Te kort…

“Joop, ik moet even met je praten. Ik ben weer in verwachting.” Mijn vader keek mijn moeder aan en begon te lachen. “Je zal bedoelen dat je oma wordt meis, onmogelijk dat je in verwachting bent.” “Ook goed” was mijn moeders antwoord, “dan voeden wij over ongeveer acht maanden ons “klein”kind op!” Precies acht maanden later werd ik geboren. Mijn ouders, respectievelijk 54 en 44 jaar oud werden omstreeks dezelfde tijd dat zij weer papa en mama werden, ook opa en oma, dus ik was al heel jong tante.
Mijn moeder was een trotse jonge moeder, terwijl mijn vader meer met zijn leeftijd bezig was, bijna 55 jaar oud.

Als mijn moeder met mij ging lopen, werd er regelmatig vanuit gegaan dat ik lekker met Oma aan het wandelen was. Op school had ik altijd de oudste ouders in de klas. Als gezin maakten we zelden uitstapjes, maar daarentegen mocht ik wel op mijn vaders voeten staan als hij met de theekan naar de woonkamer liep en als ik morgens mijn bed uit kwam, stond mijn vader in de keuken, soep te maken en mocht ik het merg uit het bot zuigen. Van mijn moeder kreeg ik alles wat ik maar te wensen had. Ik was gelukkig.

Mijn vader is altijd bang geweest dat hij er niet meer zou zijn bij een speciale gebeurtenis in mijn leven. Mijn moeder niet, die vertelde iedereen stoer dat ze voor 150 jaar had getekend.
Ik was elf jaar toen mijn vader ziek werd. In de twee jaar dat hij ziek was, is hij minimaal zes keer overleden. ‘s Nachts werd ik dan mijn bed uitgehaald om afscheid te nemen.
Ik herkende maar weinig meer van de man die hij ooit was geweest. De ziekte had hem zowel lichamelijk als geestelijk opgegeten. Toen hij uiteindelijk echt overleed, geloofde ik er niet meer in, er waren te veel schijnbewegingen geweest.

Mijn moeder kreeg reuma toen ik drie jaar oud was. Volgens de artsen zou ze binnen twee jaar definitief in een rolstoel zitten. Alles vergroeide aan haar, ze kon niets meer tillen en ze had constant pijn. Toch heb ik haar nooit als een “zieke” ervaren. Ze stond altijd voor elkaar als ik haar nodig had. Toen ik twintig was kreeg ze haar eerste hersenbloeding. Na de tweede hersenbloeding, twee jaar later, was ook zij, als moeder, onherkenbaar geworden. Ze is geen 150 jaar oud geworden.

Als ik terug kijk, heb ik een hele mooie jeugd gehad. Ik heb alles gekregen wat mijn hartje begeerde behalve dat mijn vader er niet was bij mijn diploma uitreiking, trouwen en de geboorte van mijn kinderen. Dat als ik wat wil weten over de mens achter mijn vader, ik het mijn oudere broers en zussen moet vragen. Of dat het niet mijn moeder was die mijn hand vast hield tijdens de weeën en dat ik haar niets heb kunnen vragen als ik weer eens met mijn handen in het haar zat qua opvoeding, ziektes etc. And last but not least ik mijn kinderen geen superoma heb kunnen geven, want dat ze dat was, staat als een paal boven water.

Hier lig ik dus ‘s nachts wakker van als ik op het nieuws hoor dat er een vrouw van 62 jaar in Friesland in verwachting is van haar eerste kindje. En geloof mij, ook zij wordt geen 150 jaar.