Nu snap ik waarom ze de fase van vrouwen (en mannen?) rond de vijftig de overgang noemen. Het is niet enkel de verandering in je hormoonspiegel, die een nieuw mens van je maken, maar je leven verandert gaandeweg in een totaal andere fase. Ik noem het de sandwichfase en de fase van het transformeren. Heb makkelijk praten, want van die hormonale overgang heb ik nagenoeg niets gemerkt, mazzelkont die ik ben.
Wat mij fascineert is, dat je ineens tussen twee volwassen generaties staat. Je kinderen als jong volwassenen gaan hun eigen weg en vliegen uit, maar hebben jou nog nodig als vangnet en daarnaast beginnen je ouders steeds afhankelijker van je te worden. Je neemt het roer van hun leven langzaamaan over, zoals je vroeger het roer van het leven van je kinderen in handen had.
Een zware fase wel. Nieuwe verantwoordelijkheden, waarbij je je voorland verkent in de vorm van rondspeuren in de bejaardenzorgwereld.
En oude verantwoordelijkheden vallen weg. Je kinderen redden zichzelf wel en hebben jouw zorg niet meer nodig.
Door dit proces voel ik, dat er iets diep in me begint te transformeren. Misschien ben ik het me ook erg bewust, omdat ik al bijna twee decennia lang als single door het leven ga en niet op koers word gehouden door een partner. Ik moet het allemaal in mijn uppie uitvinden.
Mijn dochter verlaat over een maand het huis. De tweede en laatste vogel vliegt uit. Mijn vader zit nu in het verzorgingshuis en mijn tijd van intensieve (mantel)zorg zit erop.
Ik zal in mijn eentje verder moeten, woon in een veel te groot huis, zit in een reintegratieproject, omdat ik het onderwijs heb verlaten en geen idee heb wat ik verder wil, kan of moet.
Mijn hele leven staat ineens op losse schroeven.
En dat geeft me een dubbel gevoel. Van de ene kant vind ik het heerlijk na al die jaren van eenouderschap en zorg voor mijn ouders. Leve de vrijheid!
Van de andere kant lijkt het me heel vreemd om enkel voor mezelf te leven en daar plezier in te vinden. Ik zorg zo graag…
Op dit moment bevind ik me in niemandsland. Zilveren deuren sluiten zich. Zouden er gouden deuren open gaan, zoals een Iranees spreekwoord belooft?
Ik voel een transformatie diep in me en ik denk dat ik er klaar voor ben. Nog in de kracht van mijn leven de kans krijgen weer helemaal nieuw te beginnen met een schat aan ervaring en al een beetje wijsheid.
Het is wél een uitdaging!
14 reacties
DriekOplopers · 6 november 2006 op 08:00
Een spannende fase in je leven, mooi opgeschreven. Zeer in orde, opeens mijmer ik ook over hoe de tweede helft van mijn bestaan zal zijn… Je hebt me dus weten te raken.
Driek
Estrella · 6 november 2006 op 08:17
Een confronterende column. Alsof je opnieuw in het diepe duikt…
Aan moed ontbreekt het je in ieder geval niet, je gaat niet zitten kniezen. Mooi beschreven!
SIMBA · 6 november 2006 op 08:23
[color=00CC00]En heel mooi stukje! [/color]
arta · 6 november 2006 op 08:41
Een positieve benadering van een onzeker stukje in je leven, het zet je inderdaad aan het denken!
Mooi geschreven!
🙂
Eddy Kielema · 6 november 2006 op 10:24
[quote]Zilveren deuren sluiten zich. Zouden er gouden deuren open gaan[/quote]
Ik twijfel er niet aan, Ma3anne. Als schrijver ben je absoluut goud waard, dat staat buiten twijfel!
WritersBlocq · 6 november 2006 op 10:58
prachtig neergezet ma3, ik als ‘scorpia’ transformeer vaak 😡 😮 dus ben ik ‘benieuwd’ wat de overgang t.z.t. (duurt niet zo lang meer…) mij gaat opleveren. zal neit saai zijn 😀
Barbapappa · 6 november 2006 op 13:11
[quote]Ik zorg zo graag…[/quote]
Whoah!!! Ik smolt echt bij die zin. Al denk ik dat ik van iedereen die hier rondwandeld er toch het meest ver vanaf ben, je tekst is zo geschreven dat iedereen weet wat je voelt.
KawaSutra · 6 november 2006 op 13:18
Gelukkig beland je niet in de valkuil van de generatiekloof maar kun je ze goed bij elkaar binden waardoor de overgang geruisloos verloopt. Overigens zonder aan intensiteit in te boeten en dat maakt de levenservaring zo rijk.
Overtuigend overgebracht Ma3.
Mup · 6 november 2006 op 13:38
Lekker open stuk van je, met een typische positive Ma3 afsluiting: [quote]Het is wél een uitdaging![/quote]
Als iemand die uitdaging aankan, ben jij het wel,
Groet Mup.
pally · 6 november 2006 op 14:29
Je beschrijft duidelijk en zonder ‘mooimakerij’ dit kruispunt in je leven.
En uit de manier waarop kun je als lezer distilleren dat het goed zal gaan met jou.
Pally
Li · 6 november 2006 op 22:19
Oeps Ma3 hoe herkenbaar. Ik hoop dat er, net als bij mij, een nieuwe uitdaging op je pad komt. Terwijl veel 50-plussers in mijn omgeving een stapje terug doen, ben ik met een nieuwe baan begonnnen.
Heerlijk!
Sandwich Li
pepe · 7 november 2006 op 08:54
Mooi, je blijft weer lekker bezig. Ik zie jou nu ook al zitten tussen de verhuisdozen van iedereen.
😛
Dees · 7 november 2006 op 08:57
Ma3, wat openhartig en gevoelig geschreven. Net opener dan anders, al neem je sowieso niet zo’n blad voor de mond. Ik werd er door geraakt.
Maar ik weet zeker dat je het water bent dat zijn weg toch wel zal vinden, no matter what je tegenkomt.
En als die opmerking mij eens een beetje zweefteef maakt, dan zij dat maar ff zo 😀
Mooi geschreven.
Prlwytskovsky · 7 november 2006 op 18:37
Ma3, hierbij waardeer ik je op naar Ma4! Herkenbaar gevoelig heb je weergegeven hoe generaties elkaar opvolgen waarbij dezelfde problemen zich in elke generatie herhalen.
Whooooowhhhh ….. ik lees het nog een keer.