken. Toch zijn er zekere “lotgenoten” die in hetzelfde geloof geloven als jij en ik. Als zij fouten maken, is het dan eerlijk dat ik en mijn God daar op worden aangekeken? Ik ben moslim en word daar op aangekeken. Aan mij is niet te zien dat ik moslim ben, ik ben blank, Nederlandse, blond haar en sportief gekleed. Zodra ik mensen vertel dat ik moslim ben geworden kijken ze mij verschrikt aan; hun rampscenario’s komen al snel tot leven; zou ze zijn gehersenspoeld of zou een of andere loverboy haar hebben ingepakt? Nee mensen, niks is minder waar, puur uit interesse ben ik naar de islam op zoek gegaan en ik kwam er al vrij snel achter dat de islam meer voor mij betekent dan wat dan ook. Het sloot naadloos aan bij alles waar ik over dacht en waar ik mee zat, het gaf mij een warm gevoel in mijn hart dat er niet meer uitgegaan is.

Iets wat minder dicht bij mijn hart ligt is mijn studie. Jawel ik ben ook zo’n luie rechten student die eigenlijk eeuwig wil studeren en zo min mogelijk wilt doen. Zoals ik al vaker heb gehoord “meid, je hebt de hersens, doe er wat mee!” , ik denk dat die zin op mijn lijf is geschreven. Ja ik heb misschien de hersens, maar of ik ook de hersens heb om er daadwerkelijk wat mee te doen is voor mij nog altijd een vraag die onbeantwoord is gebleven. In principe ben ik niet vies van een beetje leren, maar alles is bij mij zo makkelijk komen aanwaaien dat het een te grote verandering voor mij was om opeens iets te gaan doen voor de universiteit. En ja, dan haal je het natuurlijk niet. Gelukkig kwam ik daar op tijd achter en had ik besloten om maar een jaartje te gaan werken. Nu 3 dagen voor de deadline van het opgeven van een nieuwe studie ga ik weer (bijna) dezelfde studie doen.. Kijken hoe het gaat vanaf 1 september, zal ik net zo’n warm gevoel in mijn hart krijgen als dat ik eerder heb gekregen bij de islam? Zou toch wel de bedoeling moeten zijn als je iets voor de rest van je leven wil doen of niet dan?

De wereld verandert, en wij veranderen mee, maar bepaalde dingen blijven altijd terugkomen, liefde, geloof, ruzies en ontwikkeling. Mensen hebben meer overeenkomsten dan we denken, misschien moet ik daar maar mijn studie over gaan doen en het zoveelste onderzoek publiceren.