Via de borst, de buik, langs de benen langzaam naar beneden, zo brengen we de aandacht naar de voeten. Richt je op de voeten. Concentreer je. Voel de tenen. Voel alle tenen. Voel je ze? De grote, de kleinere… voel ze allemaal. Beweeg ze ook maar even. De stem was op zich aangenaam. Een vrouwenstem. Niet te hoog niet te laag. Rustig met voldoende tempo. Mystiek muziekje op de achtergrond. Het was de relaxapp. Meestal goed voor even afleiding. Meestal, maar nu had ik moeite mijn aandacht bij haar opdrachten en mijn voeten te houden. Ik luisterde half. Ergens bij mijn knieën bleef ik steken. Mijn gedachten dwaalden af naar vanmiddag. Naar haar; groot, zacht, woest en kwetsbaar.

Ze klonk opgewekt aan de telefoon. Ik zag haar voor me. Monter, met glimlach en voorheen rode krullen. Ik zag de foto vertelde ze en ik dacht meid wat een mooi lichaam heb je. Tweeënzestig en dan nog zo’n lichaam. Daar mag je best een beetje trots op zijn. Op de contouren dan. Verder was het niet veel. Het was zwart. Mijn hele romp zwart. In mijn rug, mijn ribben, longen en lever; overal zat het. Veel was het, meer dan ik had verwacht. Er is echt geen mooi verhaal meer van te maken. Het houdt op. Wanneer weet ik niet precies maar ik ga nu echt dood. Ik had de hoorn van de telefoon in mijn hand en humde. Het treurige van het verhaal drong niet door. Het beeld van de glimlach en de krullen werd nauwelijks verstoord door de toon van het gesprek. Integendeel. Slechts de inhoud conflicteerde. Ze vertelde verder, zelfde toon. Over de tuin die zo mooi in bloei stond; het aangename van de zon, de wind en regen, over wanneer je die echt voelt; over de kinderen en paar goede vrienden om haar heen; over het mooie van het leven in al haar toenemende beperkingen. Ik voel me licht zei ze.

Een kleine drie jaar terug zou ze doodgaan. Ze was voorbereid, had afscheid genomen, de boedel verdeeld en de resterende losse eindjes afgehecht. De dood die was aangekondigd liet toen echter verstek gaan, haar en haar directe omgeving in verwarring achterlatend. Een volledig vacuüm resteerde. Was het toeval, God, verkeerde diagnose? Het was van weinig belang. De kanker stopte even, bood tijd. Pauze. Het is goed nu zei ze. Het voorwerk heb ik al achter de rug. Ik ben niet bang, ik kan rustig op weg. Slapen doe ik al veel, de energie neemt af. Ik ben breekbaar jongen, letterlijk breekbaar.
Over twee weken bellen we weer.

De stem vroeg mij diep in te ademen. Het was de stem van een vrouw ergens achter een bureau fantaseerde ik. Haar gestifte mond vlak bij de microfoon. Ze las haar verhaal voor. Adem nu diep in en voel hoe je lichaam zich vult met nieuwe energie. Op zolder in de een of andere vinexwijk had ze haar handeltje. Een leuke bijverdienste. Of ik via de mond langzaam uit wilde ademen.
Ik drukte op het knopje app verwijderen.
Weet u het zeker vroeg het apparaat.
Nee, zeker wist ik het niet.

Categorieën: VC-FranK

7 reacties

Esther Suzanna · 1 mei 2015 op 14:32

Ik ben er stil van, zo heftig komt dit verhaal binnen. Het drong langzaam binnen, de ‘röntgenfoto’, net zo langzaam als het besef van eindigheid dat waarschijnlijk ook traag binnensijpelt.

:rose:

D's · 2 mei 2015 op 11:10

De column benauwt me een beetje. Mooi geschreven. Maar zuurstofloos. Kan het niet anders uitleggen.

Mien · 3 mei 2015 op 17:44

Indrukwekkende metamorfose van tijd. Tikkende levensklokken. Heftig maar ook mooi.

Nachtzuster · 3 mei 2015 op 18:50

Mooi, kwetsbaar en zonder poespas. Het leed komt binnengedruppeld om daarna toe te slaan. Heftig en heel mooi geschreven. Kleine tip: aanhalingstekens bij een monoloog zou nog prettiger lezen.

arta · 4 mei 2015 op 09:27

Heel mooi, heel beklemmend.
Wel jammer van de rammelende interpunctie, die ervoor zorgde dat k af en toe uit het verhaal viel…

Sagita · 5 mei 2015 op 11:23

Mooi, maar inderdaad benauwend. Ik vraag me af of het komt omdat het geschreven is als een wat vlakke monoloog. Er is weinig verschil in toon!
groet Sa

Blanchefort · 5 mei 2015 op 18:24

Kanker. Waardeloos. Ben er mijn echtgenote aan verloren. De column pakt me derhalve.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder