Trein

Sinds enige tijd reis ik met de trein. Niets bijzonders zult u zeggen. Jawel, want ik heb te maken met de firma NS waarover zulke merkwaardige berichten circuleren. En dan bedoel ik vierkante wielen, doorgezakte coupés en boze passagiers die de firma met email bestoken omdat ze gezellig met elkaar boos stonden te zijn op diverse perrons.
Goed, het is maandagmorgen. Ik heb de slaap nog niet geheel uit. Wie wel? Ik stap in Apeldoorn in de trein die naar Amersfoort rijdt. Dit alles geheel op de automatische piloot. Firma NS doet de rest, nietwaar? De trein spoedt zich langs alle bekende punten naar de verwachte locaties. Maar: te hard gejuicht. Even na Barneveld begint de trein angstwekkend langzamer te rijden. Steeds langzamer. Tot het vehikel tot stilstand komt. Nou gebeurt dit wel vaker. Ik lees gewoon verder in het spannende boek. Zo dadelijk komt het ding weer op gang. Dat gaat altijd zo. Maar na drie pagina’s in stilstand gelezen te hebben begint het zeurende alarm in mijn achterhoofd langzaam harder te worden, en terecht. Luister naar stem van de omroeper die het ook allemaal niet helpen kan.

Dames en heren, vanwege een wisselstoring moeten we nog even geduld oefenen…
Vijf minuten later: Dames en heren, de wisselstoring is gemeld op het hoofdkantoor, we moeten nog even wachten…
Vijf minuten later: Dames en heren, het blijkt een technisch mankement, we moeten nog even wachten…
Vijf minuten later: Dames en heren, het technisch mankemant kan niet worden opgelost. We rijden terug naar Apeldoorn…
Na vijf minuten: Dames en heren, de trein die na ons vertrok moet eerst stoppen en terugrijden, dan pas zijn wij aan de beurt.

Ik meen te kunnen horen hoe beheerst de omroeper blijft. Hij doet echt zijn best. Hij kan het ook niet helpen.
Na vijf minuten komt de trein in beweging en rijdt de hele weg naar Apeldoorn terug. Daar ziet het perron zwart van de mensen. Er is iets omgeroepen over bussen. Die zijn niet te zien. Een NS’er maakt ons duidelijk in welke trein we moeten stappen om in Amersfoort uit te komen. We moeten hiervoor richting Zwolle. Als deze trein eindelijk in Deventer aankomt ziet het perron daar ZWART van de mensen die allemaal naar Zwolle willen. Nooit geweten dat deze stad zo’n aantrekkingskracht had. Dan komt het grote moment dat er mensen moeten uitstappen zodat wij kunnen instappen. Maar er stappen geen mensen uit. En toch wij willen naar binnen. Ik ga niet proberen te beschrijven hoe we TOCH binnen zijn gekomen en vervolgens opeengepakt, gezellig naar elkaars mobiele telefoons luisterden, samen chips en appels hebben gegeten, en ondertussen gezellig mee luisterden naar elkaars walkmans. Tot we ten slotte in Zwolle aankwamen, nadat verscheidenen van ons bijna bezweken door een gebrek aan frisse lucht. De rest van het verhaal zal ik u besparen. Het kostte me VIJF uur om op locatie aan te komen. Toen ik bedaard op mijn werk naar binnen liep, net of er niets aan de hand was, ten slotte had ik ook mijn mobiel gehanteerd, probeerde ik vervolgens niet te denken aan de terugreis die nog moest plaatsvinden!