Twee voor een…

Als je nou een staaltje van zinloos geweld in de praktijk wilt zien toepassen, ga dan naar een boekwinkel. Of is het boekenwinkel? Dat weet ik nooit met die mallotige spellingsregels in dit land. Hoe dan ook, ik kom regelmatig in een boekenwinkel want, gelet op mijn leesverslaving dien ik op z’n minst aan een score van 6 boeken per week te komen. Mijn voorkeur voor boeken, wat inhoud betreft, beweegt zich tussen lulverhalen en literaire lulverhalen. Zit daar dan verschil tussen?, zul je vragen. Nee!! absoluut niet, tenzij je de bekakte manier van schrijven van zo’n quasi literaire schrijver, een verschil zou willen noemen.
Die bekaktheid vind je altijd terug in de manier van praten van de auteur, wat hem of haar onmiddellijk promoveert tot uitnodigingen in collega bekakte tokshows van nog bekakter presentatoren.
Jezus, wat lul ik weer ongelooflijk opgewekt. En het is nog maar 11 uur a.m.! Dat belooft wat.
Anyway, ik sta in mijn stamboekenwinkel voor mijn dagelijkse shotje en loop tegen een plank boeken aan die hier voorheen nooit was. Op de plank liggen boeken met nummers uitgestald. Blijkt de toptien van deze week te zijn. Ik kijk verbaasd naar de verkoper die zich nog nooit met dit soort mallotige zaken bezig heeft gehouden, laat staan dat hij dat ooit van plan was.. Als ik iets goeds wil, vraag ik altijd zijn advies en hij weet alles van alle nieuw uitgekomen boeken. En dan toch nu deze toptien.!!
Ik kijk hem aan terwijl hij achter zijn toonbank staat. Hij schilt een appeltje met een miniem gouden mesje.
‘Wat is DIT?????’ roep ik verbijsterd.
‘Top tien’, antwoord hij onbewogen. ‘De leverancier heeft mij overgehaald. Schijn je meer boeken van te verkopen. En ik heb een nieuwe auto nodig, dus…..?’
‘Jezusssss’, sis ik nijdig. ‘Dit is VERRAAD aan de echte boeken ,John’
Hij haalt zijn schouders op. ‘Mijn omzet ligt nu al hoger dan een week geleden’, zegt hij onverschillig.
‘Ik hoop dat je een slokdarmverstuiking van die stinkende appel oploopt’, antwoord ik.vriendelijk
Dan loopt hij naar mij toe en ik ruik de vage stank van rottend fruit die uit zijn mond walmt.
‘Kijk’, wijst hij. ‘Nummer één: Dan Brown, met ‘de da vinci code’ Sinds die hier prominent in de toptien prijkt is de omzet verzesdubbelt!
‘Nou en?’, vraag ik. ‘Wat moet ik met die info? Wat kan mij ene Dan Brown schelen? Ik wil echte boeken, John, niet die pulpverhalen, oké?’
‘Ja, nee, wacht nou even, man’, sust hij mijn opkomende galaanval. Hij pakt een pakketje van twee boeken die verpakt zitten in een stuk luchtdicht plastic. Je kunt alleen de titels en de naam van de schrijvers van de boeken zien. Niet de achterflap, waar je doorgaans kunt lezen waar het boek over gaat.
Ik pak het pakket van hem aan en wil het plastic eraf scheuren.
‘Eh.. ho,ho’, roept hij verschrikt. ‘Verpakking laten zitten ma man. Je krijgt deze twee boeken voor de prijs van één. Maar je mag ze niet van te voren uitpakken. Anders moet je gewoon twee keer twintig euro betalen. En nu maar twintig’. Hij kijkt mij gluiperig aan.
‘Geestig gevonden hè? Weet je hoeveel mensen daar eh…baat bij hebben? ‘
Het liefst zou ik die ongekend arrogante grijns van die pan willen vegen, maar hij heeft dat mesje nog in zijn hand. ‘Baat bij hebben?? Erin trappen, zul je bedoelen!!!’, roep ik gefrustreerd.
‘Koop die twee boeken nou,man.En je krijgt er ook nog een Adventskalender bij.’
‘Adventskalender??? Wat lul je nou, John, ik heb al een kalender aan mijn muur hangen met alle dagen waarop het grofvuil wordt opgehaald, ik heb er geen twee nodig en…
Er komen twee klanten binnen die alle twee het pakketje van twee boeken voor de prijs van één kopen. Ze weten niet eens waar de boeken over gaan. Ze zien alleen het stickertje op het pakket: “Pak er twee voor één”. John grijnst, en ik vraag mij af waar de wereld naar toe gaat….