Tax Free

De winter nadert. Boven mijn slagzij makende zolder vliegt een koppel ganzen over. Als ik uit het raam kijk ontdek ik nog meer zwevende V’s tussen de al purper kleurende wolken en de skyline van Roermond. De gakken van de ganzen dansen als riedeltjes van Philip Glass boven de daken. Ik moet glimlachen, maar bedenk me dan dat de beesten een lange, gevaarlijke reis voor de boeg hebben. Soms zijn de plekken waar ze altijd foerageerden bezet, door rechthoekige bergen met ogen die je verblinden als de zon laag staat. Er lopen nieuwe zwarte linten door het landschap, maar de rivieren zijn gelukkig hetzelfde gebleven. Hier en daar zal er zelfs op de ganzen geschoten worden. Alsof het bommenwerpers zijn zullen ze zich door de flak van hagelkorrels moeten vechten. Maar uiteindelijk zullen ze in warmere oorden aankomen, waar het altijd goed is en het gras mals.
Ik moet denken aan de dingen die voorbijgaan en weer terugkomen, het cyclische dat er in het grote geheel lijkt te zitten. Maar vooral voel ik ineens weer hoe het was als jongetje: de tandjes gepoetst, de haartjes gekamd en mijn moeder op de bedrand die me met haar juffenstem voorleest uit Niels Holgersson. Hoe ik ook meewil, naar warmere oorden met de ganzen. Als mijn moeder me welterusten gekust heeft en het licht uit is, ga ik met ze mee. Ik word Niels Holgersson en zit op de rug van de ganzerik Maarten, terwijl de wind door mijn haren waait en ik wel honderdduizend kilometer ver kan kijken.
‘Gak, gak, gak,’ zegt Akka, de leider.
Mensen kunnen haar niet verstaan. Ik wel. Ze bedoelt ‘recht zo die gaat en tempo houden!’
Bij het licht van de maan glijden de heuvels als golven onder ons door. De akkers lijken op gekamde haren en de bossen op broccoli. Soms brandt er ergens licht in een boerderij, die op een blokje uit mijn blokkendoos lijkt. In een dorpje kijkt een jongetje vanuit zijn slaapkamerraam naar ons op. Ik zwaai naar hem, maar ik ben te klein om gezien te worden.