Telefoonverbinding

De telefoongesprekken die ik voer zijn altijd kort en zakelijk. Ze hebben ook bijna allemaal met mijn werk te maken. Werk dat korte en zakelijke gesprekken noodzakelijk maakt. Eens per maand krijg ik een zeer gedetailleerde telefoonrekening, en dan kijk ik altijd even hoe lang het langste gesprek geduurd heeft. Twee minuten en zeven seconden is het record voor de maand februari. Dat was een lastige aannemer die altijd klaagt over te late betalingen. Ik heb hem in die twee minuten en zeven seconden duidelijk gemaakt dat hij eerst maar eens zijn werk goed moet doen, en dat dan de betalingen wel volgen.
Mijn rekening voor de maand maart zal er anders uitzien. Ik heb namelijk gisteravond een gesprek gevoerd van twee en een half uur.
Niet zakelijk, maar privé. Met iemand die ik nog nooit ontmoet heb. Vreemd? Ja, beetje wel, maar je hebt van die gesprekken die lópen gewoon. Die stokken niet. Je hoeft er niet bij na te denken wat het volgende zal zijn dat je gaat zeggen. De woorden komen haast als automatisch over je lippen.
Ik weet niet eens meer precies waar we het allemaal over gehad hebben. Ik herinner me wel dat we spraken over muziek en vrijetijdsbesteding, over sport, over kinderen en opvoeding, over werk en ziekte. Maar als iemand mij zou vragen een verslag te schrijven van het gesprek, zou ik niet verder komen dan een half A4’tje.
Na twee uur praten zeiden we: “Ik ga je hangen”. Maar een goed gesprek laat zich niet zo maar afkappen, en dus hield het ons nog een half uurtje bij elkaar.
Ik denk dat we nog wel eens zo zullen praten. En de persoon met wie ik sprak denkt hetzelfde. We hebben deze verwachting niet verwoord, maar dat hoeft ook niet. Sommige gedachten denk je alleen maar, en worden dan toch door de ander opgevangen.
Dat heet telefoonverbinding.