Struisvogel

Hij komt zijn bed uit strompelen, ziet er belabberd uit, Mam, ik blijf thuis vandaag, zo rot geslapen voel me niet lekker. Na een blik op hem te hebben geworpen, stuur ik hem met een paracetamolletje terug zijn bed in. Hij slaapt de hele ochtend.

Aangezien ik een moeder ben die denkt dat 90% van allerlei kwalen op te lossen is met een “molletje”, zeg ik als hij uit bed komt met een glimlach: “Zoooo opgeknapt ventje?” Neuh, is zijn antwoord, niet echt. Als goede moeder geef ik hem nog twee molletjes en na ongeveer een half uurtje kan ik het toch niet laten om wederom heel positief de zelfde vraag te stellen maar dan net iets anders. “Zooo daar knap je van op hé?”
Hij weet dondersgoed dat ik geen Oscar krijg voor de meest verzorgende moeder van het jaar en antwoordt dan ook braaf: “Ja, het gaat wel weer”.

Helemaal gerustgesteld, babbel ik er maar wat op los. Zijn reacties zijn niet bepaald enthousiast te noemen, maar aangezien hij op zijn vader lijkt, besteed ik daar niet zoveel aandacht aan. Ik heb zojuist het onderwerp “mooi weer, lekkere bloemkolen” aangesneden, als hij me onderbreekt. “Mam, ik kan niet meer lopen”. Ik kijk hem met mijn meest intelligentste blik aan en vraag wat hij zei. “Mam mijn benen willen niet meer, vannacht om half vier ging ik naar het toilet, niets aan de hand, maar vanaf vanmorgen half zeven lukt het niet meer en het gaat steeds slechter”.

Hij heeft mijn aandacht, maar nog steeds schreeuwt er iets in me dat dit onmogelijk is. Als een volleerde arts, bevoel ik zijn benen en vraag hem wat hij voelt of hij pijn heeft. Nee, is het antwoord, alleen lijkt het net alsof er tussen je handen en mijn benen een dikke stof ligt. De paniek slaat toe, ik pak de telefoon en bel mijn man, hij stelt me gerust: “Geef hem maar een brufennetje, dan knapt hij wel weer op”. Een antwoord wat ik wil horen. Een sigaret en een kop koffie verder, haal ik eindelijk een stukje hoofd uit het zand. Een jongen van 14 hoort geen uitval te krijgen van welk lichaamsdeel dan ook.

Een blik op de klok vertelt mij dat als ik nog een arts wil spreken, die verstand van zaken heeft, ik nu moet gaan bellen. God, ik ken het nummer na al die jaren nog uit mijn hoofd, hoe lang was het geleden, vier misschien vijf jaar dat ik het de laatste keer heb gebruikt.

Direct komen, was het antwoord, nadat ik de situatie had uitgelegd. Ik ga naast hem op de bank zitten, angst op zijn gezicht, weer verschijnt er een gemaakte glimlach op mijn gezicht. “We gaan toch maar even richting Rotterdam, baasje, dit klopt niet.” De tranen lopen over zijn wangen als hij zegt: “Mam, ik ben zo bang”.

We worden opgevangen bij Spoedeisende hulp, allerlei onderzoeken worden gedaan, de artsen kijken steeds bezorgder en ik? Ach ik hang de clown uit, doe alsof ik blonT ben en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar wel een Oscar mee kunnen verdienen. De diagnose is na een uur of twee gesteld en met heel veel moeite haal ik mijn laatste stukje hoofd uit het zand, de uitval is een gevolg van zijn ziekte.

Mijn hoofd tolt, hoe ga ik mijn zoon vertellen dat hij iets meer mankeert dan een energieprobleempje, ik moet het hem vertellen. Ik weiger het hem te vertellen. Ik wil het niet!!! Ik verrot het, ga hem niet vertellen dat het niet alleen zijn benen zijn, maar ieder orgaan kan uitvallen. Ik schreeuw naar boven dat ik Hem haat dat het niet eerlijk is en dat als Hij bestaat en ik Hem ooit tegen kom, ik Hem een koppie kleiner maak!

Achteraf denk ik dat hij de emoties en gedachten van mijn gezicht af heeft gelezen, want terwijl ik huilend naast hem zit, zegt hij: “Ach mam, maak je niet druk, het zijn mijn benen maar”.