Waarom schreeuwen we als het zoveelste slachtoffers van nodeloos geweld is vermoord? Waarom schreeuwen we als het controversiële vrije woord een mes in zijn buik krijgt geplant? Waarom schreeuwt de massa als een politicus door zijn knieën zakt? Van het Concert des Levens krijgt niemand een partijprogramma, zo bleek eens te meer. Waarom schreeuwen wij? Boosheid? Woede? Onmacht? Angst? Ik denk het laatste. Want angst mag dan een slechte raadgever zijn, maar het is er wel een van alle tijden. 4 Mei 2006, Café ’t Loosje. Nieuwmarkt Amsterdam. Een melange van Bal, Bral en Lagerwal. Het bier vloeit rijkelijk opdat wij niet vergeten enkele hemelsbrede meters verwijderd van de Dam. Het bier vloeit rijkelijk, opdat wij willen vergeten. Al blowend weigert een baggy trousert Engelsman de plastic verpakking van zijn juist verorberde patat met en frikadel-speciaal op te rapen, terwijl hij deze toch een hele meter van de vuilnisbak heeft gedeponeerd. Een woordenwisseling volgt. Veel geschreeuw, weinig wol. Een lange blondine fungeert als intermediair tussen oom agent en de Beschonken Toestand. Met [i]don’t be such an asshole[/i] krijgt ze het voor elkaar. De oude dame waarvan het lijkt alsof de klappen van een heel windmolenpark haar hebben geraakt, wordt niet begrepen door studentenvereniging ‘Quo vid Proost’ en ze is dan ook een ‘mesjoche oud loeder’. “Ik ga dood, herdenk mij. Ik ga dood, herdenk mij.”
Vlak voor achten wordt het rumoer rustiger, wel nerveuzer. Een enkeling voelt nog de nodeloze drift zich te onderscheiden van zijn dispuutmaatjes door hard te roepen dat Bea die stilte in haar ‘reet’ kan steken. Als hij zo door zou drinken hoopte hij vanavond ook te sterven, zo liet hij ook de buren van de aangrenzende terrassen weten. Het was een collectieve gedachte.
Acht uur: Muziek uit, tv aan. Alles en iedereen verstomde. Het was stil, muisstil. Bal, Bral en Lagerwal hadden allen geen subtiele hints nodig om even twee minuten hun mond te houden. Om twee minuten lang te beseffen wat er voor nodig is een land eens per jaar, zoveel jaar na dato, twee minuten de mond te snoeren.
…
De reveille werd geblazen tijdens mijn besef dat ik amper de waarde oorlog en zijn slachtoffers kan bevatten. In twee minuten stilte doen beseffen dat een oorlog alles de baas kan zijn. Dat het niet altijd meevalt iets te zeggen. En in plaats daarvan zómaar iets zeggen. Dat stilte vaak veel beangstigender is dan overschreeuwen, dan marcheren, dan bevel.
In twee minuten stilte werd nog nooit zoveel gezegd…
5 reacties
Mosje · 5 mei 2006 op 18:47
Twee minuten stilte kunnen erg veelzeggend zijn. Er is zoveel herrie op deze wereld, dat we haast vergeten hoe stilte aanhoort.
Stilte, het is een begrip dat nauwelijks nog gekend wordt.
Chantal · 5 mei 2006 op 21:03
Mooie column Martijn.
[quote]In twee minuten stilte werd nog nooit zoveel gezegd[/quote]
WritersBlocq · 6 mei 2006 op 00:13
[quote]In twee minuten stilte werd nog nooit zoveel gezegd… [/quote]
Om die reden ben ik altijd lichamelijk thuis en geestelijk ver weg. Ongestoord door Bal, Bral en Lagerwal gaan mijn gedachten uit naar hen die ik gekend had kunnen hebben. Naar hen die ik gekend heb en waar ik van afstam. Naar hen die destijds naief c.q. onwetend aan dingen hebben bijgedragen die verstrekkende gevolgen hebben gehad voor massa’s mensen, waardoor zij, nu nog levend of allang overleden, een verterend maar vaak misplaatst schuldgevoel met zich (hebben) mee(ge)dragen.
[quote]In twee minuten stilte werd nog nooit zoveel gezegd… [/quote]
Jij hebt het zo mooi en goed verwoord.
Li · 6 mei 2006 op 10:45
Prachtig verwoord Martijn
[quote]In twee minuten stilte werd nog nooit zoveel gezegd… [/quote]
Dat oud en jong 2 minuten stil zijn, is meer dan indrukwekkend. Terwijl in mijn hoofd verleden, heden en toekomst vechten om voorrang, lijken de vogels mooier te fluiten dan ooit tevoren.
Al ben ik altijd bang dat idioten dit moment zullen aangrijpen om iets vreselijks te laten gebeuren.
Li
Mup · 7 mei 2006 op 16:33
Er is maar een soort stilte die me angst aanjaagt, dat is de stilte voor de storm,
Groet Mup.