Tenalady sings the blues

Het probleem zit hem in de stand tijdens het rijden. Niks aan de hand als ik gewoon op mijn autostoel blijf zitten. Als een redelijk geconserveerde zestiger – dat geloof ik zelf tenminste zonder bril – rijd ik meestal onbezorgd van A naar B.
Maar dan begint het gelazer in de glazen als ik bij B, in het beste geval is dat de thuisbasis, ben aangekomen. Ik zwaai nonchalant het portier van mijn vrolijke Japannertje open. Maar dan, met één been buitenboord, voel ik de bui al hangen daar beneden. Ik probeer mij met dichte ogen sterk op mijn blaas te concentreren en hem of haar – ik denk haar- streng toe te spreken. ‘Geen druppels laten vallen, nou, sufkont, dat weet je toch, nee, ook niet huilen, hou het droog’. Het lijkt net of ik de afstandbediening van het verkeerde apparaat in mijn hand heb. Luisteren: Ho maar. ’We zijn zó bij een echt toilet dan mag je er de Niagarawaterval van maken voor mijn part, leef je maar uit,’ vlei ik nog, in uiterste nood. ’Kijk, we zijn thuis!’ Ik wijs naar boven waar ons witte huisje als een reddende vuurtoren boven de dijk uitsteekt.

Voorzichtig schuif ik naar buiten, knijp mijn dijen tegen elkaar, één hand tussen mijn benen en dan voetje voor voetje de carport uit. Bij de eerste struik, denk ik al wat verdachte warmte te voelen.
Maar er loopt nog niks, ik heb geluk, deze keer. Wat een barre, eindeloze tocht langs het pad naar boven. Gekromd, langzaam strompelend. De voordeur, eindelijk. Ik haal met mijn vrije hand de sleutel uit mijn jaszak, ook niet eens zo gemakkelijk in deze stand.

Zonder bril, mijn tas staat nog in de auto, probeer ik de sleutel in één keer precies richting slot te manoeuvreren. Fout! De concentratie verlegd naar de verkeerde plaats. Het noodlot slaat ogenblikkelijk toe. Het stoepje wordt grondig schoon gespoeld. Een fraai druppelspoor naar het toilet. De waterval in de pot wordt een lullig stroompje. Vloekend schop ik mijn natte laarzen, sokken en de rest uit. Gelukkig kun je als je buiten woont, zelfs als de trap zich midden in de kamer bevindt nog ongestoord in je blote kont naar boven stampen.

Droog en schoon weer beneden, komt de treurige gedachte bij me op, dat ik voortaan maar ‘Tenaladies’ moet gaan dragen. Dan word ik zo’n witte- tanden-blije-schaterlachende-ballende-oma- met- kleinkinderen van de ster. Bah.
En wat me het ergste lijkt: dan kun je vast alleen van die grote huidkleurige onderbroeken aan, tot aan je borsten opgetrokken, waar je zo’n witte dweil in plakt. Een frivool zwart slipje, met aan twee kanten van die uitpuilende witte matrassen, is geen optie, natuurlijk.
Of zou ik misschien de fabrikant kunnen bewegen, hele kleine zwarte vlaggetjes te maken met kant, geparfumeerd, fijntjes en goed absorberend?
Maar dan nog, het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Tena-lady Pally sings the blues…