Tweesprong

Zijn hoofd leunt tegen het raam van de treincoupé en zijn ogen schieten heen en weer wanneer hij de snel voorbij flitsende beelden in zich opneemt. Even zoveel gedachten schieten door zijn hoofd, maar concentreren zich dan op het opmaken van de balans. Waardeloos. De eerste tijd niet, overigens. Die zou hij wel willen inlijsten. Hoewel de muren van zijn huis daar niet genoeg ruimte voor hebben, bedenkt hij met enige zelfspot. De verrukking van het nieuwe, het hongeren naar informatie, het verlangen als ze niet in de buurt is. Het opgetogen ontdekken van overeenkomsten en verschillen. Het zich van de allerbeste kant laten zien zonder dat het ook maar enige moeite kost.

En dan… de keerzijde. Verrukking gaat over in gewenning. Die verschillen wat minder charmant dan in eerste instantie bejubelt. De rest van de wereld verschijnt weer in beeld, wat er van over is tenminste. Niet alle vrienden blijken bestand tegen verwaarlozing. Het ‘wij tegen de wereld’ blijkt uiteindelijk erg nauw behuisd.

Wakker worden in de dagelijkse sleur. Hoe anders blijkt dit in vergelijking met het vorige? En daarvoor? Is dit wat het is? Liefde beklijft niet, hoe hoopvol de voortekenen ook zijn… ja, die conclusie kan hij wel trekken inmiddels.

De trein schudt het station binnen, hij schrikt op uit zijn gedachten.
Hij staat op, en trekt zijn jas aan, aarzelt even en doet hem dan weer uit.
De jas over zijn arm. Zo zou ze hem herkennen, dat hadden ze afgesproken.