Een blik tot de heldere hemel wordt mij ontnomen door een dik wolkendek op het moment dat
ik mijn ogen open om aan een nieuwe dag te beginnen. “So begins another weary day”, zingt
het door mijn hoofd wanneer ik futloos mijn bed uitkom. Grey day van Madness, één van de
vele nummers uit het SKA-repertoire, die in mijn jeugd zo belangrijk voor me was. Grijs
draaide ik de platen die meer dan muziek alleen waren. De muziek was mijn eigen lifestyle, een expressie van mijn gevoelens. Zwart-wit geblokt ging ik door het leven in volle overtuiging dat uitersten prima naast elkaar konden gaan. Ongenuanceerd stond wit
gebroederlijk naast zwart.

Heb ik afstand genomen? Of zie ik het niet meer scherp? De tijd weet alle scherpe kantjes
te polijsten en iedere dag voegt zijn nuance daar aan toe. Een beetje licht en een beetje
donker. Maar gedachten blijven zich herhalen in een cyclisch patroon. Het wasgoed van
mijn jeugd is vaal een grauw geworden. De grijze massa is een doorgedraaide was-machine,
achter de feiten aanlopend. Van contrast blijkt geen sprake meer. Ben ik dan toch de
grijze muis geworden waartegen ik mij zo verzette? Op zoek naar de gulden middenweg lijkt
de wereld enkel te bestaan uit een breed scala van grijstinten.

Grijs is de auto waarmee ik mij over het grijze asfalt voortbeweeg.
Grijs is de betonnen blokkendoos, het onderkomen van de kudde.
Grijs is het pak waarin ik mijn doordeweekse dagen slijt. Mijn vlucht in de realiteit bij
gebrek aan fantasie.
Grijs is de maatschappij die creativiteit gebonden houdt in wetten van de grote aantallen.
“Wat is die vrijheid waard en waar moet dat heen?”, zijn vragen die mij grijze haren
bezorgen. De muis, gevangen in de tredmolen van zijn tijdgeest heeft een eigen toon
aangenomen. Het knaagt, zal het ooit, eens en voor altijd uit die eindeloze cirkel breken
of blijft het gevangen in een hokje?

Plots breekt het grijze wolkendek open. Gouden stralen dalen uitnodigend neer op de
aarde. Als een kompasnaald wijst de bundel licht naar de poort van de hemel. “Beam me up,
Scotty”, denk ik cynisch. Maar langzaam wordt de bundel weer nauwer totdat het licht weer
volledig is opgeslokt door de wolken. Het moment doet mij realiseren dat het leven niet
enkel zwart-wit is en er kleine dingen zijn die het inkleuren.


15 reacties

arta · 27 december 2007 op 17:22

Heel erg mooi geschreven!
[quote]Het moment doet mij realiseren dat het leven niet enkel zwart-wit is en er kleine dingen zijn die het inkleuren.
[/quote]
Zolang deze momenten blijven komen, zul jij nooit (zelfs niet in grijze auto en met grijs pak) een grijze muis worden. 🙂

dj_Eddy · 27 december 2007 op 17:25

In de film ‘Cloaca’ staat het dansje van Madness ook voor de verdwenen jeugd, maar je geeft een leuke eigen draai aan die gedachte door van zwart-wit naar grijs te gaan.

SIMBA · 27 december 2007 op 18:05

Is het niet normaal dat we in onze jeugd meer zwart-wit denken..en nu we ouder en (ahum) wijzer zijn het meer grijs zien. En dan bedoel ik grijs in dit geval niet als iets negatiefs maar echt als een menging van zwart en wit; voors en tegens overwegen soms een beetje water bij de wijn doen!
Erg mooi opgeschreven die zwart-wit-geblokte herinneringen.

lisa-marie · 27 december 2007 op 20:42

[quote]Het moment doet mij realiseren dat het leven niet enkel zwart-wit is en er kleine dingen zijn die het inkleuren.[/quote]
Deze zin gaf voor mij precies weer waar het om ging en voor mij ook om gaat.
Ik heb het met veel plezier gelezen. 🙂

KawaSutra · 27 december 2007 op 21:06

Leuk, die herinneringen aan de muziek van de jaren ’80 met Madness in de hoofdrol. En inderdaad jaren van grote contrasten waar nu alles een eenheidsworst is geworden. Maar zolang je de hemel nog ziet breken en oog hebt voor het kleine valt het met je vergrijzing nog wel mee King. Pas als je ook dat niet meer ziet moet je op gaan passen.
Mooie column met een prachtige slotzin.

