Ik was al wel gewend om af en toe een dag thuis te werken. Mijn werkgever heeft dat heel goed ingericht, hardware en software maken dat ik eigenlijk nooit problemen ondervind. Of het moet door ons eigen wifi-netwerk zijn. Niks dat een simpele versterker niet kan oplossen. Zo’n thuiswerkdag is ideaal om een grote klus te klaren, geen afleiding, niet even kletsen bij de koffie-automaat maar gewoon doorbuffelen. Geeft aan het einde van de dag een heel tevreden gevoel.

Dat tevreden gevoel lag toch wat anders, afgelopen dagen. Natuurlijk, het thuiswerken gaat prima. Mijn maatje voorziet me van alles wat ik nodig heb. Voor hem is het ook wel even wennen, constant iemand die hem op de vingers kijkt. Gelukkig hebben wij geen stress door het de hele dag bij elkaar zijn. Maar de achterliggende gedachte geeft een heel bevreemdend gevoel. Ik hoorde het ook terug van veel mensen, het lijkt alsof het niet echt gebeurt, heel onwerkelijk. Zo lang je zelf niet geconfronteerd wordt, zelf of in je omgeving, met besmetting, voelt het alsof er niks aan de hand is. De statistieken zijn wat het zijn, statistieken. Cijfers. En tot op heden is dit, gelukkig, in mijn omgeving het geval.

De enige die het helemaal gezellig vindt is Stef, hij heeft heerlijk de roedel de hele dag compleet. Hij probeert op gezette tijden lekker op schoot te kruipen. Dat ik dan niet meer met mijn handen bij het toetsenbord kan, deert hem weinig. Tenslotte moet hij er van profiteren, het vrouwtje is niet altijd thuis. Hij krijgt niet veel mee van de crisis. Ik doe mijn best voor zijn boontjes en als dat niet lukt, krijgt hij iets anders. Wat hij volgens mij ook helemaal niet erg vindt.

De natuur gaat sowieso zijn eigen gang. De zon schijnt en ondanks dat het fris is, kun je merken dat de lente in aantocht is. Het ruikt ook zo, buiten. Tulpen, narcissen en hyacinten zijn er in overvloed. Overal lopen struiken en bomen uit. Het feit dat de mensen binnen moeten blijven heeft daar geen invloed op. Mensen zijn daar niet voor nodig. Integendeel. Die maken over het algemeen meer kapot dan dat ze bijdragen. Misschien ook eens iets om over na te denken, als deze crisis straks achter de rug is.

Categorieën: Overig

3 reacties

Tim uut Kwedamme · 31 maart 2020 op 12:43

Goed geschreven. Ik moet toegeven ik wist eerst niet wat ik er van moest denken. Maar als het helemaal leest, dan is het echt perfect. Vooral het einde. Het geeft inderdaad iets om over na te denken. Zit ook in het leven gaat door (de planten buiten). Ik ben niet snel stil van een column. Deze was erg goed.

van Gellekom · 1 april 2020 op 12:26

Mensen zijn daar niet voor nodig. Integendeel. De mooiste zin! In mijn ogen. De hele column is trouwens prima geschreven

Nummer 22 · 1 april 2020 op 18:14

Mooie column. Na deze helaas triest maar oh zo harde feiten op het menselijk bevattingsvermogen kunnen we misschien ook leren dat het menselijken persoonlijk contact boven de digitale bagger moet blijven. Dramatisch nu! Weg met de domme nietszeggende digitale vervuiling en besmettig van ons brein. De menselijke maat terug! Empathie en compassie voor de eenzamen, voor de ouderen, zieken, gehandicapten, daklozen, etc etc etc.!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder