Toen alles nog gewoon was

Vroeger was de melk vers. Die kwam de melkboer in een kannetje of pannetje van moeders de vrouw zelf vullen en afgeven. En nog lekker ook.
Vroeger hadden veel mensen een kolenkachel. Zo wij thuis ook. En mijn moeder was gek van die kachel, je kon er zo lekker je pannen vast opzetten, voor het avondeten. Een wasrekje voor de kachel, zodat de was eerder droogde.
De warme kleding aantrekken als je net uit de tobbe kwam, zaterdag was bij ons tobbedag. En met vijf meiden en twee jongens was het druk in het kleine gemeente woninkje.

Maar gezellig dat het was!! Mijn broers moesten dan naar buiten toe, mijn vader sliep en wij gingen op leeftijd de tobbe in, de grotere meiden mochten zich al in de keuken, twee meter bij vier of zo, of zelfs nog kleiner in mijn beleving, wassen.

En dan je warme net gekachelde pyjama aan, een pot thee en gevulde koeken als pappa wat verdient had op de markt, en anders waren er de negerzoenen met exota. Maar alleen op zaterdag.
Dan gezellig met z’n allen voor de televisie. Eerst het NTS journaal, dan Brandpunt, en als klap op de vuurpijl de Vico Toriani Show, en als je mazzel had kon je de Catharina Valente Show ook nog zien.

Ondertussen waren de haartjes gedroogd, paps was weer wakker, iedereen gewassen, mijn broers opstap, want die hadden de leeftijd al. Maar om twaalf uur thuis.

En het feest was altijd compleet, want wij mochten altijd laat opblijven. Ja, en half tien ’s avonds was laat in die tijd.
Het feit dat ik over vroeger begin is eigenlijk de schuld van de schrijfster Renate Marlis, een blogkenns ondertussen geworden, zij blogt op marlisbloghut.web-log.nl

En zij vertelde van die heerlijke verse koffie gemalen uit zo’n D.E.koffiemolen. Een tante van mij had ook zo’n kolereding, bij mij ging dat malen altijd mis, en donderde altijd koffie uit dat glazen potje, om de doodeenvoudige reden dat ik het er altijd schuin in zette. Ben altijd al een kluns geweest.

En dan denk je ineens aan koekkruimels voor een duppie, een hele zak bij de bakker.
En dan denk je ineens aan duimdrop, drie plakken voor 5 cent.
En dan denk je ineens aan eierkolen die je elke dag bij de kolenboer moest halen.
En dan denk je ineens aan de losse melk die de melkboer gewoon aan huis verkocht.

En dan denk je ineens aan je traktatie op school als je jarig was, je had voor de leraren een chocolaatje, en voor de klas een zak snoep om uit te delen, en dan mocht je alle klassen rond, met snoep en chocolade, en degene die je aardig vond die gaf je een snoepje. En je sprak van tevoren af wie je mee mocht nemen in je rondleiding op school tijdens het uitdelen. Want als je jarig was had je ineens heel veel vriendinnetjes. Alleen om mee te lopen.
Nu vraag ik me ineens af wat daar nu leuk aan was. Maar oké, toen was dat zo.

En dan denk je ineens dat je altijd heel vaak op straat speelde met zowat de hele buurt, allerlei spelletjes, van slagbal met rondjes, tot lantaarnpaaltje tik, en dan verstoppen door de hele buurt. En de hele buurt deed mee om jou als laatste te kunnen vinden.
Toen was niks nog eng. Toen was je ook niet bang. Toen liep er altijd wel een grote broer van iemand mee om op te passen.

Toen hingen de moeders nog uit het raam, om af en toe te kijken waar het kroost uithing.
Toen kon je zelfs nog veilig op de stoepen fietsen, al was je de klos als oom agent je zag. Die dreigde direct naar je moeder te lopen als hij jou dat nog eens zag doen.

Toen, toen …..het bestaat niet meer.
Al wat blijft is een heerlijke herinnering. En misschien zeggen mijn neefjes en nichtjes precies hetzelfde wat ik nu zeg::Toen was alles anders dan in deze tijd…
Toen had men nog een hart.
Toen had men nog hart voor elkaar