Tussen mandje en winkelwagen

Bijna twee maanden zijn er nu verstreken sinds de ‘crash’. Mijn gevoelthermometer kent alleen de uiterste waarden. Extreem vrolijk of extreem ellendig. Een gemiddelde ‘gezonde’ waarde is aan mij niet besteed. In gedachten zie ik de peuten in een lange rij bij me op de stoep staan. Ze overschreeuwen elkaar met woorden als : ‘verdringing, impulsief, verwerking, bidden, vervanging, eigenwaarde, kwetsbaarheid, enz’. Intussen kan ik me druk maken over ‘alles’ en over ‘niks’. Bij de buurtsuper over de verschillen tussen mensen met een winkelwagen en met een mandje. Op mijn huisadres over het niet ontvangen van de huis-aan-huisbladen. Over gemeentelijke leningen en giften van miljoenen aan organisaties zonder harde criteria te stellen, terwijl ik ‘een voor de Gemeentelijke Kredietbank aanvaardbare borg’ moet afgeven om een kleine lening af te kunnen sluiten. Het landelijk geleuter over privacy, terwijl mijn naam wordt omgeroepen in de algemene ontvangsthal, om daarna van een medewerkster en public exact des vrijdags om 15.30 uur een envelopje overhandigd te krijgen met wat geld. Als voorschot op de uitkering waar ik al zes weken op wacht. Als ik een recordertje had zou ik genoeg opnames hebben om CX jarenlang te bestoken met audio-columns. Maar de inhoud van mijn denktank wordt steeds ververst met nieuwe gedachten en oude verdwijnen als sneeuw voor de zon.

[i]Zo af en toe droom ik weg in de gedachte dat ik geld zou hebben; veel geld. Geen duizenden, maar honderdduizenden of miljoenen. Maar wat mij dan telkens verbaast, ook als ik daar vrij nuchter wel eens over nadenk, dat met al die rijkdom er maar weinig besteed zou worden aan persoonlijke verrijking. Natuurlijk is het wel lekker om een Zeemani broek te kopen zonder eerst op het prijskaartje te hoeven kijken. Of een pak vla te kopen, zonder dat het restje kleingeld geteld moet worden. Maar als er zoveel anderen zijn in een situatie zoals ik, of vaak erger nog, dan zou het toch wel misplaatst zijn om voor die ellende de ogen te sluiten als het mezelf beter gaat. En nu weet ik wel dat er ook andere invloeden een rol gaan spelen als het om geld gaat. Maar ik hoop met al dat gemijmer dat er dan nooit iemand zal roepen: “en toch is hij heel gewoon gebleven”. Want vaak gaat het dan om het afkopen van maatschappelijke- en sociale betrokkenheid in de vorm van poen. Zonder daar verder een echte hand naar uit te steken. Toch word ik wel eens kwaad op mezelf over dit soort gedachten. Denk ik:”wat ben je toch voor klojo. Wat ben je er nu mee opgeschoten al die jaren, het sociale gedoe, je inspanningen. Veeg je voeten aan de rest en kies voor ikke en de rest kan stikke.” Maar op de een of andere manier vindt dit geen vaste plek in mijn hoofd en lijf. En dat moet vooral zo blijven. Zal ik me blijven verzetten tegen een simpel besluit bij hamerslag over een verhoging van ‘maar’ één euro, zolang er nog gezinnen zijn die moeten sparen om de kids in het weekend een glaasje cola in te kunnen schenken.[/i]

Mijn stemming schommelt heen en weer. Niet slecht voor iemand die zich bezighoudt met speelvoorzieningen in zijn woonplaats. Hoewel juist het gebrek aan middelen voor vervanging, onderhoud- en beheer de drijfveer is geweest om me daarmee bezig te houden. Het is ook heel moeilijk om te bepalen waar ik nu sta als het gaat om de staat van onderhoud. In de goede ‘staat’ kan ik alles aan. Sta ik open voor alles en iedereen. Dan lijkt het erop dat nog meer mensen als in het verleden met mij een praatje willen maken. Een knaap bij de bushalte vertelt over agressive skating en een opa aan de wandel zegt dat hij nog iedere dag zelf zijn hondje uitlaat. Van moeder de vrouw die met haar dochtertje een stukje aan het fietsen is en blijkbaar ook haar ei kwijt moet, tot mensen die vertellen hoe eenzaam ze wel niet zijn.
In mijn slechte doen kruip ik maar het liefst weg voor alles en iedereen. Ik zou zelfs kans zien om water aan te laten branden. Even me zielig voelen en verrekte alleen. Maar zo heel langzaam krijg ik toch weer een beetje de regie in handen. Ben ik meer strijdbaar als ooit tevoren. Als ik een stukje fiets in onze prachtige omgeving, vind ik het dan jammer dat ik het niet kan delen met een ander. Ontmoet ik vrouwen, dan kriebelt er soms weer wat. Hoewel ik nog lang niet toe ben aan een nieuwe relatie. Als ik gebruik maak van een mandje kan ik de uitgespaarde vijftig eurocent voor een winkelwagentje gebruiken om een rol beschuit te kopen. Voor de zekerheid.