‘Morgen ga ik godverdomme volhouden. Ik weet hoe eten smaakt, ik hoef het niet nog een keer te proeven.’ Lisa is net 19, maatje 34 en volgens zichzelf veel te dik. ‘Eigenlijk is het heel simpel,’ schrijft ze op haar pro-ana weblog. ‘Elke keer als ik nee zeg tegen eten, zeg ik ja tegen dun zijn. Honger is niet mijn vijand. Ik wil honger lijden, dus honger is mijn vriend.’ Ik begeef me in de wereld van pro-ana. Eventjes dan, want het is echt om misselijk van te worden. Lisa krijgt veel reacties op haar noodkreet. ‘Je kunt ook proberen om alleen je eten te kauwen en het daarna weer uit te spugen. Works for me’ en ‘Mijn psych zegt dat dit gedrag typisch is voor mensen met een eetstoornis hahaha’

Hartverwarmend. Voor wie even de moed verliest, zijn er de ‘brieven van Ana’. Ik merk al snel dat Ana dan wel van je mag houden, zoals deze meisjes beweren, maar dat Ana ook een verdomd kreng is. [i]Gaat het goed op school, en krijg je complimentjes? Nee hè… het gaat slecht op school, je bent dom. Nee, slim zul je nooit worden, maar je kunt dit met andere dingen compenseren. Lees maar eens verder…[/i]

Ik wil het weten, daarom ben ik op die sites. Ik wil weten wat je bezielt om jezelf uit te hongeren. Ik wil weten waarom je zoiets in vredesnaam zou doen. Van de 18 meiden die met anorexia in het ziekenhuis worden opgenomen, sterft er één binnen tien jaar. Waarom? Hoe is het om te leven met een weegschaal als indicator van je geluk? Ik krijg niet echt antwoord. Of misschien wil ik het antwoord niet weten.

Pro-ana beweert dat schoonheid alleen van buiten zit. Als je jezelf van binnen walgelijk vindt, dan snap ik dat je je vastklampt aan alles wat wél te beïnvloeden is. Zoals je gewicht. Schoonheid is te verkrijgen, als je maar gewoon stopt met eten. En met schoonheid kun je al je gebreken compenseren. En als je merkt dat je iets onder controle hebt, dan wil je het onder controle blijven houden. En die waarschuwing die je krijgt, voor je op zo’n site terecht komt. Daar lach je om. Want niemand heeft enig idee hoe het is, tenslotte.

[i]Je mag wel blij met me zijn, dat ik ondanks dat jij zo kansloos bent toch nog probeer je te helpen. We zullen rustig aan beginnen. Gewoon het schrappen van tussendoortjes niets ernstigs. Maar dan, we gaan steeds verder. We slaan het ontbijt en de lunch over, eten alleen nog ’s avonds. Misschien krijgen mensen iets door, daarvoor zul je moeten liegen. In het ergste geval weten mensen het al, in dat geval zul je keihard moeten zijn. De oefeningen worden zwaarder, je krijgt het steeds moeilijker. Na een tijdje, als ontkennen niet meer lukt, wees je eerlijk. Je gaat ronduit voedsel weigeren, hoeveel pijn dat ook doet. Het zal moeilijk zijn, je ouders zullen schreeuwen, huilen, janken, maar je moet doorgaan. Het moet! Alles zal je moeten geven, echt alles! Je zult het ontzettend zwaar krijgen. Janken zul je, als je voor de miljoenste keer boven de wc hangt en gal en bloed spuwt.[/i]

Categorieën: Maatschappij

13 reacties

FatTree · 17 augustus 2009 op 12:20

Ik begrijp je fascinatie, ook ik ben een keer zon site tegengekomen (trouwens ook column over geschreven op CX).

Ik vind het goed dat je die teksten in je column verwerkt hebt, daar hoef je zelf geen aanklacht over te schrijven, zoals het er staat is het al huiveringwekkend genoeg!

Neuskleuter · 17 augustus 2009 op 13:16

Het is een goed onderwerp, wat je mooi hebt beschreven. Ik vond de documentaire die hierover een tijdje geleden is uitgezonden ook interessant.

De reden dat deze (veelal) meiden minder eten? Dat loopt uiteen, maar een gevoel van grote onzekerheid is er overal. Vaak liggen er diepere problemen ten grondslag, al schijnt de aanleg hiervoor ook in de genen te liggen. Die controle, die is voor veel patiënten het belangrijkst. En honger maakt duf, loom, leeg, dan kan zo’n patiënt minder voelen. Het is een vlucht van meer problemen.

Mooi dat je die ‘hulp’quotes erin hebt verwerkt.

datmensinkenia · 17 augustus 2009 op 17:42

Ja, jammer van die kleine fout in een anders mooie titel.

Dit enorme probleem hebben we natuurlijk ook in de UK, maar volgens mij zijn de redenen anders. Persoonlijk geef ik de schuld aan TV, radio en vooral aan de explosie van tijdschriften voor meisjes tussen de 12 en 19. Bijna alle artikelen zijn gericht op lichamelijk schoonheid en als je niet voldoet aan het beeld: broodmager, grote ogen, lange benen, de juiste make-up enzovoort enzovoort, is er iets verkeerds met je. Ook is het hier bijna verplicht om er sexy uit te zien. Sexy als je een meisje van 12 bent!! Ik geef het helemaal op.

