Troosteloos

In een hoek met mijn Southern Comfort om de zomerse hitte aangenamer in mijn hoofd te laten zinderen, zie ik het meisje op de straathoek met een leger jongens om haar heen. Ze probeert weg te lopen, maar is zo ingesloten dat ze geen kant op kan. Golven van paniek waaien mijn richting op. Met spijt kijk ik naar het fonkelende vocht in mijn glas. Het had zo mooi kunnen zijn, zomer, zuipen van mijn zomerliefde. Met een zucht neem ik afscheid van mijn verlangens en schakel over naar de bezorgde burgerrol. “Hee jongens, waar zijn jullie mee bezig? Laat dat meisje met rust.”

Het gejoel in de groep is niet van de lucht. Sinds wanneer ben ik een ouwe zak en een lul? Spijt heb ik er niet van als ik met mijn gerijpte mannenklauwen naar mijn bus peperspray grijp en de eerste de beste pukkel een flinke walm in het gezicht spuit, terwijl ik in een vloeiende beweging het meisje meetrek naar achter mijn brede rug. De wolven huilen alsof een van hen is teruggebeten door het op te eten schaap, terwijl de puistenbak op zijn knieën op de grond zakt. Voorbijgangers bemoeien zich ermee, “dat kun je toch niet maken”, roept een provinciaal met de mestgeur aan zijn schoenen. Vermoeid neem ik voorgoed afscheid van mijn eenzame zuidelijke troost en trek het meisje mee uit de verwarring die ontstaan is. In de verte komt een moddervet varken aanlopen in blauw met een petje als zielige kers op de misvormde taart, met een uitdrukking van moord op haar gezicht en een bonnenboekje in haar hand. Het meisje ziet mijn blik, ziet het varkensexcuus voor een mens en graait mijn hand terwijl ze begint te rennen.

In het park is het rustig. Het meisje stottert en bedankt me. Ze grijpt mijn lijf vast en in een onbeholpen gebaar klop ik haar wat op de rug. Mompel wat. En verlang naar een borrel.

Het meisje maakt zich voorzichtig los en kijkt me aan. God, wat een ogen heeft ze. Haar nek lijkt kwetsbaar en haast te smal om haar gezicht te dragen. De tranen in haar ogen wakkeren mijn gevoelens alleen nog maar verder aan. Haar mond beweegt, maar mijn oren registreren niets terwijl mijn ogen zich laten fêteren op haar schitterende verpakking. Een wolkje zweet uit de diepte van haar prachtige armen in intersectie met haar romp streelt mijn neusgaten. In haar decolleté rolt een druppel van haar goddelijke zweet naar beneden, testament achterlatend in de vorm van een zilveren spoor tussen haar tieten. Haar indringende vrouwenzweet maakt me wild en aangezien haar ogen om me vragen besluit ik ze te vertrouwen, horen doe ik toch niets. Ze geeft mee, trekt terug. Ik duw haar zachtjes. Ze geeft weer mee tot een vlammende pijn mij op de grond werkt. Ze heeft verdomme haar knie in mijn verwachtingsvolle scrotum geplant.

Terwijl haar geur uit mijn neusgaten sijpelt, golft de pijn langzaam op en neer tot het dragelijk wordt. Ik kan weer lopen, weg uit dit miserabele park.

Dit is nou wat ze noemen stank voor dank. Wat een kutwijf.