Tulp

Bij de bushalte sta ik te wachten. Ik ga winkelen in de stad. Voor een meisje uit een dorp is A. een heuse stad. Het is een koude dag en de wind giert om me heen. Ik verschuil me in mijn jas met mijn schouders iets omhoog. Dan komt er een buurvrouw aangeschommeld, in een bloemenjurk met daaronder dikke kousen. Mijn schuchter ‘goedemorgen mevrouw’ blijft onopgemerkt hangen, tussen mijn kraag en in de wind. Ze tikt mij op mijn schouder en zegt: “zo nu ben je wel gewend, hé.”

Ik aarzel, want ik kan het niet beamen. Ik woon hier al zo lang.

“Ja, gaat ze verder, het is hier koud en het regent ook zo vaak”.

Zwijgend kijk ik haar aan, de lichte verbazing in mijn ogen ontgaat haar niet.

Verder zegt ze: “Ja, het is daar toch oorlog. Het is hier veel beter en je mag je ouders wel dankbaar zijn”.

Nu knik ik lichtjes met mijn hoofd want dankbaar ben ik best.

“Je bent toch zo een aangenomen kindje van daar tegenover”en ze werpt haar kin richting ons huis.

Ik denk; ach zeur nou niet en waar blijft die bus nou toch. Wat moet ik met die dankbaarheid want mijn ouders wilde toch een kind. Het liefst een dochter en dat werd ik ook nog. Dus moesten zij maar dankbaar zijn. Maar dat zeg ik niet. Ik glimlach in grimas en stap in de bus.

Aangenomen, galmt het nog na in mijn hoofd. Het lijkt wel alsof ik een hondje ben dat is aankomen lopen. Waren het niet mijn ouders die naar mij toe kwamen vliegen? Ik was gewenst. Al lang voor mijn geboorte. Dat voelt goed.
Toen mijn ouders mij net hadden afgehaald uit de kliniek stonden zij in de lift van het Phoenicia hotel.

De liftboy vroeg: “Iz iit ae booi or ae gierl?”.

Mijn ouders stonden te glunderen met hun nieuwe aanwinst en spraken vol trots: “it’ s a girl” en hij antwoordde: “iit iz nozzink”.

Dat ik niet echt niets was heb ik gemerkt bij de burgerlijke stand in Beirut. Daar las een ambtenaar, in het Arabisch, mijn Nederlandse naam voor. Alleen al aan het ritme kon ik horen dat het mijn naam was. De cadans resoneerde geruststellend. Ik was een kind van mijn vader en droeg zelfs zijn voornaam. In gedachten was ik bij mijn ouders in Nederland en begreep: ik besta ook hier maar blijf een burger uit Beirut, uit de Libanon.

Thuis bij mijn ouders sla ik het eerste blad om van mijn geboortealbum. Het omslag is versierd met paarse tulpen. Ik bekijk opnieuw de foto’s en denk: zou mijn oude buurvrouw weten dat tulpen uit Turkije komen? En dat Libanon vlakbij ligt. Zou de buschauffeur beseffen dat ik een soort tulp ben. Maakt het eigenlijk uit wat zij denken en dat zij niet weten dat ik ook een soort bloem ben en zelfs een met een dubbele nationaliteit.