Tuurlijk, kwijt

Verdomme!
Ik heb er één. Ik wel dus en veel anderen niet, begrijp ik uit de media. Je zult maar een hart nodig hebben en er is er geen beschikbaar. Ga je toch maar mooi dood. En je zult maar net niet dood willen. Da’s lullig. Dus waarom veel mensen zich niet beschikbaar stellen als orgaandonor is voor mij een raadsel. Die mensen hebben geen hart, denk ik dan maar. Tja, en zoveel donorharten zijn er niet beschikbaar. Dat er zoveel slechte lichaamspompen zijn wist ik niet. Ik heb een goeie maar wil die voorlopig nog niet afstaan. Als ik dood ben wel, kan mij het bommen. Maar dit even terzijde.

Het gaat dus om mijn donorcodicil. Ik heb er een, maar dat zei ik al. De vraag is alleen: waar is dat kreng? Ik heb het geplastificeerde ding pas geleden nog gezien. Honderd procent zeker. Ik zou wel duizend procent willen zeggen, maar dat is wetenschappelijk gezien niet mogelijk. Maar zeker is het.
Maar waar?

Het is natuurlijk de bedoeling dat je het papiertje, op handig creditcardformaat, bij je draagt. De man met de zeis maakt namelijk niet van te voren een afspraak met je. Tenzij je euthanasie pleegt natuurlijk. Maar dan maak jezelf de afspraak, en kun je eventuele wensen vooraf nog even regelen. Een minuut meer of minder maakt dan natuurlijk ook niet uit. Euthanasie lijkt me ook wel wat. Alles in eigen hand hebben is namelijk de ultieme droom voor mij.

Wat mekker je dan, zal iedereen nu zeggen.
Het probleem is dat met een euthanasiewens die laatste afspraak van je leven ook zomaar ineens kan langskomen. Het leven heb je namelijk niet in de hand, al zou ik dat graag willen. Wie niet trouwens.
Over doodgaan heeft ook niemand wat te vertellen. En ook dat willen we misschien graag. De dood is altijd onverwacht, en veels te vroeg. Nou ja, niet bij iedereen, maar dat mag je tegenwoordig niet meer hardop zeggen.

Er rest niets anders dan de archieven des huizes maar weer open te gooien. Ik heb het vodje ergens, ik gooi namelijk nooit wat weg. Wat overigens het probleem groter maakt. Mijn analen hebben al zulke grote vormen aangenomen dat een verhuizing noodzakelijk wordt. Nou ja, of iets weggooien. Dat is een keus. En trouwens, wat maakt dat papiertje eigenlijk uit? De nabestaanden hebben toch altijd het laatste woord. En die zijn vast over de rooie omdat ik stiekem het loodje leg zonder iemand vooraf in te lichten.

Heb ik weer natuurlijk.
Ze pleuren me dan vast met alle organen en al in een koud graf. Als straf. Helemaal compleet. Wedden? Orgaandonatie en een crematie wil ik als laatste wens. En die wens lappen ze dan met grote zekerheid aan hun laars. Als ze die hebben. Geloof me, ik ken mijn pappenheimers. Hoewel. Een potje vrijen lijkt me ook wel wat als laatste wens, maar dat zal er niet inzitten denk ik. Maar als er dan na mijn verscheiden een tekort is aan donororganen heeft het aan mij niet gelegen. Klachten bij mijn achterban graag.

Goed.
Maar dan hoop ik wel dat ze het codicil naast me neerleggen in mijn milieuvriendelijke kist, als herinnering van mijn goede daad. Ik heb dat ding met overtuiging ingevuld, al jaren geleden. Aan mij kan het tekort dus niet liggen. Ik heb een goed hart. Een werkend hart bedoel ik dan, over de rest laat ik me niet uit. En doodgaan wil ik met dat vodje op zak. Wat rest is dus zoeken.
Verdomme. Waar?