Tijdbeelden

Bij het leegruimen van het ouderlijke huis, kwam er een doos met 8 mm filmpjes te voorschijn.
Aangezien wij niet in het bezit zijn van projector en bijbehorend scherm, besloten we ze op DVD te laten zetten.
We hadden heel vage herinneringen aan wat er ongeveer op moest staan, maar omdat de projector het altijd begaf, doordat de film vastliep, of het lampje het niet deed (en dat in combinatie met het ongeduldige karakter van mijn vader), duurden dat soort filmmiddagen nooit lang en was de nieuwsgierigheid naar beelden uit onze jeugd dus groot. Het omzetten van de filmpjes, betekent niet dat de kwaliteit er op vooruit gaat, maar geeft wel (door het oorspronkelijke, wat overbelichte, en schokkerige beeld), direct het jaren zestig gevoel.
Na een paar weken waren ze klaar en vol verwachting zaten we met zijn allen voor de buis.
Ademloos keken we naar lang vervlogen tijden.
God, m’n moeder, jonger dan ik nu ben.
Wat was ze mooi, een donkerharige Brigitte Bardot, en mijn vader, een nozem, zijn haar met veel brilcream opgekamd in een stoere kuif.
Slechts drie minuten duren de opnames, zodat het van de hak op de tak verspringt van zomerse vrolijkheid, naar winters met pakken sneeuw, die door schuivers tot enorme bergen langs de kant van de weg werden geschoven.
Duikend en buitelend in de sneeuw, (ondanks bevroren vingertjes), druipt de pret bijna van het scherm.
Hoe anders dan nu, waar het armzalig beetje wat nog valt, direct door strooiwagens worden gereduceerd tot armzalig snot.

Ineens zitten we op schommels, drie op een rij, ze hangen aan korte touwtjes met een stoel ervoor, want de touwen zijn inmiddels zo vaak geknapt dat de schommels, door het alsmaar opnieuw knopen, onbereikbaar hoog hangen.
Mijn moeder, die meermaals probeert mijn broertje op de schommel te tillen, maar net niet hoog genoeg tilt, zodat uiteindelijk het plankje tegen zijn hoofd knalt en hij stampend van woede en verontwaardiging brullend weg loopt.
De schat,.. ze was altijd al wat onhandig en tranen van ontroering en slappe lach mengen zich op onze wangen, we kunnen niet genoeg krijgen van deze prachtige tijdbeelden.

Daar is de kapper die ons altijd aan huis knipte, omdat mijn moeder het niet zag zitten de hele bups mee te slepen naar de salon.
Mijn vader bood hem na ieder kind wat geknipt werd een biertje aan, met als gevolg dat het resultaat na elk kind beduidend minder werd.
Een knip in het oor was dan ook geen uitzondering!
Toen wij dit in de eenmaal in de gaten kregen was het gevecht om het eerst op de stoel te komen, een wederkerend feit.
En die kapper maar denken dat we zo graag wilden!

Een nieuw decor, een typisch jaren zestig kamer, cyclamen afgewisseld met sanseveria’s op de vensterbank .
Met hoogrode konen van de spanning, zitten we op een rijtje in de pluche bank, de camera zoomt in op de zwart- wit tv .
Pipo de Clown,.. je ziet de monden synchroon meezingen met de begintune, en de lichaampjes deinen ritmisch heen en weer op de maat van de niet hoorbare muziek.
Er verdwijnen wat duimen in monden, opperste concentratie.
Gefascineerd kijk ik naar het kleine meisje dat ik was, 35 jaar geleden, en zie dat ze op dezelfde manier duimt als mijn dochtertje nu.
Door de mimiek op de gezichtjes, mis je het gebrek aan klanken, vreemd genoeg, in het geheel niet.
Prachtig document uit lang vervlogen tijden.
Beter dan de beste televisie, ook al is het een vertekend beeld.
Het is immers allemaal geluk wat de klok slaat en narigheid werd niet vastgelegd.