Goed, vlot geschreven stuk.

Prlwytskovsky · 17 augustus 2009 op 18:55

Kijk, tweeenzestig jaar ben ik bezig geweest om zo een grandioos en afgetraind lichaam te krijgen zoals ik dat nu heb. Jij gelooft toch niet dat ik mij dat in één keer door een gezondheidsgoeroe laat afnemen?
Zo kijk ik daar tegenaan, dus.

Chantieeeeeeeeeeeeeeeee hallo dan. Leuk om je weer te lezen joh. :duimop:

Anne · 17 augustus 2009 op 21:22

Zelf heb ik als puber flink op de snelweg naar anorexia gezeten. Gelukkig net op tijd de afslag naar normaliteit weer gevonden, mede dankzij ouders. Wat er onder zit weet ik heel goed. Macht over je honger en over je lichaam, als een noodzakelijk geachte compensatie voor een totaal gevoel van machteloosheid voor wat betreft zeg maar de rest van je leven. Inderdaad, enorme onzekerheid over de veranderingen in je lichaam en de weerspiegelingen daarvan in je directe omgeving, en hoe je daar geen invloed op heb….tenzij je stopt met eten. Je groei stopt, je menstruatie stopt kortom je ontwikkeling staat stil. Is wel zo rustig. Dat gevoel van macht is benevelend. Ik herinner me nog goed hoe ik de berg opfietste vanuit Maastricht naar het dorp waar ik woonde zonder iets gegeten te hebben en hoe ik simpelweg kickte op de wetenschap dat allemaal te kunnen louter op de kracht van mijn geest.
Voor wat betreft de titel, al dan niet onbedoeld is die voor mij erg poëtisch. “and” in plaats van “end” geeft meer betekenis aan het “up” wat er na komt.

pally · 17 augustus 2009 op 22:21

Een heftige column, Chantal! Goed geschreven. Ik werd bijna onpasselijk van de ‘peptalk’, die je door het cursief te drukken zo goed benadrukt en tegelijkertijd wezenloos maakt, maar die voor sommigen ongetwijfeld als hersenspoeling werkt.
Een heel moeilijk te overwinnen ziekte, die iemand als ik het goed begrijp, nooit meer een argeloze binding met voedsel zal geven.Al staat het eten absolluut voor andere dingen.

groet van Pally

(Dat leg je in je reactie mooi uit, Anne: eerlijk en moedig. :kus:)

arta · 17 augustus 2009 op 23:05

Ik vind dit ook een heel aangrijpend stuk.
De cursiefjes worden nóg meer benadrukt door de goedgeschreven tekst ertussen!
🙂

*)edit: Fout? Welke fout?:-D

Chantal · 17 augustus 2009 op 23:28

Inderdaad… welke fout?? :hammer:

Dank, dank, columnx-redactie.. ik moet nodig mijn Engels weer eens ophalen! :stom:

KawaSutra · 18 augustus 2009 op 00:10

Alles aan dit onderwerp is fout, zo niet deze column.
’t zal je dochter maar wezen.

FatTree · 18 augustus 2009 op 00:32

Perfect column-voer lijkt me zo 🙂

Dapper om er voor uit te komen, en ik ben blij dat je er nu zo nuchter naar kunt kijken!

DriekOplopers · 18 augustus 2009 op 08:42

Topcolmn over een huiveringwekkend onderwerp.

Je schrijft erg goed. Nog steeds.

Fijn om je weer eens te lezen hier.

Dees · 18 augustus 2009 op 11:14

Hoi Chantal,

Leuk je weer eens te lezen. Makkelijk onderwerp om over te schrijven, terwijl het een heel moeilijk onderwerp is. Wel goed dat er aandacht aan wordt besteed. Hoewel er ook nauwelijks kruid tegen gewassen lijkt.

Mijn oma is eraan overleden, al weet ik hoe lang geleden. Wat zou die blij zijn geweest met een pro-anasite. Hoewel; ze redde zich zo ook wel. Ik las laatst ergens dat meer dan een derde van anorexiapatienten ook borderlinepatient is. Klinkt mij aannemelijk in de oren, ook als ik bovenstaande teksten lees. Anorexia is vreselijk voor de patienten. Ik zou wel willen dat er in Nederland wat meer aandacht zou zijn voor familieleden en partners van deze mensen, want die hebben minstens zo te lijden en die moeten het vaak maar uitzoeken. Vreemd, dat. Nou ja, je column maakt wat los, dus goed gedaan 😉

doemaar88 · 19 augustus 2009 op 09:05

In – en in triest deze pro – ana sites. Ook ik heb er eens rondgekeken om te weten te komen wat deze mensen met ‘size zero’ toch bezield. Het is vreselijk, pure geestelijke mishandeling. Wie verzint zoiets?

Goede onderwerpkeuze, je laatste alinea laat mij achter met een rotgevoel, erg goed gedaan dus 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder