Those who skip dinner, end up thinner

‘Morgen ga ik godverdomme volhouden. Ik weet hoe eten smaakt, ik hoef het niet nog een keer te proeven.’ Lisa is net 19, maatje 34 en volgens zichzelf veel te dik. ‘Eigenlijk is het heel simpel,’ schrijft ze op haar pro-ana weblog. ‘Elke keer als ik nee zeg tegen eten, zeg ik ja tegen dun zijn. Honger is niet mijn vijand. Ik wil honger lijden, dus honger is mijn vriend.’ Ik begeef me in de wereld van pro-ana. Eventjes dan, want het is echt om misselijk van te worden. Lisa krijgt veel reacties op haar noodkreet. ‘Je kunt ook proberen om alleen je eten te kauwen en het daarna weer uit te spugen. Works for me’ en ‘Mijn psych zegt dat dit gedrag typisch is voor mensen met een eetstoornis hahaha’

Hartverwarmend. Voor wie even de moed verliest, zijn er de ‘brieven van Ana’. Ik merk al snel dat Ana dan wel van je mag houden, zoals deze meisjes beweren, maar dat Ana ook een verdomd kreng is. [i]Gaat het goed op school, en krijg je complimentjes? Nee hè… het gaat slecht op school, je bent dom. Nee, slim zul je nooit worden, maar je kunt dit met andere dingen compenseren. Lees maar eens verder…[/i]

Ik wil het weten, daarom ben ik op die sites. Ik wil weten wat je bezielt om jezelf uit te hongeren. Ik wil weten waarom je zoiets in vredesnaam zou doen. Van de 18 meiden die met anorexia in het ziekenhuis worden opgenomen, sterft er één binnen tien jaar. Waarom? Hoe is het om te leven met een weegschaal als indicator van je geluk? Ik krijg niet echt antwoord. Of misschien wil ik het antwoord niet weten.

Pro-ana beweert dat schoonheid alleen van buiten zit. Als je jezelf van binnen walgelijk vindt, dan snap ik dat je je vastklampt aan alles wat wél te beïnvloeden is. Zoals je gewicht. Schoonheid is te verkrijgen, als je maar gewoon stopt met eten. En met schoonheid kun je al je gebreken compenseren. En als je merkt dat je iets onder controle hebt, dan wil je het onder controle blijven houden. En die waarschuwing die je krijgt, voor je op zo’n site terecht komt. Daar lach je om. Want niemand heeft enig idee hoe het is, tenslotte.

[i]Je mag wel blij met me zijn, dat ik ondanks dat jij zo kansloos bent toch nog probeer je te helpen. We zullen rustig aan beginnen. Gewoon het schrappen van tussendoortjes niets ernstigs. Maar dan, we gaan steeds verder. We slaan het ontbijt en de lunch over, eten alleen nog ’s avonds. Misschien krijgen mensen iets door, daarvoor zul je moeten liegen. In het ergste geval weten mensen het al, in dat geval zul je keihard moeten zijn. De oefeningen worden zwaarder, je krijgt het steeds moeilijker. Na een tijdje, als ontkennen niet meer lukt, wees je eerlijk. Je gaat ronduit voedsel weigeren, hoeveel pijn dat ook doet. Het zal moeilijk zijn, je ouders zullen schreeuwen, huilen, janken, maar je moet doorgaan. Het moet! Alles zal je moeten geven, echt alles! Je zult het ontzettend zwaar krijgen. Janken zul je, als je voor de miljoenste keer boven de wc hangt en gal en bloed spuwt.[/i]