Tom Poes

In het huisje waar vroeger een nog altijd even gemiste als betreurde nicht van mij woonde, is nu een restaurant gevestigd. Na meer dan dertig jaar zette ik daar vrijdagavond weer een voet over de drempel. Wij kregen een mooie plek toegewezen en moesten daarvoor langs een tafeltje lopen met daaraan een oudere heer, met zo’n moderne sjaal, die duidelijk bezig was zijn veel jongere tafelgenote, die eruit zag als een secret-sexdate advertentie, het bed in te praten. Goed en wel gezeten, kwamen er nog twee groepen binnen die echter al weer weg waren toen wij de dessertkaart nog bestudeerden. Zij wisten blijkbaar wat ging komen. Ineens werd de muziek vol open gedraaid waardoor onze crème brûlée spontaan schiftte en zo’n supersnel knipperlicht aangezet waardoor iedereen ineens aan Parkinson leek te lijden. Voor een aantal oudere dames, die je normaal voortdurend stilletjes twee laagjes bladerdeeg met daartussen vanillebanketbakkersroom weg ziet smikkelen, was dit het teken zich te ontworstelen aan de zuigende werking van de barkrukken waarop ze zaten, om de dansvloer onveilig te maken. Een van hen swingde zich kwabbend naar onze tafel en vroeg of iemand van ons een beurt wilde. Ik dacht: ‘Verzin een list,’ en zei: ‘Jawel, maar niet met jou.’ In plaats van beledigd te vertrekken, werkte dat antwoord alleen maar stimulerend en ze bleef tochtstromen over mijn rug veroorzaken. Uiteindelijk werd ze toch weer naar de bar gedirigeerd door haar navigatiesysteem voor zware dames van lichte zeden, de TomPoes.

6 december 2011
Robert

www.robertbeernink.nl