Nee, het lukt niet om mijn woede, onmacht en verdriet om deze ramp in een column te vervatten. Mijn hart huilt en smeekt om genade voor al die slachtoffers. De beelden die ik zie etsen zich in mijn ziel. Hoe klein zijn we als mens, wanneer de natuur zo bizar en groots in enkele seconden toeslaat en tienduizenden mensenlevens in één keer wegvaagt? Wie denken we te zijn in het universum met al onze arrogantie, hoogmoed en hang naar materialisme en welvaart, waar we ons dagelijks in wentelen? Wie zijn we dat we menen elkaar af te mogen slachten in oorlogen? Wie zijn we, dat we voor miljarden wereldwijd vuurwerk afsteken en feestvieren, terwijl miljoenen mensen creperen of wegrotten in de hete zon en gewonden reddeloos eenzaam hun dood tegemoet gaan? Welke rampen moeten nog gebeuren, voor we ons egocentrische leventje eens een keer het minst belangrijk van alles vinden en wanneer ontwaken nu eindelijk eens uit de droom van zelfgenoegzaamheid?
Ga naar lenen punt nl en laat je een mooier oor aannaaien. Schiet nog een vuurpijl af. Neem er nog één! Wentel jezelf in illusies met mooie dure spullen. Giet de leegte in je ziel vol met alcoholische dranken en proost lallend met elkaar op een goed nieuw jaar. Of was die champagne bedoeld om je geweten te sussen? Wilde je de machteloosheid en betrokkenheid bij de ramp even mogen vergeten? Was er ueberhaupt wel enig gevoel van betrokkenheid? Of was het: o jee wat erg allemaal, maar nu snel naar de silvesterparty?
Ik keek de dood in de ogen vorige week. De ogen van mijn vader. Nog nooit zag ik zo’n weerloze blik in mensenogen. Zoveel liefde en onschuld. Een man van 86, die een doodsmak maakte van de trap, maar levend en ongebroken, maar totaal gekneusd de moed om te leven verloor. Ik keek in ogen van tienduizenden mensen in doodsnood.
Mijn vader leeft nog. Ik ben ‘dood’gelukkig dat hij zijn val overleefd heeft. Al is hij 86, ik wil hem niet zomaar kwijt. Hij is mijn fantastische vader. Het kostte veel inspanning om goede hulp voor hem te vinden tijdens de feestdagen, maar het is min of meer gelukt. Hij heeft het nieuwe jaar gehaald, maar hij wil niet meer. Hij vroeg of hij mocht gaan. Hij mag gaan van mij, als hij vindt dat zijn tijd gekomen is. Hoe moeilijk het ook zal zijn hem te missen.
Het gevecht om het leven van mijn pa, zijn berusting zien en daarnaast de beelden op TV van al die tienduizenden die nog niet klaar waren met leven en de overlevenden die tussen al die rottende lijken wanhopig zoeken naar hun dierbaren. Hoe verwerk je dit alles tegelijk?
Pap, je mag gaan van mij, als je klaar bent met leven. Maar liever houd ik je nog een tijdje. Wil je toch nog een beetje je best doen om beter te worden? Ik kan je niet missen in een wereld zonder God. Ik weet niet of ik de tsunami in mijn ziel wel overleef zonder jou,
pap…
[b][size=medium]Gironummer 555 t.n.v Samenwerkende Hulporganisaties, Den Haag[/size][/b]
13 reacties
pepe · 6 januari 2005 op 08:35
Moeilijk te bevatten. Wij zijn inderdaad maar nietig klein, staan machteloos tegenover deze ramp. Het leven gaat gewoon weer door en we neigen het weer te vergeten.
Heel mooi geschreven ma3
Mar · 6 januari 2005 op 09:13
Slik, speachless…
Mar
Kees Schilder · 6 januari 2005 op 09:13
Soms, maar steeds vaker,is zwijgen de beste optie.Ook in deze ramp, tenzij je aan de bank moet vertellen hoeveel je wilt overmaken op giro 555.
Sterkte ook Ma3 in je persoonlijk verdriet.
Li · 6 januari 2005 op 10:10
Een column die diep uit jouw hart komt Ma3 en een gevoelige snaar in die van mij raakt.
Ook mijn vader keek de dood in de ogen…
Bovendien heb je de tegenstellingen bijzonder treffend beschreven.
Column van het jaar?
Liefs van Li
melady · 6 januari 2005 op 10:53
In één woord: prachtig!
Melady
WritersBlocq · 6 januari 2005 op 15:27
Ma3anne, onwijs mooi beschreven. Heel knap. Sterkte met jouw situatie, knuffel Pauline.
