Merel

Ik herinner me het nog goed. Ik ging met mijn moeder en grootmoeder de toog van de cafetaria verzorgen. Wat is er nu zo leuk aan pintjes tappen? Wel, er is meer dan dat…na een uurtje keek ik wat er in de zaal zat. Er kwam een knap ventje binnen. Met zulk schattige glimlach om eeuwig bij te houden. Hij liep in de zaal rond, zijn vader riep hem soms.

Polshorloges en ik, het is een strijd apart. Op termijn verdraag ik de kunststof niet rond mijn pols en daarom verblijft mijn horloge al jaren aan mijn sleutelhanger. Na al die jaren is mijn sleutelbos een deel van mijn imago. Een viertal sleutels en een leuke sleutelhanger vergezeld met een horloge rond mijn hals met een houwtouw.
Maar als gevolg daarvan eisen soms de wiebelende dingen hun tol. Mijn horloge is nog nooit stuk geweest, doodgewoon omdat ik ze altijd verlies vooraleer ik ze kwijt ben.

“Ik zie je graag.” zei Silke.
“Ik zie je ook graag, maar ik moet nu echt weg.” antwoordde Bart. Silke streek met haar handen door zijn haren. De sterrenhemel was verlicht.
“Jij bent mijn puntje licht, mijn ster aan de hemel, nooit wil ik je verlaten.” ging ze verder.
“Dat klinkt allemaal zeer prachtig maar ik moet nu echt weg.” hij gaf haar een afscheidskus en vertrok.