Vandaag zo’n wisseldag. Mijn kinderen voor 10 dagen naar hun vader in Dordrecht gebracht. Al direct bij het dichtslaan van de deur, voel ik een enorme leegte. Een gevoel van verdriet overvalt me. Ik rij op de automatische piloot terug naar Middelburg. Ik kijk peinzend naar de auto voor me, en zie opeens dat ik nog maar 100 km per uur rij. Normaal gezien ben ik nogal van het doorrijden, maar elke km die ik rij, brengt me verder weg van wat me zo lief is. Een traan rolt over mijn wang. Ik probeer mezelf op te vrolijken door de radio wat harder te zetten en tegen mezelf te zeggen “het is zo voorbij, wat zijn 10 dagen op een mensenleven”. Maar al snel volgt traan twee en drie. Nu moet het echt stoppen, straks hang ik in de vangrail met dat domme gehuil van me. Diep in mijn hart weet ik, dat deze tranen meer zijn dan dit verdriet alleen. Tranen uit het verleden, die me nog steeds kwellen en me in een dip doen belanden. Sommige dingen helen gewoon niet, of in ieder geval tergend langzaam. Als je zo rond mijn leeftijd bent, zo mid veertig, dan maak je de balans op. En mijn balans is, laten we zeggen erg uit balans geweest. En soms is die balans er nog steeds niet, maar het gaat beter. Op dit soort momenten voel ik me opeens, zomaar uit het niets verdrietig en eenzaam. Maar ik weet dat het tij snel weer zal keren, en mijn richting op draait. Zoals nu, een paar uurtjes later. Na even een uurtje te hebben geslapen, een lekker douche te hebben genomen en ik in mijn nieuwe Ikea stoel ben geploft, zittend in het zonnetje, weet ik dat het leven goed is en me snel weer zal toelachen. Nog een paar dagen genieten van mijn welverdiende vakantie, om dinsdag weer uitgerust(en uitgehuild!) fris en vrolijk op mijn werk te verschijnen.
6 reacties
trawant · 13 augustus 2014 op 20:30
Ja sorry hoor, Zeeuws meisje met je mandje vol verhaaltjes,
4 keer op de voorpagina, teveel, te mager. Lees nou toch eens die verstandige opmerkingen onder je vorige bijdragen en doe er wat mee.
Met deze verzameling clichés en bouquettraantjes maak je het wel heel erg bont en verdenk ik je er zelfs van ons lezers in het ootje te willen nemen. Het is een beetje de brievenpagina van de VIVA (bestaat die nog?). Zo slecht geschreven dat kan bijna niet.
Maar vooruit een serieuze opmerking dan maar voor het geval dat dit
echte grepen uit je leven zijn en mij het verwijt van harteloosheid gemaakt kan worden.
Je blaast wat letters op een hoop maar je zegt niks. Waar heb je het over, wat wil je vertellen. Je laat ons de lijst van het schilderij zien maar je vergeet de afbeelding erin te hangen. Alles waarmee je stukje boeiend zou kunnen worden blijft onbenoemd.
Welke balans, welke dip, welke gevoelens, welk verdriet, welk verleden.
Wie, wat, waar, wanneer en hoe.
Begin daar eens mee. Hardop denken doe je met vriendinnen, schrijven
is heel wat anders dan 10 Whatsappjes op een rij.
Duik eens in het archief van deze site daar vind je heel wat mooie voorbeelden. Nuttig om te lezen in je Ikea stoel in het Zeeuwse zonnetje. En dat is niet eens onaardig bedoeld..
Nachtzuster · 13 augustus 2014 op 21:58
Je haalt mij de woorden uit mijn mond, trawant. Jij kan het alleen beter verwoorden. :yes:
Mien · 13 augustus 2014 op 23:03
Ik houd wel van lijstjes. Zeker als ze in een reactie zijn vervat. Desalniettemin hoorde ik ook Bilitis op de achtergrond. Ik zou zeggen breng het hele bloemenspectrum binnen jouw boeketreeks nasr voren. Zelfs van bosjes rode rozen en margrietjes houden wij, hier bij CX.
Pierken · 14 augustus 2014 op 01:14
Uit welk oog kwam de traan?
Meralixe · 14 augustus 2014 op 08:19
Een doordenkertje… “Men kan van een ezel geen paard maken.” zeggen ze hier in Vlaanderen.
Het is hier op column x een traditie de nieuwkomer met het nodige geduld en voldoende respect, EN MET OPEN ARMEN te ontvangen. Maar, dat respect moet wederzijds zijn. Als al de goed bedoelde richtlijnen tot beterschap verwaarloosd worden, dan krijg je dit. 🙁
Nee, men kan van een ezel geen paard maken maar die ezel heeft nog een positieve eigenschap. Die stoot zich geen twee keer aan de zelfde steen. 🙂
Dees · 14 augustus 2014 op 13:25
Troost je zeelandgirl, er zijn hier velen gestart met het inzenden van een berg columns van heb ik jou daar. En dat stuit onveranderlijk op negatieve reacties.
Laat het je niet ontmoedigen, de site kan best een goed inspiratie zijn om beter te leren schrijven. Soms moet je alleen ook een olifantenhuid hebben, er lopen hier veel mensen rond met een beeld van hoe het moet en hoe niet.
Reageren is overigens niet verplicht (we hebben hier ook mensen die alleen reageren en nooit columns schrijven) – voel je niet gedwongen, maar het interactieve is meestal wel leuker.
Wat de column zelf betreft, een wisseldag is een mooi gegeven, maar het is hier rommelig uitgewerkt en komt daarmee niet goed over. Wat een tip zou kunnen zijn: pak het gegeven op, brainstorm, zoek verdieping bij de kreten die in je opkomen, bepaal wat je wel en wat je niet wil zeggen in relatie tot het onderwerp en ga vervolgens aan de boetseer met al die gegevens en woorden, om er een mooi geheel van te maken. Schrijven wordt daarmee meer dan het weergeven van je gedachten, bovendien kan het helpen om je eigen gedachten te ordenen en heb je er dan zelf ook langer plezier van.