ReadMe · 6 januari 2005 op 16:49
Mooie column, ik heb er van genoten! 🙂
Mup · 6 januari 2005 op 17:05
Heel veel sterkte Ma3, waarschijnlkijk overbodig om te zeggen, maar laat pap weten hoe je van hem genoten hebt, alsjeblieft..
Groet Mup.
Bakema_NL · 6 januari 2005 op 17:16
Ja, laten we storten met zijn allen. Tenslotte moet er wel een plekje op aarde zijn waar je onbekommerd een kind kunt beklimmen zonder dat je daarbij zelf omver word gespoten het liefst.
En natuurlijk moeten we ook onze goedkope, vaak minderjarige, arbeidskrachten veiligstellen, want stel je voor dat we nog meer moeten gaan betalen voor onze schoenen of weet ik veel wat er allemaal uit die regio komt.
Hypocriet gelul allemaal. Ineens maakt iedereen zich druk om Azië, terwijl al jaren en jaren daar kinderen worden misbruikt door op sex beluste geilaards uit onze regio. Dat word wel eens ergens vermeld, maar amper iemand die zich daar zo druk om maakt. Nee, nu daar zo’n 150 000 dooien liggen ineens wel, dan moeten we gaan helpen, gaan we ons zo lekker goed van voelen.
Begrijp me goed, dat helpen is natuurlijk altijd goed, hebben die mensen ook nodig, maar het is het hypocriete van de meerderheid van de mensen hier in het westen waar ik van moet braken.
Nu moeten die mensen geholpen worden, maar op vele vlakken hadden zij allang hulp nodig. Maar daarvoor moet een systeem om, daarvoor moeten wij hier een hele flinke stap terug doen. En dat hebben wij er niet voor over, getuige het kreunen en steunen na de aankondiging en scherpe veroordeling van de volgende bezuiniging. Neenee, dat stuk in Azië moet zo snel mogelijk weer opgebouwd worden, dan kunnen er weer kindertjes aan de speer geregen worden. Bedenk dat maar eens goed, jouw geld gaat er aan bijdragen dat deze zaken weer zo snel mogelijk kunnen gaan plaatsvinden………en ja, je helpt wellicht ook nog op een andere manier, maar toch….
Dat storten van geld zal allemaal goedbedoeld zijn, maar ik krijg er altijd een gevoel bij dat men het gemoed afkoopt.
Bedrijven die op dit moment bezig zijn met te dure arbeidskrachten er uit te werken hier in Nederland gaan veelal ook storten, want dat is medeleven betonen, willen helpen, je warme hart laten spreken. En de dag daarna worden hier weer hardwerkende, helaas te oude en dus dure, mensen op straat gezet. En dan kijken die bedrijven ook nog eens wat er fiscaal het meest interessant uitziet, ze kienen het helemaal uit, zo gul zijn ze nou ook weer niet natuurlijk………maar ik heb gehoord dat de belastingdienst daar een stokje voor gaat steken geloof ik.
Dees · 6 januari 2005 op 17:19
Pijnlijk ontroerend geschreven…
Sterkte Ma3anne!
Ma3anne · 6 januari 2005 op 19:22
Dankjewel voor jullie reacties.
@Kees: Inderdaad, soms is zwijgen meer op zijn plaats dan schreeuwen…
@Li:[quote]Ook mijn vader keek de dood in de ogen…[/quote]
Ik denk dat wij elkaar op dit moment dan heel goed begrijpen…
@Mup: lief dat je me hierop wijst. Is erg belangrijk. We zeggen dit soort dingen ook tegen elkaar op dit moment.
KingArthur · 7 januari 2005 op 11:54
Op z’n Deelders: gemengde gevoelens. Ik lees verdriet, cynisme maar ook blijdschap. Weer mooi in een stuk tekst.
made-by-god-TM · 26 januari 2005 op 13:57
we vullen de leegte met alcohol om de gevoelens op te slokken. om te denken er zijn andere om jezelf niet te kwetsen wanneer alles anders lijkt als het is. onze menselijkheid ligt in een laadje veilig bewaart tegen de donkere tijden. Maar er zijn nog genoeg mensen die het uit het laatje hebben gehaald. en er zijn genoeg mensen die hebben bewezen dat het wel speelt. Hoor onze stemmen want de aarde leeft. trouwens sta niet stil bij de doden want zei voelen niets meer. maar leer een les en zorg dat ze goed verzorgt worden want de godin leeft in onze menselijkheid