Trip trip trap

Zondag, een vrij weekend. Ik beslis om het tapijt van de trap te trekken in ons pas gekochte huis. Resten tapijt en herinneringen van vorige eigenaars vliegen in het rond. Mijn lief ergert zich. Rondvliegende deeltjes stof zijn niet meteen zijn idee van een rustige zondag.

“Ik haat het echt,” roept hij, “als jij iets wilt, moet het altijd meteen!”
Terwijl ik met een plamuurmesje snok aan de lijmresten, zit hij met een chagrijnig gezicht in de zetel. Niet van plan iets te doen en nu nog eens geïrriteerd erbovenop. Een jaartje geleden kon hij al makkelijk zeggen dat ik geen idee had wat werken was maar nu ik sinds kort weer als psychiatrisch verpleegkundige aan de slag ben, is dat excuus volledig ongegrond.
“En dan ga je opeens stoppen met de trap en pas volgende maand er verder aan doen,” raast hij verder, “ik ken dat wel hoor.”

De ergernis borrelt in me op. Inademen. Uitademen. Mijn inwendige Cruella de Vil niet inschakelen, maar gewoon negeren wat hij zegt. Zo gaat dat na vijf jaar lang liefde, leed en heel veel kleine ruzietjes. En een klein mini-me-prinsesje dat onze nachtrust verstoort, uiteraard.

Intussen denk ik aan Robert en Denise, de tachtigers die de geschiedenis van ons huis kleuren. Zij die amper poetste en hij, het type dat voor alles een oplossing had. Een stuk van een leiding gebruiken als badkamerkraan. Zelf de badkamer betegelen, schuin weliswaar. Overal nagels in de muur kloppen, want op elke muur past wel een kadertje of tien. 600 vierkante meter grond bestrooien met schors zodat er zeker geen onkruid kan groeien.

Zouden deze mensen toen ze het huis bouwden in de jaren ’60 ook hun ruzietjes gehad hebben? Uiteraard. Denise zag eruit als een tachtigjarige luie donder terwijl Robert vast alle klusjes mocht uitvoeren, ook al was hij dringend toe aan een nieuwe knie. En zo vonden ze hun tachtigjarig stramien vast goed. Zolang het op zondag maar rustig was.