Te voet

Hij kwam binnen en vulde meteen de ruimte. De man bleek een dorpsgenoot dus bekende van de uitbater van het etablissement waar ons een ongekunstelde doch voedzame lunch was voorgeschoteld. We raakten in gesprek. Het ging over zinken vuilnisbakken, oude koffiemolens, dorpsgezichten en meer van die niet-alledaagse alledaagse onderwerpen waar wij op een mooie doordeweekse dag, na een fikse wandeling van Spijkenisse naar Zuidland, kennelijk aan toe zijn. Hij was vriendelijk en bood een lift aan naar zijn huis om ons zijn zinken vuilnisbak uit Hellevoetsluis te laten zien. Het bleek er echter een uit Rotterdam te zijn en die stad staat al meerdere malen op de foto. Maar, zoals de Vader des Vaderlands al zei: tel niet het doel, maar de bedoeling (of woorden van gelijke strekking). Van het een kwam het ander. Hij liet ons zijn werkplaats zien die naar auto rook en vertelde honderduit over zijn stokpaardje, het opknappen van oude automobielen en dan vooral Citroëns. Hij had er nu een uit 1921 onder handen. De lucht zinderde van zijn liefde voor dit stukje techniek. Ik heb niets met auto’s, maar herinnerde me dat ik in 1969 samen met een vriendin met een Snoek naar Parijs werd gereden om het AD bij de kiosken te bezorgen. En mijn schoonvader reed een halve eeuw geleden in een Traction Avant van Citroën. (Vanavond leerde ik dat er twee uitvoeringen van bestaan.) En in onze woon- en verblijfplaats loopt minimaal één snoekofiel rond, die mijn verhaal over die Parijse rit jaren later in zijn clubblad publiceerde. Monsieur Citroën (voor de verandering nu eens iemand van Nederlandse afkomst) heeft heel wat in beweging gezet!

Na nog wat door Zuidland te hebben gebanjerd en een vuilnisbak uit Klundert te hebben gescoord alsmede mijn verzameling foto’s van interessante jaartallen op gebouwen te hebben aangevuld, gingen we uitgerust terug naar onze stede aan de Oude Maas. Te voet.