Triangle

Hier ben ik eerder geweest (badkamer). Dit heb ik gisteren ook zo gedaan (badjas opgehangen). Die volgorde komt me bekend voor (bier drinken, peuk roken, gaan slapen). Ik woon in een vierkant huis. Toch is er iets verdachts aan de hand.

Het begon ongemerkt. Als een fijne motregen. Randjes van de spiegels die niet kloppen. Maar als ik er recht inkeek verdween Het. Het begon te snoepen van de vormen in mijn huis. Het verbóóg. Eerst was het niet opvallend. Kleine scheurtjes hier en daar. Routine voorkwam dat ik het meteen zag. Maar door lekkages in het frame van mijn bewustzijn ging er plotseling een enorm brandalarm af. Wanneer ik mijn ogen bijna sluit, door mijn wimpers gluur, kan ik Het zien. Het is een flikkering. Het lijkt op een driehoek. Het scheurt. Inmiddels is de motregen tot een orkaan uitgegroeid. En ik zit in het oog van de storm.

Als het stil is kan ik Het horen. Het maakt een zacht tingelend geluid. Ik krijg er kippenvel van. Wanneer ik er te lang naar luister gaat mijn neus bloeden. Ik probeer Het voor te zijn. Door snel een andere richting op te gaan. Soms door te vertragen. Of onverwachtse sprongen te maken. Vaak haalt Het me weer in. En daarmee gaat er elke keer een hoek verloren. Het vernauwt mijn ruimte, verándert de regels.

Het wordt steeds sterker. Het krijgt steeds meer kracht. Dat kan ik voelen door de vernauwing. De opties van de ruimtes worden steeds minder. Er vallen frame’s samen die eerder een aparte ruimte waren. Alsof er een aangekoekt stel kaarten ligt die ik niet allemaal meer los krijg. Ik kan mij niet meer in hoeken verstoppen. Mijn huis wordt steeds minder. En daarmee ook minder van mij.

Ook de klok is gemanipuleerd. Door de samenpersing van de vormen in mijn huis loopt mijn klok niet meer netjes rond. De klok loopt wel, maar heeft zijn eigen willetje. Soms laat Het de klok stilstaan. Dat is het allerergste. Dan weet ik wat er gaat gebeuren. Het wordt kouder. De secondewijzer bibbert. En loopt achteruit. De kamer waar ik in sta kraakt en zucht. Ik zie een flinterdun plastic dat als een gordijn voor mijn ogen hangt. Daarachter zie ik een gezicht. Als ik mijn angst de baas ben stap ik dichterbij. Het gezicht doet hetzelfde, raakt tegelijkertijd met mij het plastic aan. Het plastic vervaagt als een nevel. Ik kijk in het gezicht en vorm met mijn mond ‘O’…Het gezicht is mijn gezicht en zij wil hetzelfde zeggen als ik. De minutenwijzer van de klok loopt nu ook achteruit. Er verschijnt een tweede ‘ik’ achter de eerste. Ook zij schijnt het met ons eens te zijn en wil ‘O’ zeggen. Deze tweede ‘ik’ kijkt geschrokken maar ook kwaad naar mij. Er zit bloed op haar handen. Ik wil me omdraaien. Dit klopt niet. Het is beangstigend. Maar als ik mij omdraai doen de dames dat ook. En ik tref ze weer aan de andere kant aan. Alsof ik een hele in plaats van halve cirkel ben gedraaid. Dan begint de urenwijzer aan zijn terugtocht. De ruimte flakkert. Vervaagt. Ook de dames doen dat. De muren vloeien in elkaar over. Ik voel een schok en verlies mijn bewustzijn.

Ik ga naar de badkamer om mijn badjas op te hangen. ‘Nog een peuk en dan naar bed’ is wat ik denk voordat ik zie dat er tientallen badjassen hangen. Van schrik laat ik de jas vallen. Boven op de andere jassen die op dezelfde manier op de grond terecht zijn gekomen. Één mouw binnenstebuiten. Dezelfde kleur. Dezelfde vlekken en slijtage. Een enkele minuut, die veel langer voelt dan hij duurt, staar ik vol afgrijzen naar deze tijd-fout. Een heel sterk gevoel van deja-vu kruipt over mijn rug. Net wanneer ik de badkamer wil verlaten wordt de deur opengetrokken. Er volgt een schreeuw vanaf de gang en voor ik het weet sta ik weer oog in oog met mezelf. Ik heb weer een badjas toegevoegd aan de steeds groter wordende berg aan mijn voeten. De andere ik wil wegrennen. Voor ik het besef heb ik een nagelvijl in mijn handen en steek het in haar hersenen via de linker oogkas. Ze zakt zonder geluid te maken in elkaar aan mijn voeten. De nagelvijl steekt nog uit haar oogkas. Mijn handen zitten onder het bloed. Ik sleep het lichaam weg naar de dichtstbijzijnde kamer. Ik maak de deur open en een fikse ontbindingslucht walmt mij tegemoet. Ik schreeuw het uit wanneer ik de berg lichamen zie in verschillende stadia van ontbinding, allemaal ik, allemaal gedood met een nagelvijl via de linker oogkas.

Ik ben gevangene in mijn eigen huis. Het heeft mij uit elkaar getrokken en tegelijkertijd samengeperst. Eerst probeerde ik er nog tegen te vechten. Door de klok het huis uit te smijten, de tuin in. Want met de klok begint altijd het gedonder. Inmiddels ligt de hele tuin vol klokken. Elke avond gebeurt hetzelfde. Ik maak mezelf opnieuw dood.

(met dank aan de gelijknamige film Triangle)