The Moonwalker

Het zijn de jaren ‘60. Een decennia waar zwarte mensen vechten voor hun rechten. Mensen die rustig slapen en dan gewekt worden door brekend glas en veel geschreeuw. Vol angst zien ze brandende kruizen en witte gewaden en puntmutsen. De jongerencultuur klapt zijn handen ineen en zorgen samen voor meer vrede. De kleurrijke en liefdevolle jaren zijn in ontwikkeling. Ook is er in die tijd een legende bezig, Elvis Presley als de koning van de rock ‘n roll. In die tijd was hij zelf ook zanger. Hij komt dan ook van een muzikale familie. Een arbeidersfamilie waar geld niet voor het oprapen lag en waar vader met ijzeren hand regeerde. Het racisme doet hem twijfelen aan zijn moreel. Hij vind het moeilijk om de mensen als één kleur te zien. Hij houdt niet van grijs tinten en denken aan bruin maakt hem meteen onzeker en hij vlucht dan ook naar zijn panic room. Tijdens zijn rustmoment bedenkt hij zich dat hij moet kiezen tussen zwart of wit. Hij neemt nog een blik van zijn angst en zijn keuze is definitief wit geworden. Hij moet er niet aan denken…

Door de jaren ‘70 heen komt zijn carrière in een versnelling en hij geniet van zijn groeiende rijkdom. Maar in ‘84 besluit hij toch een einde te maken aan zijn loopbaan als entertainer en als talentvolle zanger. Hij heeft bezit genomen van een groot huis met een riante tuin om zijn oude dag door te brengen. De man is wel een echte excentriekeling. En god mag weten wat hij allemaal in zijn hoofd haalt. Zijn twee huwelijken strandden na een korte tijd en hij is niet bepaald aardig voor zijn kinderen. Hij ziet ze meer als zijn speelgoed dan als zijn naam dragers.

In de jaren negentig begint hij kinderen uit te nodigen naar zijn huis om zich vervolgens te gedragen net als hen en dan smerige spelletjes met ze speelt. Zijn favorieten spelletjes zijn tikkertje en ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Later wordt hij vervolgd maar zijn vermogen voorkomt verdere consequenties. Maar zijn daden zijn niet vergeten! Enkele dagen later wordt hij tijdens zijn schoonheidsslaapje gestoord door mannen in donkere pakken die hem mee naar buiten nemen. Om zijn schulden te vereffenen besluiten ze om voor eigen rechter te spelen. Ze pakken hem bij zijn haar en duwen hem op zijn knieën. Ze tillen zijn hoofd omhoog zodat hij ze kan zien. Zij willen zijn angst zien. Met tranen van angst en spijt ziet hij schitterende sterren en een volle maan. De mannen laten zijn ziel naar de hel vertrekken met een oorverdovende knal…

Zwetend en met zijn hand op zijn op hol geslagen hart zit hij rechtop in bed en bedenkt zich dat het allemaal een droom was. Of eerder een nachtmerrie, een onaangename blik op zijn toekomst. Zo wil hij niet leven en zeker niet eindigen. Hij is nog erg jong en realiseert zich dat er ook andere manieren zijn om gelukkig te worden. Hij heeft tot nu toe niet echt een fijne jeugd gehad of eigenlijk geen. Hoe leuk hij het zingen en dansen ook vind, de droom van afgelopen nacht heeft hem doen twijfelen. Hij is terug gekomen op zijn keuze, de keuze om wit te zijn.

Hij besluit toch om zwart te blijven en die zelfde nacht nog weg te lopen van huis. Hij wilt zich laten voordoen als een wees uit Afrika, een kind van Moeder Aarde. Die nacht sluipt hij weg, richting een ander bestaan.

Zou een droom als deze invloed hebben gehad op zijn keuzes? Zijn vader zou dat er wel uitgeslagen hebben, denk ik dan. Maar ik blijf me toch afvragen in hoeverre zijn opvoeding en jeugd verantwoordelijk zijn voor zijn spookachtig leventje die hij nu lijdt. Hij is er gewoon aan onder door gegaan, al zijn succes samen met zijn zoektocht naar onvoorwaardelijke liefde en de eeuwige jeugd. Dat hij ze niet op een rijtje heeft weten we allemaal, want hij heeft soms de wereld doen verbazen. En of hij dan inderdaad kinderen seksueel misbruikt zou hebben, tja, dat zal onder de mensen verschillende oordelen doen opwekken. En of het nu ziektes zijn geweest die zijn uiterlijk zo drastisch hebben veranderd of plastische chirurgie, of een combinatie van beide, legt hem toch een paar windeieren.

Ik vind het moeilijk om iets van hem te vinden. Ik heb vaak als ik hem in de media zie of hoor, dat ik toch wel empathie voor die man heb, hij is tenslotte toch mijn grote idool geweest in mijn jeugd en ik kan me zijn gemiste kindertijd wel voorstellen. Toch kunnen we concluderen dat de legende van deze koning, net als die van Elvis, een treurig einde heeft.