Daar lag ze dan. Met haar kleine lichaampje in het grote bed. Haar zware adem verraadde dat ze moeilijk kon ademen. Ook al was het ondertussen half twee ’s nachts, haar zoon met zijn vrouw, haar kleindochter en haar achterkleindochter waren op post. Iedereen besefte dat het niet lang meer ging duren, de tijd kortte af. Het wachtende viertal had al een zware dag gehad, ze hadden al de hele dag gewerkt, ze waren dan ook bekaf. Omdat ze toch zwaar ademde was iedereen gerust wanneer ze eens hun ogen lieten rusten. De tijd tikte weg, het ging nog vrij snel. Haar kleindochter babbelde nog wat tegen haar, zelf deed ze haar best om te antwoorden maar verder dan mompelen kwam ze helaas niet. Dat maakte het soms moeilijk voor de kleindochter om te antwoorden, ze knikte en schudde dan maar wat.
Eens drie uur had ze zeer veel pijn. Sindsdien kwam het einde echt dichtbij. Haar schoondochter kon het niet aanzien, zij zorgde immers altijd voor haar, voor het eerst stond ze echt machteloos. De achterkleindochter nam haar mee naar buiten, zij was de steunpaal in zulke omstandigheden. Na heel wat tranen van geluk en ongeluk keerde ze weer naar de kamer des doods. De sfeer was maar kil, een koelkast liet af en toe van zich horen net zoals de vliegtuigen. Het begon te regenen, net zoals in ieders ogen.
Het ademen verzwakte, stiller en trager. Ogen laten rusten was er niet meer bij. Iedereen keek gespannen naar haar keel om het ademen en dus ook het teken van leven nog te kunnen zien. De kleindochter en de achterkleindochter zaten naast haar bed en konden alles zeer goed volgen terwijl haar zoon de dood al zag en in elkaar stortte van verdriet.
Plots slikte ze nog even. Haar zoon schrok, maar even later was het toch voorbij. Een verpleegster deed de laatste vaststellingen. Tranen werden zeer goedkoop en het leven werd een vreemd object. Nog nooit stonden ze zo dicht bij leven of dood. De oudste der generatie heeft de aarde verlaten. Voor het eerst geloofde de achterkleindochter in geesten en de hemel…
10 reacties
Li · 31 juli 2005 op 11:51
Mooi Merel, heel erg mooi.
Dit moet je van dichtbij gezien en gevoeld hebben, dat kan bijna niet anders.
Dit is je allerbeste column tot nu toe.
Kippenvel 😉
Li
klungel · 31 juli 2005 op 12:39
slik…
Mosje · 31 juli 2005 op 13:00
Heel mooi Merel, ontroerend stukje.
KawaSutra · 31 juli 2005 op 13:16
[quote]Het begon te regenen, net zoals in ieders ogen.[/quote]
Heel mooi sfeerbeeld. Moet net zo indrukwekkend geweest zijn zoals jij het nu beschreven hebt.
Zeker je beste tot nu toe. Gelukkig ben je een doorzetter. 🙂
Troy · 31 juli 2005 op 14:06
Knap geschreven en je hebt al je vorige schrijfsels overtroffen met het schrijven van dit stuk. Hier en daar zou ik persoonlijk wat zinnen waar je komma’s hebt geplaatst, in individuele zinnen veranderen. De laatste zin is trouwens erg mooi…
Grt Troy
melady · 1 augustus 2005 op 00:35
Met deze column, ja Merel, dit is dus een column,
raakte je me.
En al die grammaticale foutjes las ik wel maar stoorden even niet.
Lief en ontroerend.
bert · 1 augustus 2005 op 10:19
[quote]De oudste der generatie heeft de aarde verlaten. [/quote]
Prachtig verwoord einde.
Shitonya · 1 augustus 2005 op 11:27
Niet beledigend bedoeld, maar zo kan iedereen hier een dood verhaal schrijven. Cliche dingen als “Het begon te regenen, net zoals in ieders ogen.”
Het is gewoon te makkelijk bedacht.
WritersBlocq · 1 augustus 2005 op 17:21
[quote]Het begon te regenen, net zoals in ieders ogen.[/quote] Prachtig, juist zoals het is.
[quote]Voor het eerst geloofde de achterkleindochter in geesten en de hemel…[/quote] Mooi, hoeveel waarde hierin zit.
En deze column is echt heel goed geschreven Merel. (Zelfs ik heb de foutjes niet gezien 😉 )
sally · 1 augustus 2005 op 20:07
Haast een beetje luguber. Zo exact beschreven.
Ik krijg er rillingen van.
groet
Sally