Li · 27 december 2007 op 21:45

Misschien is grijs de kleur van de magie? 😉

Li

pally · 27 december 2007 op 22:10

Hele mooie column met veel overwegingen en vragen over jeugd en nu. Wat verloren is, maar toch niet helemaal. Mooi hoe je de hoop laat zien door het even doorbreken van het wolkendek en hoe je de muziek weeft door je stukje heen.
En je hebt óók kleurige grijzen, hoor, King!
:wave:

groet van Pally

WritersBlocq · 28 december 2007 op 00:55

Het zijn de kleine dingen die het verschil maken tussen lekker gek, zoals Madness.

En dat heb jij hierboven perfect beschreven, met name met de uitsmijter.

Siebe · 28 december 2007 op 09:04

Mooi verhaal. Ik vind je spielerij met taal eigenlijk altijd leuk King. Ik denk dat het een soort sport voor je is. Of een stijl. Je bent volgens mij de enige hier die dat zo doet.

Eddy noemde de verloren jeugd, ik dacht aan een soort midlifecrisis. En als het dat niet al is kan ik dat misschien een handje helpen door een paar (volgens mij) foutjes aan te wijzen die anderen (zelfs WB!!!!??) over het hoofd hebben gezien.

Alinea 1, ‘die in mijn jeugd…’ Volgens mij is het juiste aanwijzend voornaamwoord hier ‘dat’, als het op het SKA-repertoire slaat. Als het op één van die vele nummers slaat, dan moet het volgens mij zijn ‘die zo belangrijk voor jou waren’ in plaats van ‘was’.

En een tikfoutje in alinea 3, ‘vaal een grauw’ zal ‘vaal [i]en[/i] grauw’ moeten zijn.

Jammer toch hoe deze spijkers op laag water zo’n kleurrijke column toch een beetje vergrijzen als het ware.

Daarom met een kleurrijke knipoog,

S.

WritersBlocq · 28 december 2007 op 09:56

Ha, jij hierboven 🙂
Ik had juist een ‘rare’ reactie neergezet, taaltechnisch gezien, om ‘in de sfeer van’ te blijven. Soms doe ik dat, als ik een beetje lui ben. Maar wel leuk dat jij het doet S., want ik had eerlijk gezegd de ‘dat’ niet gezien, maar je hebt wel gelijk.

Groetje weer alemaal, Pauline.

weathergir · 28 december 2007 op 11:34

Prachtig, lyrisch en heerlijk om te lezen… :wave: :wave: :wave:

Grumpy-old · 28 december 2007 op 12:44

Dat leest lekker weg zo n column.

Ik weet niet wie maar iemand zei ooit
“Life has no colour just a myriad of shades of grey”

Greetz
Grumpy

KingArthur · 28 december 2007 op 19:11

Iedereen dank voor de reacties en een goede jaarwisseling allemaal. Deze jongen zal een aantal dagen off line zijn om de geur van de Schotse hooglanden weer even op te snuiven.

@ Eddy: De film Cloaca ken ik niet. Maar eens surfen over het net.
@ Simba: Ik denk idd dat het zo beschouwd kan worden. Vandaar dat ik het zo verwoord heb.
@ Li: Magie? Ik weet het niet maar er hangt wel een schermerige sfeer rond grijs.
@ Siebe: Ik laat er altijd een paar foutjes instaan voor diegenen die ze eruit willen vissen :-). Not dus. Zelf lees ik er glad honderd keer overheen. Dank dat je ze eruit hebt gehaald. Orginelen zijn aangepast.
@ WB: ‘rare’ reactie? Om in de sfeer te blijven? Meid doe eens gek, zing je eigen kleur.

pepe · 29 december 2007 op 09:09

[quote]er kleine dingen zijn die het inkleuren[/quote]

Als je het wil zien zijn die kleuren er zeker wel.
Weer een pracht-column, ik heb genoten en wens je veel kleur toe in 2008

Ma3anne · 29 december 2007 op 09:50

[quote]De grijze massa is een doorgedraaide was-machine[/quote]
Ik vind het weer grandioos gevonden, die dubbele betekenis van het woord [b]was[/b]-machine: een machine die verwijst naar wat ooit was.
Om maar niet te spreken van de prachtige titel.

Veel plezier in het Schotse en een goed 2008 toegewenst met veel kleurnuances. :kus:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder